Фида улсын сәңа һәм җөмлә малым,
Дәригъ итмәм[510], теләсәң дәхи җаным.
Ошбу хатка исмеңезне язмадык,
Язар ирдек, гайреләрдин базмадык.
Мәгъшукый җан, сәнең исмең, фәлянә,
Сәне бәңа рузый кыйлсын[511] бер Алла.
Бу сүзләрдин морад нәдер – аны бел,
Сәүәр ирсәң, ишарәтне бәйан кыйл.
Ошбу сүзне халка изһар әйләмә[512],
Хатыңызны бездән ниһан әйләмә[513] […]
Кабул күрсәң, хатыма каршы хат яз,
Кабуллыкны эчендә аңлатып яз.
Әгәр япсаң[514] кешенең бер гайбене,
Ходай япкай сәнең һәм гаебеңне.
Гөнаһ, гаеб – бәндә[ләр]нең эшидер,
Кирәк кызлар, кирәк егет эшлидер…
«Бу хатымны кабул итеп аласың…»
Бу хатымны кабул итеп аласың,
Кабул итсәң, читен өзеп каласың.
Сәнең өчен аһе-ваһ органларым,
Бер күрергә тилмереп торганларым!
Каным, сәүгән йөрәгем парәсе сән,
Тәнем рухы, күземнең карасы сән.
Хода язсын мөкъәддәр[515] каләмендә:
Кауышдырсын бу дөнья галәмендә.
Кыяфәтең, сыйфатың суда кондыз,
Үзең былбыл, күзең мисальдә[516] йолдыз.
Сәнең дәрдең белән даим йөримен,
Сәнә күргәч, сары майтик эримен!
Сәнең дәрдең билә булдым герифтар[517],
Хода кыйлса иде сәне, гүзәл йар!
Сәнең буең Ак Иделнең камышы,
Сүләгән сүзләрең былбыл тауышы.
Сәнең өчен акыздым күздә йәшем,
Бу хәсрәтдин чыкар микән бу башым?!
«Гүзәлсән мисле алмадый…»
Гүзәлсән мисле алмадый,
Җәмалең күңелем алдадый,
Түзәр халем калмадый, –
Нитәен бән бу бәляне?!
«Ишет хотбә гыйшыклык мөнбәрендән…»
Ишет хотбә гыйшыклык мөнбәрендән:
Бәйан идәм мәхәббәт гъәнбәрендән[518].
И җаныем, бәне ташлыйсың, ахры,
Беленәдер сүзеңнең рәһбәрендән[519].
«Бән сезләрә бер сүземне…»
Бән сезләрә бер сүземне
Йад итәлем, ки аңлагыл,
Колак дотып бу сүземне
Ихлас берлә [ки] дыңлагыл.
Әй нигярем[520], теләгел сән
гыйлем йарны,
Үзеңә эзләйүбән
алгыл аны.
Гүйә очкан кош кебидер
гыйлем кеше,
Күп мәшакъкать берлә тотар
аны кеше.
Кулыңдан сән аны куйма,
Онытып, гыйльмеңне йуйма[521],
Гыйлемлек кошыный суйма, –
Сәңа булгай разый Алла.
Табар булсаң гыйлем ирне,
Ки муафикъ булыр йарны;
Бу үгетне тотар булсаң,
Сәңа булыр разый Алла.
Үзең наданлара катма,
Гыйлемлекне суга атма,
Тутый берлә ки карганы
Килтереп