– Онам дунёга келиб, нима кўрдилар?.. – Ҳилола ҳиқиллади. – Фақат азоб!
– Қўй, ҳалитдан одамни эговлама. Яхшиси, кўзингни юм-да, уйқуни ур.
– Акаа, нимага ухламаёпсиз? Айтинг, нималарни ўйлаёпсиз?
– Ҳм… Илмий ишимни ўйлаёпман… – ғудрангандай, мубҳам жавоб қайтарди акаси. Унинг кўнглини ғубор қоплаганга ўхшарди. Балки уйқу босиб келаётгандир.
2. ҲИЛОЛА ҲАҚМИДИ?
Акаси шу дамда рост гапирмаганини Ҳилола аниқ сезди. Албатта, ҳозирга қадар укаларию сингилларига раҳнамолик қилиб келган акаси шундай нозик лаҳзаларда ўз илмий ишини ўйлармиди?! Ҳатто, ғафлат уйқусига ботишини ҳам тасаввурига сиғдиролмасди. Шундай экан, боятдан бери бутун вужудини ғулғулага солган гапни акасига айтиб қолишни, қалбидаги аланга тафтини оз бўлса-да сўндиришни лозим топди:
– Акаа… – деди у мунгли овозда, сирлироқ оҳангда. Акаси индамай бошини у томон бурди.
– Агар онамга бир нима бўлса, мен ўзимни кечиролмийман, – қизнинг кўзларига тўлиқиб ёш қуйилдики, гапиролмай юзини акасининг елкасига босди.
– Бу нима деганинг, Ҳилол? – Нуриддин қаддини шиддатли тиклаб, синглисига олайиб қаради. – Онамга бирор ножўя гап айтувдингми?
– Ҳа, баъзида айтганларини қилмаган пайтларим бўлган. Лекин ранжитганимни сираям эслаёлмийман.
– Унда нимадан ташвиш чекасан?
– Биласизми, ака, агар Тошкентга келмаганимда, онамга ҳамиша ўзим қараб турганимда бунақа дардларга йўлиқмасдилар.
– Эсинг жойидами ўзи? – Нуриддин энди синглисини жеркиди. – Қаёқдаги бўлмағур гапларни ўйлаб топаяпсан!
– Хай, ўзиям шундай-ку!
– Биринчидан, бу ишга онамнинг ўзлари бош қўшганлар. Мениям ҳол-жонимга қўймаганлар: “Шуниям кўнгли ўксимасин, ўқисин, ҳунар ўргансин” деб неча марталаб айтганлар. Иккинчидан, отам ҳам бу ишдан қувонганлар. Тўғрими?
– Тўғрию… лекин отам ардоқли келинларини авайлаб, мендан қутулганларига шукур қилганлар…
Нуриддин кулди. Сўнг тан олди:
– Буниси рост. Айтганча, буни ўзлари очиқ айтганлар. Бунга нима дейсан?
Ҳилола бош ирғади. Акаси эса гўё дарз кетган “чизиқ”ларни сувашга уринди:
– Лекин ўқишга, сўнг ишга кирганингдан жуда қувонганлар. Онам эса ҳамиша сени ўйлардилар. Шундай экан, нимага ранжисинлар?
– Барибир-да, уларни келинларига қолдириб, ёмон иш қилдим.
– Жиннимисан? Ахир қачонгача ота-онага ёстиқ бўласан! Қиз бола бўлсанг, бировнинг ҳасми бўлсанг. Бахтинг очилса…
– Қўйинг-э! – Ҳилола жаҳли чиқиб, тескари бурилиб олди. Қизиқ, шу топда ҳалиги қиёфа яна кўзига кўриндию у сескангансимон бошини чайқади: “Э, бор-э, бошимни оғритма…”
– Шу учун ҳар қанақа хаёлларга бораверма, ҳаммамизнинг олдимизда юзинг ёруғ.
– Шундай эмас, ака, – Ҳилола яна акаси томон бурилди. – Ўзлари рози бўлдилар деб, бепарво юриш керакми? Хай, айтинг, ёстиқ бўлишимга арзимайдиларми?
Синглиси билан шу дамда гап талашиш лозим эмаслигини, ҳозир барибир сўзини ўтказолмаслигини