Ўзи-чи, ўзи, бахтлими? Ринатга Настя худди акасига суянгандай суяна оладими? Дардини тўкиб солишда иккиланмайдими?.. Бу саволлари ҳамиша жавобсиз қолади. Лекин Ринат қучоқлаганида, ўпганида бирам хуш ёқадики!.. Кўнгли ярим, доимо меҳрга ташна яшамаганми, ошпаз йигит энг яқин кишисига айланиб борарди – буни аниқ-тиниқ ҳис этарди. Шу севгимикин?! Балки!.. Ринат уни яхши кўради, акс ҳолда, бунчалар эркаламасди, қучоқламасди, совғалар бермасди. Нима бўлганда ҳам энди у ўзи учун азиз, қадрли. Акаси эса уни ёқтирмайди, буни яшириб-да ўтирмайди. Доим «Эҳтиёт бўл, бу татар сени алдайди, ташлаб кетади», дегани-деган, танбеҳ бергани-берган. Жела унинг гапларига ишонмайди, Ринат унақа одам эмас, дейди ўзича.
Бутун мамлакат мотамда бўлганидан дарслар ҳам тузук-қуруқ ўтилмасди. Ўқитувчию тарбиячилар хавотирда бесаранжом ғимирлайдилар. Уларнинг аҳволини кўриб, айрим болалар ваҳимада олазарак боқишади. Жела ҳам ўшалар қатори.
Тушдан кейин Ринатнинг ётоғига йўл олди – шунга келишишганди. Бир кўнгли, акасининг гитарасини сўрамоқчи бўлди, чунки бош ошпаз қўшиқни яхши кўради, айниқса, у куйласа. Лекин ҳамма қайғуга ботган бир пайтда ашула айтиб ўтирганини биров эшитса, ҳар бало бўлиши мумкинлигини ўйлаб, шаштидан қайтди.
Борса, Ринат ҳали хонага келмаган экан. Ўйланиб ўтирмай, йигит ҳар эҳтимолга қарши берган калитда эшикни очиб, ичкари кирди. Димоғига таниш ҳид урилиб, завқи ошди. Ихчам хона бағоят батартиб эди, ҳатто симкаравотдаги кўрпа-чойшаб, ёстиқлар ҳам теп-текис турарди. Қиз столдаги нарсаларни – чойнак-пиёла, сувли графин, стакан, устига сочиқ ёпилган ярим буханка нонни шошилмай завқ билан томоша қилди-да, ликобчадаги конфетдан битта оғзига солиб, қувнаб каравотга ўтирди. Кўп ўтмай, кўзлари сузилиб, оҳиста ёстиққа ёнбошлади…
Ринат шитоб кириб келганида, чўчиб уйғонди-ю, турмади, эркаланиб ётаверди.
– Келибсан-у, миттивой, – дея йигит энкайиб, унинг юзидан ўпди. – Бунча чиройлисан-а!
Қизнинг димоғига ароқ ҳиди урилди: одатдагидек тушликдан олдин ичгандир-да. Аммо Жела парво қилмади, аксинча, ҳузурла тамшанди.
– Тушликда қорнинг тўйдими? – сўради Ринат костюмини ечиб, илгакка иларкан.
– Жудаям! – деди қиз эркаланиб ва туриб ўтирди.
– Ётавер-ётавер! – Йигит негадир эшикни ичкаридан қулфлади. – Бирга ётамиз.
– Нима? – кўзлари пирпиради қизнинг.
– Ҳа, нима? Ё-ётамиз!.. – Кайфда Ринатнинг кўзлари ёқимли боқарди.
Жела ўрнидан турди. Йигит унинг белидан қучиб, кўзларига ҳирс ила тикилди. Қизнинг қужудида олов ёнди, томирлари чўғланди…
…Ринат кийинаётганда, Жела қорнини қучоқлаб ғужанак бўлиб ётарди. Сочлари тўзғиган, юзлари лов-лов ёнади.
– Энди нима бўлади? – деди ўзига Жела ўзи гапираётгандай ўйчан қиёфада.
– Ҳаммаси яхши бўлади! – Ринат унинг юзини силади – Ахир мен сени севаман-ку!
Желанинг кўзлари чақнади.
– Ростданми?! – дея сакраб туриб, уни маҳкам қучоқлаб