Het was het einde van de maand en dus tijd om rekeningen te betalen. Ze ging naar binnen en wachtte in de typisch lange rij tot het haar beurt was om geholpen te worden, wat ongeveer een kwartier duurde. Eenmaal aan de balie vulde ze vier identieke formulieren in: één om haar moeder 6.000 Baht te sturen, één om 1.000 Baht op de rekening van haar dochter te storten, één om 4.000 Baht op haar eigen spaarrekening te storten en één om 2.000 Baht van een lening te betalen. Ze overhandigde de formulieren en de 13.000 Baht -
twee maanden salaris voor veel mensen, vier maanden voor de wat armeren.
Ze was altijd vastbesloten geweest om zo veel mogelijk te sparen, maar niet al een voor zichzelf. Ze wilde dat haar moeder comfortabel kon leven en voor haar dochter Soomsomai kon zorgen, zonder zich zorgen te maken over geld, hoewel haar moeder overdag een parttime baan had, waarmee ze 500 Baht per week verdiende, terwijl Soomsomai op school zat, en elke week dronk ze thee met de meeste andere ‘oudere’
vrouwen in het dorp in de Wat of tempel. Daarnaast had ze een ‘geheim fonds’ voor
Soomsomai’s opleiding en een ‘pensioenfonds’ voor zichzelf. De reden voor de terugbetaling van de lening was het oorspronkelijke motief voor haar om naar Pattaya te gaan.
Haar vader was een liefhebbende ouder en een hardwerkende man geweest, maar helaas geen financieel wonder. Hij was nu al tien jaar dood, Heer rust zijn ziel. Hij was gestorven op de vroege leeftijd van 51 jaar, gekweld door pijn en wroeging. Op een dag, nadat hij in de twaalf maanden daarvoor een opeenvolging van slechte oogsten had gehad, had hij 100.000 Baht geleend van de bank om land te kopen ‘terwijl de grond betaalbaar was’.
De bank had van hem geprofiteerd en, niet beter wetende, had hij een rente van 1,5% per maand geaccepteerd - een exorbitante rente omdat de lening op zijn land en huis was gewaarborgd. De situatie was verslechterd en toen hij ook nog diabetes kreeg, maakte hij zich zorgen dat zijn familie gedoemd was. De zorg om de terugbetaling van de lening had hem uiteindelijk gedood.
Dat en het zich niet kunnen veroorloven van de insuline die hij nodig had.
Een paar weken na de begrafenis arriveerde er een brief van de bank waarin werd gedreigd met inbeslagname, en dat was de eerste keer dat de familie iets over de lening te weten kwam - het was als een bom uit de hel gekomen. Die paar weken waren de slechtste tijd in het bestaan van haar familie geweest en ze hadden al emaal naar een oplossing gezocht. Tot Beou’s moeder op een dag had voorgesteld dat ze Beou zou vragen om een van hen een baan in Pattaya te geven. Beou had haar moeder verteld dat er genoeg geld te verdienen was in Pattaya en dat ze het heel goed deed. Dat moet wel, zo redeneerde haar moeder, want ze stuurde minstens 5.000 Baht per maand naar huis.
De familie had een lange discussie gehad over wat ze moesten doen. Moesten ze wat land verkopen? Dat zou de lening waarschijnlijk niet dekken. Hoe dan ook, ze hadden meer land nodig om winstgevend te worden, niet minder. Haar broers Long en Ngat waren respectievelijk achttien en zestien jaar oud en haar zusje, de kleine Chalita, was nog maar dertien jaar oud. Lang had de school al lang verlaten om zijn vader te helpen op het land, en nu zou Ngat de school ook moeten verlaten om Long te helpen.
Wat konden ze van Chalita verwachten? Ze was erg verdrietig door de dood van haar geliefde vader. Hun moeder werkte al op het land en kon niets meer doen. De enige optie voor Lek was om een zo goed mogelijke baan te krijgen, dus na veel verdriet hadden ze besloten om Beou’s ticket terug naar het dorp te betalen, zodat ze kon uitleggen wat
‘werken in Pattaya’ inhield.
Beou, de nicht van Lek, was onmiddellijk teruggekomen en had uitgelegd dat Pattaya werd gezien als een paradijs voor buitenlanders. Al es was op hen gericht. De werkgelegenheid bleef dan ook vooral beperkt tot de amusements- en vrijetijdsindustrie. Beou had gezegd dat ze op dat moment al actief op zoek was naar drie of vier extra meisjes en dat, als Lek dat wilde, en als de familie het ermee eens was, ze samen konden terugreizen, en dat Lek een bed in haar huis mocht hebben. Dat had ze over de streep getrokken. Ze hadden niet veel alternatieven en de gegarandeerde 2.000 Baht per maand plus fooien, zoals het toen was, was meer dan ze ter plaatse kon verdienen. Ze moest wel gaan.
Haar familie had die avond een afscheidsfeestje georganiseerd en het grootste deel van het dorp was aanwezig met eigen eten en drinken. Op het feest hadden haar twee beste vriendinnen Ayr en Goong zo veel gehuild bij de gedachte haar te verliezen, dat Beou hen ook een tijdelijke baan had aangeboden. Het zou voor hen al emaal een avontuur zijn. Het zou Lek ook helpen om over haar man heen te komen.
De volgende dag hadden de vier een taxi genomen naar Phitsanulok, om vanaf daar de nachtbus naar Pattaya te nemen en hun avontuur te beginnen.
Lek was sindsdien begonnen met het afbetalen van de lening. De bank had zelfs de rente tot 1,75% per maand verhoogd, toen ze erachter kwamen dat Lek de lening zou terugbetalen, omdat ze het gevoel hadden dat de lening op de een of andere manier minder
zeker was. Nu, na 9 jaar en 11 maanden geen enkele maandelijkse betaling van 2.000 Baht te hebben gemist, had ze nog 1.725,95 Baht om te betalen, als ze het goed had berekend.
Het zou in ieder geval minder dan 2.000 Baht zijn. Wat zou dat een euforisch moment zijn!
Ze besloot dat ze naar huis zou gaan en een varken zou roosteren om het moment met haar familie te vieren, en misschien zou ze ook Ayr en Goong mee terug nemen.
Ze verliet de bank met een opgetogen gevoel, zoals elke maand: één maand minder - één maand minder van de 120 maanden waarmee ze was begonnen; ze hield zich aan haar vaders belofte om de lening af te lossen; ze steunde haar familie; ze zorgde voor de opleiding van haar dochter en ze had ook iets voor zichzelf gespaard. Niet dat het altijd zo soepel was gegaan - er waren ook maanden geweest waarin ze al een haar moeder en de lening had kunnen betalen. Maar er kon nu niet veel meer misgaan. Ze liep de trap af en sloeg linksaf Second Road in.
“Misschien regent het later,” dacht ze terwijl ze omhoog keek, “maar wie kan het schelen.”
Lek kwam om kwart over drie bij Daddy’s Hobby aan, waar Noi nog steeds in haar stoel zat te dutten. Lek ging naar binnen en stopte de rijst in de stomer, om haar vriendin te ontzien van dit werk.
“Ik slaap niet, hoor. Ik stond op het punt dat te doen, maar toch bedankt,” zei Noi.
“Oh, maak je geen zorgen. Ik ben vroeg en kan wel wat afleiding gebruiken. Ga je gang, knipoog een keer of veertig terwijl ik een kopje koffie voor ons maak. Heb je ook zin in een taartje? Neem niet de moeite om te antwoorden, ik haal er toch een voor je.”
Lek deed water in de stomer en in de ketel, deed een lepel koffiepoeder in elk van de twee kopjes en ging naar Tops om wat taartjes te halen. Toen ze terugkwam, was haar vriendin haar gezicht aan het wassen, en ze gingen al ebei zitten om hun koffie te drinken.
“Is er gisterenavond nog iets gebeurd?” vroeg Lek.
“Nee, zoals gewoonlijk, lekker rustig - precies zoals ik het graag heb,” zei Noi. “Om drie uur ’s nachts kwamen er een paar kerels naar binnen. Ze hebben een paar biertjes gedronken en gingen toen weg. Ze waren best in orde - niet zoals sommigen anderen. Een beetje aangeschoten, maar niet erg. Ze zeiden dat ze later misschien terug zouden komen om het lokale talent te bekijken. Ik vertelde hen dat we hier een paar echte toppers aan het werk hebben. Ze zagen er zelf ook niet slecht uit.
“Je kan het veel slechter treffen. De mannen waren beleefd, rond de veertig jaar, Brits, knap. Wat wil je nog meer? Ik heb ook geen trouwringen gezien. Ook geen sporen van ringen overigens. Ze liggen waarschijnlijk nog te slapen. Ze verblijven in een hotel om de hoek - daar ergens,” zei ze, zwaaiend in de algemene richting van Second Road.
“Ben je goed thuisgekomen? Geen onzin met Nong? Ik zag jul ie praten. We weten al emaal dat hij het probeert met al e meisjes. Hij denkt dat hij een echte vrouwenverslinder is, nietwaar? Maar ik denk dat hij je echt leuk vindt. Hij komt