Хәлегъ идәм[621] хәлялемне соңындан.
Гаҗәб хәйран ирермен бу эшемдин,
Берәр ләхза[622] китә белмәз исемдин.
Тәфәххөсъ әйләң халем әкъуалемдән[623],
Йөрәгем айпылырдай сагышымдан.
Гаҗәб катыйгъ исергәң бу сүземдән:
Хәҗәр[624] йомшар иде йомшак күңелдән.
Физинһар, сөммә[625] зинһар, бәгъдә[626] зинһар,
Мөдилл улың, аермаң мәгъшукъемдән!
Сәбәб улың висалә ба җәнанә[627],
Колыңызмын сезә җан-у-дилемдән.
Әйа абзый вә абыстай, белеңләр,
Ки гяһ-гяһ[628] екылып китәм һушымдан.
Нәтәк былбыл гашыйкдыр җөмлә гөлгә,
Чәнаникә[629] гашыйкмын сеңлеңезгә.
Әйа абзый, өмидем хат язмакыңдыр,
Кире бәңа, кабул идеп…
«Язаем сән җанашыма сәламләр…»
Язаем сән җанашыма сәламләр,
Сәламләр бәгъдендә бераз кәлямләр[630].
Булыр микән күреп күзем туяр көн,
Тулан айтик йөзеңне һәм үбәр көн?
Булыр микән йөрәгем басылыр көн,
Шифа татып висалең бәрһәмендин[631]?
Зифа буең күреп туймас булыпмын,
Күреп дәхи йөзеңнең күрклекендин.
Нәчек итим, бәнем тереклегем тар,
Ходай кыйлсын үзеңне дә герифтар[632].
Гаҗәб хәйран буламын бу эшемдин,
Кичә ятсам ки чыкмыйсың дөшемдин.
Әйа җаным, беләсән дә беләсән,
Кабул идеп, бу тарафка киләсән.
Әйа җаным, сереңне гизләмәсмен[633],
Сәне ташлап, бүтән йар эзләмәсмен.
Бу дөньяда күрепмен дөхтәри[634] чук,
Сәнең кебек зифаны күргәнем юк!
«Аты фәлян гүзәл, матур икәндер…»
Аты фәлян гүзәл, матур икәндер,
Укырга да дәхи матур икәндер.
Фәлян шәкерт фәлян атлы бу йарга
Язып хатлар йибәргән күңле барга.
Нәдән тора икән гъәфләт эчендә:
«Нә вар икән, – диде, әлбәт, – эчендә?»
Шушы айның көнендә, йә кичендә
Бән буламын микән күңлең эчендә?
Вә йә барча җәендә, йә кышында
Булам микән сәнең күңлең тышында?
Нәдән үртәнмисең гомрең үтүдин?
Ятырсың[мы], җаный, йокың китүдин?
Җәмалендин йә алданып торамы?
Сылумын дип, матур дип лаф орамы?
Ки бу фикрә булып фәлян-сөрур да,
Тора микән бик алданып горурда?
Җәмал дәхи китә торган буяутик,
Китәр тәндин көздә дәшкән кыраутик.
Гомер һәм чылтырап сукган сагъәттик;
Бу форсатлар үтәр тиз йөгрек аттик.
Ышанма һич атаңның байлыкына,
Олугъланма йөзеңнең айлыкына.
Атаң байлыгымы