Sto lat później Sasi tracą swoje pierwotne, rozległe swobody i zamieniają się w wieśniaków wykonujących nieograniczone obowiązki. Jednak dzięki służbie wojskowej niektórzy z nich stają się wolnymi ludźmi, „wolnymi” i „wolnymi rolnikami” – „wolnymi rolnikami”.
W 1100 roku, wybrany królem z naruszeniem prawa do dziedziczenia, aby przyciągnąć sympatię panów feudalnych, kościoła i wszystkich wpływowych wolnych ludzi, Henryk I przedstawia pierwszą edycję Karty Wolności. Usprawnione zostają obowiązki państwa i jednostki, postępowania sądowe, podatki. Ta proklamacja jest udana, zarośnięta dodatkami, aż do pojawienia się na tronie Johna Lacklanda (1199). Reformy tego monarchy sprowadzają się do ustanowienia królewskiej tyranii, wymuszeń wojennych, czasem nawet nie rozpoczętych, zadziwiających kar i ograniczenia ruchu mieszkańców kraju. W 1207 roku monarcha wydalił głowę kościoła anglikańskiego, mianowanego przez papieża, i otrzymał osobistą ekskomunikę. Dzieci nieochrzczone, małżeństwa bezprawne mają właściwy wpływ na Brytyjczyków. Najwyższe władze przegrywają walkę z Kościołem rzymskim i ludem. Dzięki tej konfrontacji do 1215 roku Anglia staje się pierwszym krajem prawa i prawa na planecie.
Podstawą ustawodawstwa angielskiego do dnia dzisiejszego jest zasada podporządkowania władzy prawu pod groźbą uzasadnionego zbrojnego sprzeciwu ludu.
…Plantagenets. Rządzą od 1154 roku. Najbardziej znanym przedstawicielem dynastii jest Ryszard Lwie Serce. W trzeciej krucjacie król Ryszard zbliża się do Jerozolimy, zdeterminowany, by się poddać. Jednak zaniepokojony wewnętrznymi problemami politycznymi swojego kraju król traci szansę.
O samych krucjatach możemy powiedzieć, że z wielu powodów ich znaczenie i znaczenie są pomniejszane. Zanim katolicka Europa zareaguje, Arabowie przejmują pierwotnie chrześcijańską Syrię, Palestynę i Egipt. Azja Mniejsza i Hiszpania wpadają w cień islamskiego podboju. Jednostki rycerzy i milicji ludowej powstrzymują tę presję.
Nagrobek Ryszarda Lwie Serce (1157—1119). «Nie ma rycerzy. Na broni jest ślad rdzy. Dusze tych wojowników opuściły światło»
Dynastie Anglii i Francji są mieszane. Powiedzieć: „W takim a takim okresie Anglią rządzi dynastia Plantagenetów” nie jest do końca poprawne. W ten sposób wojnę stuletnią, trwającą sto szesnaście lat, rozpoczął angielski król Edward III (1312—1377), ze względu na przynależność do bardziej francuskiego Kapetusza.
Bitwy węzłowe tej wojny, bitwy pod Crécy, Poitiers i Agincourt, są podobne. Wojska francuskie wyprzedzają małą angielską armię najeźdźców. Z marszu do bitwy wkraczają zmęczeni rycerze, ponaglani rozkazami niecierpliwego króla. Są strzelani z dwumetrowych łuków i dobijani przez brytyjskich strzelców.
Po dziesięciu latach tej rzezi wybucha epidemia dżumy (szczyt epidemii w 1348 r.). Mieszkańcy są ciasni w oblężonych miastach. W zasadzie nie dbają o higienę. Ulice są pełne brudu. „Czarna śmierć” obejmuje nawet połowę Europejczyków, podważając jej hierarchię społeczną, a nawet fundamenty religijne.
Po tak strasznym wytchnieniu, działania wojenne są wznawiane.
Wiele osób w północnej Francji uważa się już za Brytyjczyków. Francuscy szlachcice wprowadzają dodatkowe podatki. Ten ruch prowadzi do Jacquerie, powstania „Jacques-simpletons”, znacznie bardziej bezsilnych niż angielscy farmerzy. W pierwszej połowie XIV wieku duch walki Francuzów, ich tożsamość narodowa została wskrzeszona przez Joannę d’Arc. Anglia jest pozbawiona wszelkich posiadłości na kontynencie. Ostatnią z jej dłoni jest port de Calais, w najwęższej części kanału La Manche.
Ale Brytyjczycy, których kraj, w przeciwieństwie do utraty dwóch trzecich mieszkańców Francji, jest w idealnym stanie, chcą kontynuacji list. Oddział z dynastii Plantagenetów, Yorki, walczy o koronę w Domu Lancasterów. Rozpoczyna się trzydziestoletnia rywalizacja między czerwonymi (Lancaster) i białymi (Yorkie) symbolicznymi różami.
W połowie XIV wieku, po śmierci w bitwie ostatniego króla z Lancaster, Ryszarda III i ogłoszeniu nieślubnego spadkobiercy rodu Yorków, znużone wojną społeczeństwo angielskie koronuje Henryka Siódmego Tudora.
Henryk Siódmy Tudor, król Anglii i władca Irlandii, założyciel dynastii (1457—1509).
W jego żyłach płynie krew Lancastera. Poślubia Elizabeth of York (oczywiście York) i jednoczy w ten sposób walczące dynastie. Nowy emblemat Tudor to połączenie czerwieni i bieli w jednej róży. Kolejne dwadzieścia cztery lata jego panowania zostały zapisane w historii Anglii jako ogólna sielanka. Chłopi masowo stają się wolni. Zależność pańszczyźnianą zostaje zastąpiona zależnością od ziemi. Wysokość ceł rządowych jest ściśle określona. Majątki znajdują wspólny język na podstawie religii i sukcesu finansowego. Jednak era Dobrej Starej Anglii kończy się wstąpieniem na tron Henryka VIII. W trosce o małżeństwo z Anne Boleyn i łatwy rozwód z irytującą byłą żoną, król wydaje ustawę o zmianie religii państwowej. Zasada zaczyna działać: czyja moc, to jest wiara. W transkrypcji ta wątpliwa reguła brzmi: kuyus ireyjo, eidus erelidj
Henryk VIII, trzecie dziecko Henryka VIII, głowa kościoła anglikańskiego (1491—1547). Rozwodzi się z dwiema żonami z sześciu, a dwie zabija pod zarzutem zdrady. Jeden umiera sam. Ostatnia z połówek monarchy wykazuje niezwykły talent dyplomatyczny, pozostaje wdową, a nawet wychodzi za mąż po raz drugi. Pod koniec życia, z powodu otyłości, król może poruszać się tylko za pomocą specjalnych mechanizmów.
Głowa kościoła anglikańskiego, bardziej protestanckiego niż katolickiego, zostaje monarchą i sytuacja ta trwa do dziś. Kościoły katolickie, klasztory, w tym urokliwe ruiny opactwa Glastonbury, zostały postawione przez króla na gruzach za drogi. Rolnictwo koncentruje się teraz na produkcji wełny, a owce, które się rozmnożyły, „zjadają ludzi”. Tam, gdzie wygodnie mieszkało dwustu chłopów, pili piwo, jedli mięso, wychowywali dzieci, pozostało trzech lub czterech pasterzy. Nowy reżim bez procesu wysyła bezrobotnych do ciężkiej pracy, a nawet na szubienicę. W latach panowania Henryka VIII siedemdziesiąt dwa tysiące ludzi trafia na szafot, to jest spore trzy procent populacji Anglii.
Maria, córka Henryka, pierwsza dama zasiadająca na tronie przez długi czas, przywraca katolicyzm, godzi się z Papieżem i od jakiegoś czasu otrzymuje poparcie ludu. Jednak szalejące egzekucje, w tym masakra nieśmiałej «królowej dziesięciu dni», 16-letniej Jane Grey, w najmniejszym stopniu nie zwiększają popularności pani monarchy. Małżeństwo dynastyczne z hiszpańskim księciem Filipem powoduje jedynie dezorientację w społeczeństwie. Mary, teraz «Bloody» umiera na gorączkę, nie pozostawiając bezpośrednich spadkobierców.
Mary Tudor (1516 – 1558), jest także Marią Krwawą, córką Henryka VIII z jego pierwszego małżeństwa, które zostało uznane za nieważne. Pierwsza koronowana królowa Anglii. W Wielkiej Brytanii nie ma ani jednego pomnika tego monarchy, naznaczonego licznymi represjami.
Elżbieta Pierwsza jest najmłodszą córką Henryka VIII z małżeństwa z Anne Boleyn. To małżeństwo zostało unieważnione. Ale tym razem dziecko, które się w nim narodziło, staje się pełnoprawnym monarchą.