VOORWOORD
Ik heb mijn hart gevolgd en ben naar de oase Ain Houdra gegaan in de woestijn Sinaī in Egypte. In de oeroude stilte en de liefdevolle energie van deze prachtige eenzame plek, tussen de hoge, kleurrijke zand- en kalksteenbergen met uitzicht op groene dadelpalmbomen en olijfbomen, hoopte ik bij mijn zielenroerselen te kunnen, om alles wat zich daar aan zou dienen, op te halen.
Mijn hart opent zich en ik open de vensters van mijn ziel wijd en laat het zonlicht van de liefde van de schepping binnenstromen. Alle leven dat in mij vastzit, mag rijk stromen en gevangen worden in letters, woorden, zinnen, kleuren, getallen. Het leven is als de bellenblaas, kleurrijk en teer. Een klein windje en de vorm en de kleur spatten uiteen.
INLEIDING
Levenskunst.
Leven is een kunst en de grootste kunst van alle.
De kunst het leven in liefde te leven.
In 1995 volgde ik de roep van de woestijn Sinaī op om te komen lopen en de energie te ervaren. Ik loop er nog steeds, nu vijfentwintig jaar later. Het stralende heldere licht dat het zand omtovert tot miljoenen reflecterende sterren. Het licht dat uiteenvalt in kleur en de bergen een prachtig pastelkleurig uiterlijk geeft, in een ongekende hoeveelheid verschillende tinten. Het licht dat de aarde laat vibreren en de aarde die de energie terugkaatst naar de hemel.
Het licht is van zichzelf kleurloos, maar ik neem kleur waar dankzij het licht. Het licht werpt van zichzelf geen schaduw, maar ik ken het licht, omdat er iets is dat het licht onderbreekt en schaduw werpt. Kleur kan niet zonder licht en licht bestaat niet zonder kleur. Zoals er ook geen hemel is zonder aarde en niets bestaat zonder waarnemer. Onlosmakelijk met elkaar verbonden als een drie-eenheid. Beide ken ik omdat beide er zijn, bij de gratie van de ander. Ik ben de schepper van mijn wereld en tevens de geschapene van mijn Schepper. Wij scheppen elkaar en zijn één.
De ongekende zuivere energie van dit oeroude stuk land presteert het om mij naar de essentie van mijn bestaan te leiden en de eenheid van de schepping in mezelf te ervaren. Het verhaal van het volk van Mozes speelt zich hier nog steeds af en nodigt uit om de slavernij van het ego los te laten.
Nu weet ik dat het paradijs niet ergens in Verweggistan te zoeken is, maar dat die plek te vinden is in mezelf. De energie van zon maan en sterren, de trilling van de materie en het licht, het zijn en gaan naar ergens, naar nergens, het eenvoudige leven, de stilte, het nodigt mij van harte uit om het geconditioneerde denken en bestaan los te laten.
GEDRAGEN DOOR DE TIJD
Ik word bij mijn rechterhand gepakt door mijn zus Jill die lange bruine vlechten heeft met onderin een groen fluwelen strikje en negen jaar is. Mijn moeder pakt mijn andere hand. Ze zijn nog klein, mijn vingers en handen. Ik ben bijna vier jaar met kort blond springerig haar en blauwe oogjes die indringend de wereld inkijken om vooral niks te missen. Een mondje met lipjes die ironie voorspellen. Mijn schouders zijn fragiel, maar rechtop. Ik draag een gebloemd wit jurkje met een kraagje met ruches en korte mouwtjes. Ook met een ruche. Daar overheen een zacht geel vestje met een V-hals en echt benen knoopjes, zes, en een geborduurd bloemetje op een zakje dat links zit. Mijn sokjes zijn wit met een donkerblauw randje in donkerblauwe schoenen maat 26 van Puma.
Zij hebben alle drie haast, zijn zenuwachtig, dragen koffers en tassen. Mijn moeder, Jill en Hein, mijn broer die twee jaar jonger is dan Jill. We gaan op reis. We moeten op reis. Van de vijand. Het is oorlog. We worden opgehaald en moeten heel snel instappen in een donkerblauwe bus met hoge smalle ramen waar niemand doorheen kan kijken. Ik ook niet. In de bus krijgt iedereen een kettinkje van metaal met een hanger om zijn nek. Daarop staat een nummer gegraveerd dat ik niet kan lezen. Het is eerst overal heel lawaaierig. Later wordt het stil in de bus. We moeten na een paar uur overstappen op een trein en daar op de grond gaan liggen of zitten tussen de tassen en koffers.
Ik word wakker, alleen, en lig op stro in een barak met vreemde kleine kinderen die allemaal huilen, net als ik. Ik kijk om me heen, moeder, Jill, Hein, waar zijn jullie?! Ik gil, ik huil, moeder, moeder, moeder waar ben je? Mijn kleine blote armen uitgestrekt, mijn gezichtje nat van tranen, verdriet, angst, schaamte, schuld, spanning, eenzaamheid. Toen gebeurde er iets wonderlijks. Het voelde als sterke armen die mij optilden en ik zag opeens van bovenaf het kleine meisje met blonde haartjes in de barak staan. Alleen. Zij stond daar en ik was hier door warme sterke armen opgetild. Ik voelde me geliefd, omarmd, heel, kostbaar, waardevol, omringd, gedragen. Het leven in mij ging weer stromen en alle spanning viel op de grond en stroomde weg, ver weg. Ik voelde me veilig.
Deze mysterieuze ervaring heeft mij gedragen door de tijd en uitgenodigd dit te onderzoeken. Het is mijn geestelijk thuis geworden. Het verheft mij uit de wereldse gebondenheid en ik kan mij ieder moment bewust hierop afstemmen, op het Licht, op God, de Schepper die leven geeft, mij kleur geeft en draagt, nog steeds, tot nu toe.
Dit boek is geschreven vanuit mijn hart. Lees het met je hart en vertrouw dat het jou precies brengt wat jij nodig hebt. Je kunt het boek ook willekeurig lezen, afgestemd op je gevoel.
GETALLEN EN KLEUREN
Ik verbind in mijn hoofdstukken de macrokosmos met de microkosmos. Voor mijn geestesoog verscheen een getal en een kleur.
GETALLEN
De getallen dienden zich als vanzelf aan toen ik begon met schrijven. Ik heb helemaal geen verstand van cijfers en numerologie, maar toen ik het getal dat zich meldde neerschreef, zag ik het als vorm en voelde zijn energie en liet het zich duiden. Het hele universum is gebaseerd op getallen en die hebben evenals kleuren een trilling met een bepaalde bandbreedte.
KLEUREN
Nadat het getal geduid was, verscheen er een kleur voor mijn geestesoog. De kleur heb ik gevangen in een cirkel. In deze cirkel is een kleine cirkel aanwezig. Dit is het licht dat eeuwig is en gedurende dag en nacht overal ter wereld telkens een andere plaats aan de hemel inneemt. Kleuren hebben hun eigen taal en kunnen helend werken op de gezondheid, bij geestelijke spanningen en emotionele ontredderingen. Ik heb de kleur vertaald zoals het zich op het moment aandiende.
K L E U R
I S
VERDICHTING
VAN
LICHT
voortgekomen uit het licht
het licht
verlicht
onze wereld
waardoor het leven
zichtbaar wordt
in kleur
WIJ ZIJN KLEUR
door het Licht
GETAL 3222
KLEUR IVOORWIT
GETAL. 3222 = 9 = 3. 3 maal 3 en 3 maal 2-en. Mijn eeuwig bij mij zijnde triade, lichaam-ziel-geest, materie-ruimte-tijd, Vader-Zoon-Heilige Geest. In de triade kan geen van de gegevens bestaan zonder de ander en geen is dominant aan de ander. Drie maal 2 is als drie ook een triade en het teken van oneindigheid. Gezegend, gezegend, gezegend. Ik zing het drie keer in mijn hart zonder geluid op mijn manier met veel aria’s langgerekt – liefde, wijsheid, kracht. Twee tweeën zijn ook een meestergetal en uitnodiging tot zelfreflectie.
KLEUR. De kleur is ivoorwit met in het centrum van de cirkel de mens met gespreide armen. Teken van overgave. Als ik langer kijk, zie ik dat ik het ben. Tranen van dankbaarheid en ontroering bleken achter mijn oogleden verscholen, want ze ploppen op uit hun kleine gevangenissen, blij te kunnen stromen. Overgave. En nu vanuit de overgave alert zijn en liefdevol invoelen wat bevrijd wil worden. De kleur blijft vooralsnog in de cirkel.
Toen ik