Қорин қўя бошлаган одам ҳатто қорнини ҳам кўзгуга рўпара қилиб, э, падарига лаънат, ҳалитдан семириб кетяпман, дейди.
Лекин одам кўзгуда ўзини кўрмайди. Кўзгуга қараган одам ўзининг ҳамма жойини кўриб туради, лекин – ўзининг кўзларига тўғри боқолмайди. Борди-ю, кўзгудаги кўзларига тўқнаш келиб қолса, билдирмай, билмагандек, гўё бу тўқнашув тасодифдек, секин кўзларини олиб қочади.
Мен бир куни ўзимни кўришга аҳд қилиб, кўзгудаги кўзларимга тўғри тикилдим. Тикилдиму… шу онда сесканиб кетдим: кўзгудаги кўзлар меники эмас эди, уларнинг боқиши ўткир, шафқатсиз, сенга бир мартагина берилган ҳаётни бунча абгор қилдинг, деб қаттиқ қадалиб турар эди.
Кўзгудаги кўзлар менинг кўзларимга акс эди. Улар – мен йигит ёшига кираётганимда ҳали мана бундоқ яшаймиз, деб умидвор қилганимга ишонган, энди эса ҳаётим ҳеч қандоқ эмаслигини кўриб туриб, мени фош қилишга пайт пойлаб келаётган, ҳозир шундай пайтни қўлга киритган кўзлар эди.
Кўзгудаги кўзлардан кўзларимни олиб қочдим.
Кўзгудаги кўзлардан кўзларимни яширдим.
Фақат… ичимдаги бир истак уларга қара, қара уларга, деб турар эди.
… ва бу истак тобора кучайиб борар эди.
Чекинишга йўл йўққа ўхшайди. Нимадир қилиш керак!
Тепамда биров ўтирибди. Бошимда, юзини юзимга яқин тутиб, менга диққат билан тикилиб ўтирибди.
Кўзлари ҳамдард, хайрхоҳ – узоқ вақт мени соғинган, ниҳоят менга етишиб, лекин мени уйғотишдан аяб ўтирган қадрдонимнинг кўзлари.
Юзим – уйқу билан ёпилган китоб. Китобимни ўқимай турсин, деб ухлаб ётибман.
Ойнинг нури дераза пардаларидан сизиб ўтади, юзимга гардларини сепади, тепамда ўтирган бировнинг кўзларида титрайди.
Ойда ёришган юз доим шафқатталаб бўлишини, юмуқ кўзларга ҳеч ким озор беролмаслигини билиб, кўзларимни очмай ётибман.
Бировнинг шафқатини ҳимоя билиб ухлаб ётибман.
Мени қандайдир мулойим ваҳм босган, қандайдир шодланиб сесканаман.
Ваҳм кўнглимга ҳузур билан ястаниб, ой ёруғида хира товланаётгандек…
Ваҳмни бемалол силаса ҳам бўлар экан-ку, ваҳм билан бемалол тиллашса ҳам бўлар экан-ку, деган ўйларни ўйлайман.
Ваҳмнинг оғуши илиққа ўхшайди.
Нега шу пайтгача мени ваҳима босарди, деб ўйлайман яна.
Ваҳм менга яхшилик қилишга келгандек.
Ваҳмга нималардан қўрқишимни, нега юзимни очмаётганимни айтиб берсамми, дейман. Айтиб берсам, қўрқувларнинг энг каттасини ўзимга эл қилсам, бошқалари мени даф қилишга ботинолмас, деб ўйлайман яна.
Ухлаётган бўлсам ҳам бош учимда менинг юзимдан ўзини ўқимоқчи бўлган бировни кўриб ётибман, унинг ҳеч қанақа БИРОВ эмас, ЎЗИМ эканлигимни билиб ётибман.
Балки ухламаётгандирман?.. Балки бу туш эмасдир?..
Бунча ўзимга термиламан, менга нима бўлди экан?..
Унинг ҳамма хоҳиш-истакларини бажариш менга қонун