– Әнә шул имәннең ничә яшьтә икәнен белергә теләсәң, аның төбенә утырып, сырларын санап чыга аласың… – диде.
Чаж да чож пычкы тарткан Ринатка хатыны дәшмәде. Имән төбенә дә барып утырмады. Күргәзмә залында горур гына йөргән кыяфәт белән, әкрен-әкрен, агачларга карый-карый, юл буйлап ары китеп барды. Әйдә, йөрсен, җиләкләр карасын, чәчәкләргә соклансын, шәһәр кешесенә аерата тансык алар дип, артыннан карап калдылар…
Хәния бу юлы да үпкәләгән иде. Шундый сүз әйтеп, Ринатның үзеннән көлүен кабул итмәде. Гарьләнүе йөзенә үк чыкты, әмма моны сизми калдылар. Бер гаепсезгә кимсетсеннәр инде?! Бу кадәр мокыт булырлар икән…
Хәния, юл буйлап, урман эченә таба барды да барды. Берсеннән-берсе хозур агачлар аны, күптән көтелгән кунакны, тын да алмый, аягүрә басып каршылыйлармыни! Агач ботаклары арасыннан кыйгачлап кояш нурлары сирпелеп торды. Юл читләрендә гүяки чәчәкле үләннәр биеште, алар: «Әнә, күрәсезме, кем килгән безгә?» – дигәндәй, сирень төсендәге күлмәк кигән матур ханымны көләч йөз белән каршылыйлар иде.
Уйлары аны яшьлегенә алып кайтты. Хәтер томаннары артында, инде онытылып барган яшьлек дусты Рашат калкынып күренде. Рашат!.. Аның үзенә генә хас тыйнаклыгы, эчкерсез зәңгәр күзләре белән озак-озак карап торулары, хәтта, коңгырт чәчләрен сыйпый-сыйпый, куанычы ташыгандай елмаеп көлүләре янә күз алдында гәүдәләнде. Аның хатын-кызга булган игътибары бүтәнчәрәк, эчке тоемы да нечкәрәк иде кебек. Тик әнисе менә, Рашатка кияүгә чыгарга ризалык сорагач: «Иртәрәк әле, иртәрәк», – дип каршы төште… Кеше кешегә охшамый икән шул…
Ә беркөнне ул эшләгән бүлектә яшь инженер Ринат пәйда булды. Үзенә артык игътибар итмәгән Ринатны ул ни сәбәптәндер күздән ычкындырмады. Гаугасыз, тыныч кына эшләп йөргән Ринат кай ягы беләндер аңа ошап китте, күңелендә ниндидер тынгысызлык чаткысы уятты. Ринат үзен башкарган эше, тәртибе белән акыллы инженер итеп танытты, масаймады, гомумән, масаю дигән нәрсә аның табигатенә хас нәрсә түгел иде. Зирәк күңелгә шул кадәресен дә күрү читен түгел иде: ул кешегә бервакытта да усаллык кыла алмас. Хәния моны бик тиз сизде. Ул егет белән тәмам кызыксынып китте, аралары якынайганнан-якынайды. Берләшмәнең Атлашкино ял базасына чаңгы шуарга бардылар, дөресендә, Хәния моны, хатын-кыз хәйләкәрлеген эшкә җигеп, үзе оештырган иде, ә аннары алар язылыштылар. Нинди бәхетле иде ул. Чөнки Ринатны яратты. Әйе, бөтен дөньяга кычкырып әйтә ала Хәния моны: ул Ринатны я-ра-та-а!..
Тын урман эченнән барган Хәния: «Их, яшьлек, яшьлек!..» – дип, тирән сулап куйды. Менә хәзер дә, шушы урманны яңгыратып: «Мин бә-хет-ле!..» – дип кычкыра алса иде ул…
Чыннан да, бәхетлеме соң ул? Нинди була ул бәхет? Аны яулап, көрәшеп алалармы? Ул кинәттән генә күңелендә калган бер җырның сүзләрен авыз эченнән кабатлады:
Мәк чәчәген өздем ялгыш кына…
Шушы минутта йөрәген биләп алган җыр моңыннан адымнары тагы да салмакланды…
Менә ул бер карама төбендәге