– Юк, су гына түгел… Мине сез кызыксындырасыз. Ишетүемчә, сезне бирегә, Байкал күлен саклап калырга, күктән оча торган тәлинкәләрдә алып килгәннәр, сакчыларыгыз белән. Сез, калганнардан аермалы буларак, үзегез дә җир кешесенә охшаган.
Аксакал көлемсерәп ачыла төште.
– Әйе, мин гади җир кешесе идем. Шушы Байкал күле буенда туып үстем. Көтмәгәндә мине инопланетяннар урлап китте. Җир шарына төрле афәтләр яный башлагач, кабат бирегә төшереп утырттылар. Бәлки, Себер җирләрен һәм күп телләрне белгәнгәдер.
Бу сүзләрдән соң Фәрештәнең куанычы арта төште, ул кабат кашларын сикертеп елмайды һәм:
– Сез миңа ошыйсыз, – диде, – минем күз алдымда яңа бер дөнья ачылып киткән күк булды. Сезгә якынрак килергә, кулларыгыздан тотып карарга ярыймы? Сез дә җир кешесе икән бит. Бәлки, минем энергетикам Сезгә яңадан-яңа көч бирер, яшәртеп җибәрер…
Сакчы егет ханымның Аксакалга якынайганын күргәч, шунда ук каршына килеп басты. Якын килергә ярамый дигән мәгънәне аңлатып, кораллы кулларын як-якка җәйде. Аксакал сакчысына, бар китеп тор әле, дигәнне аңлатып башын изәде. Аннары Фәрештәгә әйтте:
– Әйтәм бит, мин яшь әле, сакалым гына агарган. – Ул таягын күккә каратты. – Анда, өстә, адәмнәр яшәрә, озак та яшиләр. Көч-куәтем җитәрлек әле минем.
Бу сүзләр ханымны өметләндереп елмаерга мәҗбүр итте.
– Бик шәп! – диде ханым, янә дә бер адым алга атлап. – Мин Сезгә ышанам…
Шушы урында Аксакалның кәефе кырылып китте, кашлары җыерылды.
– Ярар, сезгә су кирәкме? – диде ул, талчыгуын сизеп.
Фәрештә, хыялга бирелеп, үзенекен тукыды.
– Мин шушы Байкал күленә хозурланып яшәргә телим. Суларында чайкалып йөзә-йөзә, кем белән булса да бик озак-озак… Иремнең үз күле дә бар иде, хәзер ул башкалар кулына күчте. Мин барысыннан да мәхрүм калдым. – Ханым хәйләкәр күзләрен ниндидер сәерлек белән ялтыратып алды. – Беләсезме, хәзер минем барыр җирем юк. Биредә, Байкал күле буенда каласым килә. – Ул, кырын-кырын карап, ярдәмче сакчыга күз салып алды. – Бәлки, Сезгә эшегездә ярдәмче кеше кирәктер, мин бухгалтер-учёт эшләрен дә башкара алам.
Шиккә калдыра төшкән бу сүзләрдән Аксакалның кашлары сикереп куйды. «Әллә бу ханым Байкал күле байлыгына кызыга инде?» – дип уйлады ул һәм, җавабын кыска тотып:
– Байкал суы, бизнес ясап, алыш-биреш ясар өчен түгел, – диде.
Ханым аптырап калмады.
– Хәзер миңа биредә калырга ярыймы соң? – диде.
– Уйлап бетерергә кирәк… Бу тиз генә хәл ителергә тиешле эш түгел.
Аксакал өстәл тартмасындагы төймәгә басуы булды, сигналны аңлаган ярдәмчесе шунда ук ханым каршына килеп басты.
– Илчебез ялыкты, хәзергә җитәр, – диде һәм аны ишеккә таба озата китте. Артына борылып караган ханымның: «Тагын килсәм ярыймы?» – дигән сүзләре ишетелеп калды. Сорауга каршы җавап ишетелмәде.
Аксакал ярдәмчесенә бер бармагын күрсәтте. Бу аның тагын бер кешене кабул итәргә теләвен аңлата иде.
Хәлим янә, тагын ниндирәк кеше керер икән дип, театр карарга килгән тамашачы сыман