Шу ўтиришида кечки овқатни ҳам унутди. Акаси билан Настя эса қайтишмади. Балки бирор панароқ жойдан уни кузатиб, маза қилиб кулишгандир, уринишлари жиддийлигини кўриб, халақит бергилари келмагандир. Ким билсин! Лекин тўғри қилишганини кейинроқ англашди.
Жела «Қизил бурчак» (Шўро даврида тарғибот-ташвиқот, коммунизмни улуғлаш учун шунақа жойлар ташкил этиларди. Уларда керакли китоб ва анжомлар териб қўйиларди) хонасига кириб келганида, кўзлари дунёни ўт олдиргудай ёнарди. Унинг қорни очлигини акаси билан Настя ўйлашарди-ю, аммо ўзи буткул унутганди.
– Жела тамадди қилиб ол, – дея Настя икки бўлак нон ва усти ёпиқ косани, тарғибот анжомларини жилдирмасликка уриниб, столнинг бор четига қўйди.
Жела унга эътибор бермади-да, гитарани бағрига босди.
– Эшитасанми, Лёня? – деди рад этиб бўлмас оҳангда, типирчилагудай.
Акаси билан Настя бир-бирларига маъноли қараб олишди.
– Қани-қани, шогирд, бир ҳунарингни кўрсат-чи, – дея Лёня жиддий ҳакамдек стулга ястаниб, қўлларини кўксида қовуштирди.
– Ҳа-ҳа, Жела, айт-айт, – деб Настя унинг ёнига ўтирди.
Жела фақат гитара ва қўшиқ билан овора эди, кўзлари савдойиларча боқарди.
– Эшитинглар, – деди мусиқани авжли бошлаб ва берилиб куйлашга киришди:
– Учиб кетар турналар ахир,
Биз қоламиз маҳзун, кўзда ёш.
Соча бошлар аёзлар қаҳр,
Узоқлашар бизлардан қуёш.
У кўзларини юмганча, торларни аёвсиз урар, бутун борлиғи билан оҳангга қўшилиб кетгандек эди.
– Қайда бадар ота-онамиз?
Биз оҳлари самолардамиз!
Настя юм-юм йиғлар, Лёня эса анграйиб қолган, нигоҳи ҳайрат, фахр, меҳр ва мунг қоришиқ йилтирарди.
Қўшиқ тинди. Настя энтикиб чапак чалиб юборди.
– Қалай? – деди Жела акасига боқиб, дил-дилидан унинг ҳукмини кутаркан.
Лёня бирпас жим турди-да, – Сени қара-ю, – дея мот бўлган киши алпозида қўл силтади. – Шунча талантинг бор экан, яшириб юрибсанми ҳали! Мен бу қўшиқни неча кунда тайёрлаганимни биласанми!..
– Вой, хайрият-ей! – Жела бутун танасини бўшаштириб, ҳузур ила нафас чиқарди. Кейин эса гўё ҳеч нарса бўлмагандай ўрнидан турди. – Шуям иш бўпти-ю… – дея ўнг кафтини қорнига босди. – Бирам қорним очди-ки!..
Унинг ҳаракатларидан ҳам ҳайратланиб, ҳам завқланиб ўтирган Настя бир нарса эсига тушгандай сапчиди.
– Ҳа-я, – деди негадир ҳаммаёғини пайпаслаб. – Мана, овқатланиб ол. Ол-ол, гитарачи!..
5
Нонуштага киришаётганда эшик олдида Ринат турган экан. Бунақа одати йўқ эди. У болаларни қўй санаётгандай ўтказаркан, нигоҳи Желага тушганда чақнаб кетди: қизни кутгандек, соғингандек эди. Желанинг юраги жиз этди – бу хавотирли туюлди-ю, аммо хуш ёқди. Ўша келишган қомат, ўтли йилтираган мовий кўзлар.
– Жела, нонуштадан кейин