Шулай өч тәүлек тоташтан кәгазьләрдән сөрем чыкканчы язып ятканда, хатыны колагына килеп пышылдый:
– Ләбиб, нокта куй. Ашарга бетә, гонорар кирәк бит… – ди.
Шулай итеп, Ләбиб Лерон, геройларының туасын тудырмыйча, үләсен үтермичә, әсәренә нокта куярга мәҗбүр була. «Романга тарта иде, тагын хикәя генә булып калды, ну бу хатынны!» – дип, уфтанмыйча сөенеп, өстәл яныннан тора.
Тын кал, дөнья!
Өендә Ркаил Зәйдулла, гадәттә, каты мишәрчә сөйләшә. Колакларың чыңларлык: көмеш дагалы ат тояклары, очкын чыгарып, таш юлдан чыкы-чыкы үткән кебек.
Әдәби телгә күчү, скафандр киеп, галәм тирәнлегенә чыгуга тиңдер аның өчен.
Язу өстәле янына утыргач, ул, чалбар балагын тезенәчә сызганып, йомран-йомран бармаклы, яссы табанлы аякларын тастагы җылы суга тыга, улы Баязитка кычкырып ала:
– Олан, цәй эцке кели, китер!
Хатынына карап, ягымлы гына җикереп куя:
– Ацу китереп, ыцкыр төшереп торма, апаңның хален төшенеп кать!..
Ул арада Баязит чәй китереп өлгерә. Чатнап ярылган тавыш чыгарып, борынын тартып куя. Бусы – хәзергә соңгы аккорд… Әтисе яза башлап, тынлык урнашкач, ул бу ләззәттән мәхрүм булып торачак.
Менә өйдә тынлык урнаша. Ркаил Зәйдулла кәгазьне алдына шудыруга, саллы бармаклары арасында тыпырчынган каләм сулышсыз-күндәм хәлгә кала. Ркаил, дөньяны сөзәргә җыенган шикелле, үҗәт маңгай астыннан төбәлеп, стенадагы мөһим ноктаны табып ала.
Тәшвишле мизгел бу!
Тын кал, дөнья! Ркаил Зәйдулла язу яза!
Зөлфәт
Күңеленә илһам килеп, менә хәзер язарга икәнен сизенгән Зөлфәт, кулына кәгазь-каләм алуны сузар өчен, ни генә уйлап чыгармый: чүп савытын түгеп керә, турникта баштүбән асылынып тора, савыт-саба юып ала, яңа киемне өнәмәгәнгә күрә, өр-яңа костюмын, салып таптап, киярлек хәлгә китерә, форточкадан очып кергән чебенне ярты сәгать куып йөри, китап шкафыннан тузан эзли башлый һәм шул чакта… көтеп-көтеп тә тәкате калмаган Шигырь аның башына ишелеп төшә.
Лепкәсен чокып…
Фәүзия Бәйрәмова башта намаз укып ала. Коръән аятенең бер-берсенә моңлы үрелеп барган сүзләреннән давыллы җанына тынычлык иңдергәннән соң, ана телебезгә күчеп, Ходайдан түземлек, илһам чыганагы иңдерүен сорап, үзе генә белгән доганы укый. Нефертити, Клеопатра, Сөембикәләрдән килгән хакими дәртне – хикмәтле җенне – койрыгыннан эләктереп ала.
Ул, беркемгә охшамаганча, идәнгә тезләнеп, аяклары өстенә утырып яза. Шаһәдәт бармагының үткен тырнагы белән лепкәсен чокып яза. Вакыт-вакыт, онытылып китеп, баш миенә дә кереп чыккалый. Лепкә туры канап, кутырлап беткәндә, әсәре инде төгәлләнгән була.
Кайчан бәреләчәк?
Бер төркем язучы кавеме Ркаил Зәйдулланың тәмәке тартканына төтендәш булып гәпләшеп тора.
– Ишеттегезме әле: безнең галактика, коточкыч зур тизлек белән очып барып, Андромеда галактикасына килеп бәреләчәк икән? – ди Рамил Ханна- нов.
Моны ишеткәч,