Alın yazısı. Elnur Soltanoğlu

oyanıb işə getdiyi üçün istirahət günlərində yata bilmir, bir iki saat yatağında sağa-sola çevrilir, bəzən uzun-uzun düşüncələrə dalır və bundan sonra yerindən qalxırdı.

      Saata baxdı, artıq 10 idi. Pəncərəyə yaxınlaşanda gözlərini qıyıb sifətini turşutdu:

      − “Bu gün də isti qoymaz nəfəs almağa”. − Qaş-qabaqlı halda otağından çıxıb Həsənin otağının qarşısında dayandı. Otaqda sakitlik idi. Qapını döydü. Cavabsız qaldığını görüncə içəriyə boylandı. Həsən yatağında deyildi. Çarpayısı da qaydasında idi. Zala daxil oldu.

      − “Yəqin, gecəni burada keçirib. Bu insan özünə niyə bu qədər zülm edir axı?” − Nuran təəssüflə ah çəkib dostuna yaxınlaşdı, amma onu oyatmağa ürəyi gəlmədi. Geri döndükdə gözü masa üzərindəki kağız-qələmə sataşdı.

      − Aaa!, məsləhətim işə yarıyıb, deyəsən. Şeir filan yazmağa başlayıb ki. Adətən, insanlar İrana “Məşhədi” olmaq üçün gedirlər, bizimki “Məcnun” olub qayıdıb. – Nuran gülümsəyərək kağızı götürdü:

      Hələ də unuda bilmədin deyilmi? Səbəbini soruşdunmu tənha qaldığında özündən? Bir cavab, bir çarə tapa bildinmi heç? Çarəsizliyin nə demək olduğunu anladınmı? Ağlın acizliyini gördünmü? Heç bir şey mümkün olmadı deyilmi? Çünki sən…

      İnkar etdin daima sevmədim, – deyə, amma dilin söyləyənləri qəlbin qəbul etmədi. Qəlbin hər zaman onu istədi. Bir az qorxu, bir az təlaş, bir az da sevinc hissi ilə yaşatdı daxilində.

      Bəs gözlərin? Bacara bildinmi gözlərinlə sən? Hər zaman, hər yerdə onu axtarmadımı? Gördüyü insanları ona bənzədib qəlbini həyəcanlandırmadımı? Ya əllərin, əllərin ona toxunmaq arzusu ilə yanmadımı? Xəyalın, xəyalın hər an onu canlandırmadımı? Ruhun onun qəlbinə, onun cisminə həbs olmadımı? Qəbul edirsən deyilmi? Sən tam ona aidsən. Səni sən edən də odur.

      Niyə qərarsızsan? Niyə bu dünyadan uzaqsan düşündünmü sən? Düşünə bilməzsən, çünki düşüncələrin də həbs olunmuşdur sevgində sənin…

      Unutma!!!, Yox sandığın bir şeyi həyatında var edən həyatının sahibidir demək ki.

      Nuran mətni oxuduqdan sonra diqqətlə Həsənə nəzər yetirdi. Sanki indi özünə gəldi. Həqiqətən də, son günlər Həsənin ziddinə işləyirdi. Həddən artıq zəifləmiş, üzü saralmış, gözlərinin altı kölgə salmışdı. Nuran sevgiyə inanmırdı. Daha doğrusu, indiki zamanda kiminsə həqiqi sevgi yaşayacağını təsəvvür edə bilmirdi. Həmişə qeyd edirdi ki, bu dövrdə hər şey həvəs, maraq və vərdişdən qaynaqlanır, insanlar etdiklərinin, eləcə də düşündüklərinin doğru zaman və məkanını təyin edə bilmirlər. Beləcə, zamansız və maraqdan qaynaqlanan hərəkət xoşagəlməz sonluqla nəticələnir. Həsən də onunla, qismən də olsa, razılaşırdı. Münasibətdə ağlın, qarşılıqlı anlayışın, hörmətin daha vacib olduğunu vurğulayır və deyirdi:

      − “Sevgi də, ehtiras da bir hisdir. Sevgi donuna bürünən ehtiras isə daha təhlükəlidir. Heç bir halda kökündə ehtiras dayanan bir hissə sevgi adı vermək olmaz. Sevgi daimi, ehtiras isə keçici bir hisdir. Bu hisləri fərqləndirmək isə ağlın işidir. Ümumiyyətlə, bütün hislər yabanı formadadır. Onları ram edəcək qüvvə ağıldır. Sevgi də, ehtiras da ram edilməzsə, nəticəsi faciəli olar: ehtiras zalımlıqdan, sevgi isə məzlumluqdan məhv edər sahibini. Adətən, kamil olmayan sevgi də xəyallar qurmağa vadar edir. O xəyallar həyata keçmədikcə insanda məyusluq yaranar, şübhə yaranar. Şübhə yaranarsa, inam itər. İnam itən yerdə isə nə hörmət olar, nə də başqa bir şey. Odur ki, ailənin təməli ağıl və anlayış üzərində qurulmalıdır. Bir-birini anlayan insan arasında, təbii ki, sevgi də, hörmət də daimi olacaqdır”.