Mama San liet Lek los uit haar omhelzing, nam haar bij de arm en leidde haar krachtig terug naar de bar, waar de andere meisjes deden alsof ze de laatste hand legden aan hun make-up, terwijl ze eigenlijk al die tijd hadden geprobeerd te horen wat er werd gezegd.
“Lek heeft jul ie iets te zeggen,” zei Mama San, toen ze de arm van Lek losliet. “Vertel het maar!”
“Het spijt me echt heel erg dat ik jul ie vannacht zo ongerust heb gemaakt. Dat was onvergeeflijk,” zei Lek, terwijl ze probeerde zoveel mogelijk emotie in haar stem te leggen, maar ze werd afgeleid door wat Mama San net had gezegd. Hoe wist ze verdomme dat het verhaal van de Britse leraar verzonnen was?
“Ik weet niet waarom ik me niet heb gemeld, maar er is geen excuus. Het spijt me dat jullie je zorgen hebben moeten maken om me, en ook om de kosten die jul ie hebben gemaakt, zoals ik begreep. Als gebaar van dankbaarheid, stel ik voor om mijn barinkomsten van gisteren met jul ie al emaal te delen! Oké?”
Lek keek glimlachend om haar heen en verwachtte dezelfde reactie terug te zien, maar die kreeg ze niet.
“Mama San heeft ons al emaal al een achtste deel van jouw inkomsten achtergelaten,”
aldus Joy. “Maar toch bedankt.”
Dat zou ongeveer 300 Baht zijn geweest, dacht ze. Ze had immers een hele goede dag gehad. Er was een man geweest die al vroeg een paar Lady Drinks voor haar had gekocht; dan nog een andere en tenslotte Ali: ze waren elk 30 Baht waard, en dan nog de helft van de barrekening, die was zo’n 400 Baht. Al met al 250-300 Baht dus - net boven de gemiddelde dagelijkse inname. Oh, nou ja.
Zo gaat het, dacht ze. Soms komt het, soms gaat het. Al was het meer dan ze had willen verliezen.
Mama San glimlachte, klopte Lek spottend op de schouder en ging terug naar haar kantoortje om de kassa klaar te maken.
Lek werd beschouwd als een grootverdiener op haar niveau. Ze had het waarschijnlijk goed kunnen doen als ‘inwoner’ in een van de grotere hotels in Bangkok of zelfs Pattaya, waar van meisjes een paspoort, een rijbewijs, baljurken en fatsoenlijke sieraden werden verwacht, maar Lek had dat werk nooit nagestreefd en had het ook nooit aangeboden gekregen. Als ze de baan aangeboden had gekregen, was ze waarschijnlijk toch bij Mama San gebleven, die ook uit haar dorp kwam. Ze was haar veel schuldig, of zo voelde dat voor haar, wat in haar ogen hetzelfde was.
Lek verdiende een ‘normaal inkomen’, hetzelfde als andere meisjes in haar werkgebied, van 3.000 Baht per maand. Haar werkzaamheden waren onder andere het aantrekken van klanten, ze aan de praat houden, en beschikbaar zijn als ‘escort’. De meisjes die zich liever niet beschikbaar stelde als escort, zoals getrouwde meisjes, kregen 2.500 Baht per maand.
Bovendien werden beide klassen van werknemers aangemoedigd om de mannen te vragen om drankjes voor hen te kopen die ‘Lady Drinks’ heten, meestal licht alcoholische (peren)cider, maar dan geserveerd in chique champagneflessen. De meisjes kregen hiervoor 30 Baht per persoon. Als de klant een biertje of een kopje koffie voor hen kocht, kregen ze niets, hoewel ze de klant dan toch gezelschap moesten houden, althans tot er een beter vooruitzicht was.
Dan was er nog de barvondst. Een barmeisje werd door haar baas betaald om in de bar te werken, en als een man haar ‘s avonds mee uit wilde nemen, dan wilde de baas een vergoeding voor het loon dat hij of zij had betaald. Dit werd een ‘barrekening’ of een
‘barvondst’ genoemd. Dit kostte de klant normaal gesproken tussen de 300 en 1.000 Baht.
De baas zou dit later met de werknemer delen.
Escort diensten hebben niets met de bar te maken, en zijn bespreekbaar tussen de klant en de escorte, en variëren tussen de 300 en 1.500 Baht of meer per nacht. Het kan veel meer of zelfs iets minder zijn. Lek vroeg altijd minstens 1.000 Baht per klant, nadat ze er eerst voor zorgde dat de man haar zoveel mogelijk Lady Drinks trakteerde, voordat ze haar thuisbar verliet.
Geen enkel meisje werd betaald voor het drinken in de bar van iemand anders. Als Lek gemiddeld 20 dagen per maand een ‘vriendje’ had, dan zou ze minstens verdienen: 3.000
basisloon; ongeveer 4.500 in Lady Drinks; 4.000 in barvondsten en 20.000 in escort diensten, in totaal ongeveer 30.000 Baht per maand, wat vier keer zo veel is als wat een gewapende beginnende politieagent met een gezin en een hypotheek in een maand verdient. Verblijven in goede hotels en eten in de beste restaurants waren bijna al edaagse gebeurtenissen; cadeaus van goud en kleding waren regelmatige bonussen.
De barmeisjes druppelden binnen tussen vier en zes uur ‘s middags. Lek, Ayr en Goong begonnen graag vroeg, omdat veel van de vroege drinkers Britten waren, terwijl andere nationaliteiten graag wat later begonnen. De Britten waren meestal ook de meest gul e vakantiegangers, wat betekende dat er aan het eind van de maand meer drankjes werden uitbetaald. De Britten waren zeer geliefd in Pattaya, waarschijnlijk meer dan enige andere nationaliteit, maar ze werden net als ieder ander uitgebuit.
Als een Britse man in Pattaya aankomt, heeft hij gemiddeld 9.000 kilometer gevlogen en heeft hij 20 uur gereisd. Hij wordt blootgesteld aan zon, zand, goed, goedkoop voedsel, goede, goedkope accommodatie en duizenden mooie vrouwen, die al emaal graag urenlang met hem praten voor de prijs van een goedkoop, 100 Baht drankje.
Dit schokkeert de gemiddelde Britse man. Het is vrijwel onmogelijk om 7.000 Baht per dag uit te geven (een typisch budget voor één enkele vakantieganger), dus hij wordt vrijgevig en iedereen wint. Hem vroeg te pakken krijgen is de truc, terwijl hij nog steeds kan praten en zijn portemonnee nog niet kwijt is. Niet dat Lek ooit iemand ‘gepakt’ heeft; ze is er trots op dat ze waar voor haar geld geeft. Ze wil dat mannen voor haar terugkomen, ze wil een permanente vriend.
Toen de meisjes klaar waren om te beginnen, en elkaar hadden bijgepraat over hun avonturen van de afgelopen nacht, ging Lek terug naar Mama San om zich opnieuw te verontschuldigen. Mama San rookte een sigaret, zoals gewoonlijk tijdens het werk, en keek naar Lek die haar naderde.
“Hoi. Vind je het goed dat ik je geld zo weggaf? Als je te weinig hebt, betaal ik het aan hen, maar ik moest een voorbeeld van je maken. Ik zou nooit meer in staat zijn om terug te gaan naar het dorp en hun ouders in de ogen te kijken als er iets met een van hen gebeurde, terwijl ze onder mijn hoede waren. Ik denk dat je je afvraagt hoe ik wist dat je met die Arabische kerel naar bed was geweest? Ali, was het niet?”
“Mmm,” antwoordde Lek. “Ja, prima van het geld, en ja, ik ben benieuwd hoe je wist over de Britse leraar en over Ali, maar als je me dat niet wilt vertellen dan is dat ook goed. Ik weet dat je sommige dingen graag geheim houdt, dat je zo je manieren hebt om overal achter te komen. Ik kwam eigenlijk naar je toe om te zeggen dat ik de hele nacht de kassa kan doen, zodat jij wat slaap kunt inhalen.”
“Aw, bedankt, liefje,” zei Mama San, en ze meende het. “Het zou met goed doen om eens met mijn voeten omhoog een goede film te kijken, nadat ik de baby in bed heb gelegd. Dan kan ik de oppas ook een nacht vrij geven. Ze zeurt de laatste tijd een beetje dat ze nooit tijd
heeft. Maar wie wel? Dat is wat ik zeg. Oké, ik maak graag gebruik van je aanbod. Geef me twintig minuten om mijn spul en bij elkaar te krijgen en ik ben weg.”
Ze had niets gezegd over hoe ze wist over de Britse leraar en Lek wist dat ze er beter niet naar kon vragen. Beou vergat nooit iets, dus als ze de vraag niet had beantwoord, was dat omdat ze dat niet van plan was. Lek keerde terug naar de bar.
De vrouw van de nachtwacht had wat rijst in de stomer gedaan en Beou had een zak varkensvleescurry en een zak gekookte groenten gekocht voor wie honger had. Het waren meestal de jongere meisjes die geen keuken hadden in hun woning, of tijdelijk te weinig geld hadden, en sommige van hen zaten nu te eten en profiteerden van de rustige vroege avond. De meeste meisjes hadden ooit eens in ‘Mama’s Keuken’ gegeten. Het kostte niet veel, en zo verzekerde Mama San zich ervan dat niemand honger had en dat iedereen genoeg energie had om tot één uur ‘s nachts te werken.
Mama was niet gek.
Mama San kwam op dat moment naar buiten met haar boodschappentassen en de sleutels van haar motor.
“Oké,