Җилгә форсат килгән инде.
Җилдән җитез чаклар узды,
Без кемнәргә тиңнәр инде?
Без хәзер тик кемнәр инде?
«Шыбыр-шыбыр яңгыр ява…»
Шыбыр-шыбыр яңгыр ява,
Шыбырдый калай түбә.
Күк йөзе елый шикелле,
Күз яшен түгә-түгә.
Шыгырдый сөяк-буыннар,
Һава дымлыга күрә.
Башкалар нәрсә диярләр,
Ә мин үзгә фикерле.
Җир өстенә яңгыр түгел,
Бәхет ява шикелле.
Көтеп алган яңгыр ява,
Җир дәвасы – тамчыда.
Тамчыларда чыгып йөрсәң,
Өс киемең манчыла.
Җырчы кошлар тынып калган,
Күренми түбәләрдә.
Канатларын капшый-капшый
Яталар күләгәдә.
Мин бер карт авыл агае,
Яшем сиксәнгә табан.
Җылы яңгырлар яуганда,
Шатлыгым арта һаман.
Шыбыр-шыбыр яңгыр ява,
Шыбырдасын, тынмасын.
Җылы җилләр иссә иссен,
Тик давыллар булмасын.
«Сандугач талда тирбәлә…»
Сандугач талда тирбәлә,
Тал төбендә күләгә.
Безнең өчен генә гүя
Сайрый безнең тирәдә.
Мин дә тирбәлдем бишектә,
Бишегем талдан иде.
Колагымда сандугачның
Моңнары калган иде.
Тик моңнарга уралмадым,
Сандугач булалмадым.
Моңнарга уралмасам да,
Язмышта югалмадым.
Талбишекләрдә үссәм дә,
Гамәлем башка минем.
Тик шулай да таң кошының
Моңнары башта минем.
Һәр кешенең үз гамәле,
Һәммә кошның үз моңы.
Талда карга каркылдаса,
Булмас иде кызыгы.
Рәнҗетә торганмындыр
Кабереңә баралмадым,
Никтер вакыт тапмадым.
Җәйләр узды, кышка кердек,
Җирне карлар каплады.
Исән чакта минем өчен
Догада булгансыңдыр.
Яныңа килә алмыйча
Рәнҗетә торганмындыр.
Тик рәнҗемә, синең күңел
Иң изге күңел иде.
Керсез, гөнаһсыз җаннарга
Битараф түгел иде.
Минем дә гомерем кояшы
Төшлеккә төшеп бара.
Синең изге туфрагыңа
Якынаядыр ара.
Кабереңә баралмадым,
Әллә инде ирендем.
Әҗәл җитәр, яннарыңа
Мәңгелеккә килермен.
Фаҗига
Яшьлегемдә бик күп шигырь яздым,
Бар кеше дә мине аңлады.
Минем гади, хисле шигырьләрне
Аңламаган кеше калмады.
Хәзер инде мин башкача язам,
Мин тормышта үзгә фикерле.
Шигырьләрем белән җитәкләшеп,
Күккә ашып барам шикелле.
Бер-бер артлы поэмалар туа,
Яңа җырлар тора өстәлеп.
Тик беркөнне сездән аерылсам,
Калсын димен миннән истәлек.
Мин хыялда күккә күтәреләм,
Биеклектән