– Буни қаранг-а, бўлиши мумкин, бўлиши мумкин, – аёлнинг бирдан Ибрат бўйнидаги медальонга кўзи тушди, – бу киши онангизми?
– Ҳа, – чуқур хўрсинди йигит, – бу онам, иккинчи томонидаги эса синфдош қизим, юрагимнинг энг қадрдон инсонлари.
– Чиройли қиз экан синфдошингиз, уни севармидингиз, – Алфия нигоҳини узоқдан суратга қадаркан сўради, – отасининг ранги негадир ўзгариб кетди, табиийки, қизининг бу саволи ва қизиқаётган мавзуси ҳақида гап кетишини сира хоҳламаётганди шу топда. Қизининг соддалиги, бўшлиги унинг ғашини келтирди, меҳмоннинг ўзи учун ёқимсиз хотираларни қўзғатиб қўйганлиги учун хотинига ўткир маъноли қараб қўйди. Хотини сезди, эри ёқтирмайдиган ва ҳатто кераксиз деб ҳисоблайдиган мавзу ҳақида гап кетаётганди. Бироқ уни тўхтатишга илож бўлмай қолди.
– Нимасини айтасиз, – йигитнинг кўзлари фавқулодда аллақандай ўтдан чақнаб кетди. Гўё узоқ ҳижрон ва соғинчлардан толиққан ва кейинги пайтлар умидсизликлардан руҳсизланган кўзларига шу саволнинг ўзи ҳам гўёки нур бергандек эди. Ҳатто суҳбатдошига бу саволнинг берилгани учун миннатдорона боқаётган ҳам эди. Қиз томон ўгирилиб очиқ чеҳра билан боқди.
– У менинг энг яқин дўстим эди. Қўшни турардик. Жуда гўзал эди у. Қалби тоза, раҳмдил ва самимий. Кўзлари шунақанги тиниқ ва мусаффо эдики, бу кўзлар ҳозиргача мени қудратда тутиб туради, курашувчанликка чорлайди, ғойибона куч бағишлайди.
– У… У ўлганми?
– Йўқ, йўқ, – гўё бу сўзлар рўёга айланишидан ваҳимага тушган йигит бир қалқиб кетди, – йигирма йил бўлди кўришмаганимизга. Бунинг тарихи жуда узоқ. Яқинда тоғдаги уйимизга боргандим, уни тирик дейишди. Қанийди шундай бўлса.
– У балки турмушга чиқиб кетгандир, оиласи билан яшаётган бўлиши мумкин.
– Йўқ, йўқ, у турмушга чиқмаган. Қўшнимиз кекса чол уни тўрт йил бурун қишлоқдан кетганлигини ва бошқа кўришмаганлигини айтди.
– Сиз уни изламоқчимисиз?
– Ҳа, уни тезда топаман деган умидли ўй билан яшаяпман, – у шундай дея медальонни маҳкам бағрига босди.
– Синфдошим дедингизми? – аёл энди унга бироз кинояли тикилди, – ёши ҳам сиз билан тенгдир.
– Ҳа, яқинда 38 ёшга тўлади.
– Ҳи-ҳи, – аёл кулиб юборди, – мен қатори экан-да. Дугонам каби.
Бу билан аёл унга умид қилиш кулгили эканлигини, бундай ёшдаги қиз унга энди мутлақо тўғри келмаслигини уқтириб писанда қилмоқчи эди.
– Сиз қатори, ҳа-ҳа, – йигит кўзлари энди аёлга беихтиёр қадалди. Гўё унинг қиёфасида ўзи учун қадрдон бўлган чеҳранинг шу ёшдаги тимсолини гавдалантирмоқда эди. Ва бундан кўнгли ҳам ёришаётгандек эдики, хаёлида қанийди, ҳозир Хатира ҳам худди бу аёл каби бир хонадоннинг бахтли бекаси бўлса. Уни ўшанда ҳам севаверардим, севаверардим демоқда эди нигоҳлари.
Шу пайт катта чинни лаганларда ош кўтариб кириб келган ошпаз ва уй эгаси улар суҳбатини бутунлай бошқа томонга буриб юбордилар.
Ибрат яшайдиган меҳмонхонада Венера исмли аёл шу жойда