– Хавотирланманг, дўстим, – адвокат бу сафар унга чексиз ҳурмат ила қаради. Беихтиёр унга ўзини жуда яқин тутгиси келди, – мен уни албатта топаман, кўнглим сезиб турибди, газетага эълон бериб қўямиз. Яна ўйлаб турибман. У балки юзларини пластик операция қилдиргандир. Ахир бу ҳозир жуда урфга кирган.
– Йўқ, адвокат, мен яқинда кекса қўшнимизни кўрдим. У охирги марта жуда тушкун қиёфада бўлган ва уч йил олдин қишлоқдан чиқиб кетган. Иннайкейин, у тоғлик қишлоқ қизи, бунақа тиббиёт ютуқларини билмайди. Билганда ҳам унинг пули йўқ. Турмушга ҳам чиқмаган, қолган умрини энг савоб ишларга бағишлаб, Оллоҳни ёдлаб ўтказажагини айтган.
– Умидсизланманг, кўнглимда катта умид, албатта бу қизни топаман.
– Раҳмат, дўстим, орамиздаги бу гаплар шундоқлигича қола қолсин. Олди-қочди гапларни ёқтирмайман. Ортиқча шов-шув ҳам… мени тушунгандирсиз.
– Ҳаммаси Сиз хоҳлагандай бўлади.
– Сизнинг телефон қўнғироқларингизни ҳар дақиқа кутиб ва соғиниб яшайман, – шундай дея уни эшиккача кузатди.
Эслади. Тоғаси иккаласи ҳар галгидек дўконда ёлғиз қолгандилар, у бугун негадир одатдагидан ўзгача хавотирли овозда эшикни ичидан беркитди, сўнг жиянига юзланди.
– Ўтир, Ибрат, сен билан жиддий гаплашиб олмоқчиман, кўриб турибсан, бу ер нотинч, юртда қашшоқлик авжига чиқяпти, ёнгинамизда бир-бирига қарамақарши икки гуруҳ ҳукмдорлик учун аёвсиз уруш олиб бормоқда. Шу пайтгача чет-четда кураш кетарди, ҳозирги кунда эса бемалол пойтахтга ҳам яқин келмоқда, – тоғаси оғир тин олиб унга тикилди. Овозида Ибрат шу пайтгача ҳис этмаган дард ва таҳликани сезиб олдиндан юз беражак нохуш воқеани ҳис этгандек юраги зирқ этиб кетди.
– Нима демоқчисиз, тоға, очиқроқ айтаверинг.
– Биз эҳтиёт бўлишимиз керак, яхшиям кеннойинг ва икки жиянингни Туркияга, укамникига жўнатганим. Биз дарҳол қиммат молларни арзон бўлса-да тез-тез сотиб бу юртдан чиқиб кетишимиз керак.
– Нега, бизнинг ҳеч гуноҳимиз йўқ-ку.
– Ким билади дейсан. Уруш гуноҳкор, гуноҳсизни фарқлайдими.
Ибсол амакингни босмачиларга ёрдам бергансан, уларни пул билан, овқат билан таъминлагансан,