Аны сугышта йөрәгенә төшкәннәр тыныч кына калдыра алмады. Ул башыннан узганнарны янә дә, син белеп кал дигәндәй, сөйләргә тырышты: «Әйе, – диде ул, кабат хисләнеп. – Миннән ике яшькә олырак иптәш егетем, авылдашым Габдулла Галиев бар иде. Укытучы Нәдерша малае. Аны сугышка 1941 елны ук алдылар, һәм ул сугышның беренче елында ук вафат булды. Миңа фронттан хат та җибәргән иде. Хатын шигъри юллар белән дә язган. Бер-ике юлын әле дә хәтерлим, менә болай:
…Пуля кәрәкәй кебек очып кунар да
Мәҗбүр итәр
Ярсып типкән йөрәгеңне тынарга.
Аның хатына каршы мин дә бер шигырь язып җибәргән идем, ала алгандырмы-юкмы, белмим. – Ул үзе язган шигырьне хәтердән укыды:
Бер моң яши миндә…
Үзәннәргә җиткәч, үзәннәргә,
Уч төбемдә кебек каласың;
Бар юлларың, авылым, каршы ала
Ачып миңа басу капкасын.
Чакыра мине үзәннәргә сеңгән
Хис-моңнары изге җаннарның…
Кодрәт бирә эшчән затларына
Һәр иртәдә аткан таңнарың.
Бер моң яши миндә, баш очымда
Эленеп калган әллә тургаең…
Үзенә дәшә үзәннәрең мине,
Җем-җем иткән көмеш тугаең.
Җырлар тынмый монда, авылдашлар
Шат яшиләр һаман бер көйгә.
Якты булсын, балкып торсын, диеп,
Бәрәкәт иңсен, диеп, һәр өйгә.
Хәлим шул чакны: «Әтием яшь чагында шигъри җанлы да булган икән», – дип уйладым. Ул янә яшьлек дустына кайтып калды, сөйләвен дәвам итте:
– Габдулла Галиев шигырьләрне күп яза иде. Әле китаплары да сугышка кадәр үк басылып чыккан иде бугай. Яшь килеш әрәм