Яратыбдыр сәне, валлаһ!
Юлыкды сәңа үз ишең,
Вар икән анда киңәшең…
Күземдин түгелә йәшем! –
Карап тордым сәне, валлаһ!
Ходадин [гәр] нәсыйб улса,
Гүзәлләр дәхи юлыкса,
Алыр идем Хода язса, –
Ниятем күп бәнем, валлаһ!
Сәңа яучыны бән салсам,
Хода язып, сәне алсам,
Ки куйныңа керә калсам,
Нийәт бирер[598] идем, валлаһ!
Сәнең кеби гүзәл мәхбүб[599],
Хода язса, табылыр күп,
Вәликән[600] үзеңез бик хуб…
Ки вирмәде сәне, валлаһ!
«Үзеңне зур күреп, күрмә бәни хур…»
Үзеңне зур күреп, күрмә бәни хур,
Барымызны яраткан бер Хода зур.
Өмид илән каләм алды бу әлем[601],
Ходауәндә[602], кабул әйлә теләгем!
Кабул күрмәй кире вирсәң хатымны,
Хода кашында[603] сорармын хакымны!
Әгәр мәхрүм куярсән бу куендин,
Агырдыр хәсрәтем дөнья утындин.
Җаныкаем, чиләнмә сән укырга,
Күңел төшде боны һәм туктатырга.
Мөбарәк исмеңез фәлян икәндер,
Тарафындин гыйшык йиле искәндер.
Сәнең гыйшкың белән ахир үләрмен,
Сәне күрдем ике күзем нурытик,
Күренәсең бәңа оҗмах хурытик.
Йибәр яулык ике башын нәгышлап[606],
Дәхи бер көн кауышмакый багышлап.
Кабул күрмәй кире мәхрүм кыйларсән,
Гомри гъоссә белән мәхзүн кыйларсән[607].
Кешегә сүзләмәдем бу сүземне,
Сабыр берлән тыя тордым үземне.
«Китабларда бу сүзне күргәнем бар…»
Китабларда бу сүзне күргәнем бар:
«Оялган кемсәнең ризкы булыр тар;
Икеләнеп, оялып корган эшләр
Сүтеләдер, сүреләдер!» – димешләр.
«Биреңез үк!» – дигел, бер дә оялма,
Сүзем будыр сәңа, җаным, багалма.
Сәнеңчөн нә дәкле бән әйләдем зар,
Әгәр ялган дисәң, бер Ходаем бар!
Бу инәлүләрем таш да белерде,
Урыс кызы динен ташлап кәлерде.
Ишетмәдең, җаным, фөрйади-зарый[608],
Йитәр инде, инәлмәм мондин арый.
Күп ирде лә язсам хатка тагы да,
Туласы булды ла ике ягы да.
Йитәр, сүзне йибәрмә күп озынга,
Дәхи инәлдерәм диеп кузынма[609].
Әйа җаным, вәйа җаным, җәмалем,
Сәнең өчен өзеләдер бу җаным!
Әдәбле диделәр ки әһле инсаф,
Тәнигә кул тимәгән диделәр: саф.
Нә хурлыкдыр сәнең кебек матурга
Надан астында мимылдап ятырга!..
«Карарым калмаен яздым сәламем…»
Карарым калмаен яздым сәламем,
Мөгъәккъиб әйлә[йү]бән дәхи кәлямем[610].
Җиһан