Hij zou zelfs kunnen worden gedeporteerd en op de zwarte lijst worden gezet zodat hij Thailand niet opnieuw zou kunnen binnenkomen. Dan zou hij zijn vrienden moeten uitleggen waarom hij niet naar Pattaya wil gaan op hun volgende vakantie. Oh, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee. Beter om nu te betalen en te proberen te leren van deze ervaring, als hij zich maar kon herinneren wat die ervaring precies was.
Lek was klaar met aankleden en bracht een beetje make-up aan - ze gebruikte nooit veel make-up, en had het ook niet echt nodig. Ali vond dat ze er iets gelukkiger uitzag, wat hem ook opvrolijkte, en binnen tien minuten liepen ze het hotel uit, de hete ochtendzon in. Lek had al de schijn van mankheid laten varen toen ze het hotel verlieten en de 300 meter naar het noorden begonnen te lopen, langs de Second Road naar de kruising met Central Pattaya Road of Pattaya Klang, zoals het in het Thais bekend stond, waar het Savoy op de hoek lag.
Lek hield van deze tijd van de dag - rond 11 uur ‘s morgens - omdat Pattaya pas rond 10
uur ‘s ochtends tot leven kwam, en al es en iedereen vol energie en hoop zat, dat een nieuwe dag brengt - behalve dat het in Pattaya natuurlijk om de nacht gaat, dus de dag gaat
een beetje later van start. Ze huppelde met een glimlach op haar gezicht, en bleef zo’n twee meter achter Ali.
Ze deed dit om verschil ende redenen: ten eerste omdat ze wist dat de meeste Arabieren er de voorkeur aan gaven om voor ‘hun dames’ te lopen; ten tweede omdat ze niet echt met hem gezien wilde worden (veel mannen keken haar, zoals gewoonlijk, vol waardering aan, en van achteren Ali kon ze naar hen glimlachen, zonder zijn trots te verstoren) en ten derde, omdat ze een paar weken eerder een grapje had gehoord dat haar nog altijd aan het lachen maakte.
Ze herhaalde het nog eens in haar hoofd: ‘Uit een onderzoek in Afghanistan bleek dat de meeste vrouwen voor de Amerikaanse interventie drie meter achter hun mannen liepen, maar dat dit na de interventie was toegenomen tot tien meter. Op de vraag waarom, antwoordden de meeste Afghaanse vrouwen glimlachend: “Landmijnen”.’ Ze legde haar handen over haar oren en zei zachtjes: “Boem,” terwijl ze een sprongetje maakte en glimlachte naar een farang – een buitenlander.
Ze was een van de mooiste vrouwen in Pattaya, wat een van de mooiste vrouwen in Thailand betekende, wat een van de mooiste vrouwen ter wereld betekende, en ze wist het.
Geen enkele man zou haar ‘niet mooi’ noemen, en ze had ze altijd voor het uitkiezen. Ze betaalden dan ook graag voor het voorrecht. Het gaf haar een gevoel van macht en een gevoel van eigenwaarde, hoewel ze zich realiseerde dat ze nog slechts een jaar of vijf van het goede leven kon genieten. Ze had een opmerkelijk leven geleid voor een Thaise vrouw.
Ze had honderden mannen ontmoet uit bijna elk land in de wereld en de meeste van hen waren vriendelijk en genereus en, helaas, getrouwd. Geen van hen had haar ooit meegenomen naar zijn thuisland, maar ze had in de beste hotels verbleven en gegeten in de beste restaurants, voor ongeveer een decennium. De meeste van haar relaties waren geen one-night-stands, zoals de meeste mensen dachten.
One-night-stands wilde ze niet. Haar strategie, die in de loop der jaren was verbeterd, was om eerst iets over de man te weten te komen. Ze wilde de volgende dingen altijd weten: hoe lang hij nog in Thailand verbleef, waar hij vandaan kwam, hoe oud hij was en of hij getrouwd was. Hoe langer hij in Thailand zou verblijven, hoe beter ze een relatie met hem kon opbouwen en hoe meer kans ze had om hem verliefd op haar te laten worden.
Het land van herkomst was belangrijk, omdat ze een voorkeur gaf aan mannen die in een land woonden waar zij zelf ook graag wilde wonen. Ze gaf de voorkeur aan Groot-Brittannië, maar ook Amerika, Canada, Frankrijk of Duitsland zouden goed zijn. Ook de leeftijd was belangrijk, omdat het van invloed kon zijn op zijn visumstatus in Thailand, en het was duidelijk essentieel om te weten of hij getrouwd was of niet.
Haar gemiddelde relatie, gebruik makend van de kennis die uit deze vier vragen was verkregen, duurde twee tot drie weken. Zeer, zeer zelden had iemand haar verlaten vóór zijn vlucht naar huis. Soms was ze een maand of langer bij dezelfde man geweest. Sommige mannen hadden haar zelfs meegenomen naar andere Thaise steden als metgezel en tolk. Ze was al vele malen naar Chiang Mai, Phitsanulok, Ko Samui en Phuket gevlogen op andermans kosten.
Soms kwamen mannen terug en vroegen om haar, omdat ze elkaar op vorige vakanties hadden ontmoet. Anderen schreven sporadisch of stuurden e-mails - niet dat haar geschreven Engels goed genoeg was, maar sommigen van de oudere vrouwen specialiseerden zich in het vertalen en voorlezen van deze brieven aan de meisjes en het opstellen van geschikte romantische antwoorden. Lek deed dat zelden; het leek een beetje te veel op bedelen en het was oneerlijk.
Er waren ook een paar enge tijden geweest, maar te weinig om te noemen. Niet veel mannen, zo leek het, zouden helemaal naar Pattaya vliegen om problemen te veroorzaken en het risico te lopen tien jaar of meer door te brengen in het ‘Bangkok Hilton’, een leven dat te vergelijken viel met scènes uit de film ‘Midnight Express’. Ze was nooit gesneden of
verkracht zoals sommige andere meisjes. Sommige meisjes waren zelfs vermoord teruggevonden en er waren geruchten dat sommige meisjes tegen hun wil waren meegenomen naar buitenlandse slavenbordelen.
Ze hoopte dat het al een maar geruchten waren. Gelukkig was zij zelf nooit verstrikt geraakt in de donkere kant van de seksindustrie. Ze wilde niet eens aan kinderprostitutie of pedofilie denken, maar ze had altijd beide ogen open gehouden voor dit soort misbruik. Ze zou niet aarzelen om aangifte te doen bij de politie.
Ze had zelfs een mooi bedrag kunnen sparen voor haar noodplan, voor als de onvermijdelijke pensioen dag zou aanbreken en ze terug zou gaan naar haar dorp, tenzij ze een rijke, al eenstaande buitenlander ontmoette natuurlijk, die haar en haar dochter wilde meenemen naar zijn eigen land. Dat was het doel, dat was de ultieme droom en ze probeerde die al tien jaar te verwezenlijken. Het noodplan was om een klein winkeltje in het dorp te openen en met een vriendelijke boer te trouwen. Waarschijnlijk zou ze in dit scenario genoegen moeten nemen met een oudere man, waar ze voor zou zorgen, als hij aardig was tegen haar dochter.
Als ze in haar dorp was gebleven, zou ze nu ongeveer twaalf jaar getrouwd zijn geweest met een boer van haar eigen leeftijd en drie of vier kinderen hebben. Niet dat zo’n leven slecht zou zijn geweest, maar ze had moeten vertrekken en nu zei ze tegen zichzelf dat ze blij was dat ze niet vastgeketend was aan de routines van een huis en een boerderij, terwijl ze de wereld aan haar voorbij zag gaan op een televisiescherm.
Ze had vrienden die direct na hun schooltijd voor het huwelijksleven hadden gekozen, en ze had het gevoel dat de meesten van hen jaloers waren op haar speelmeisjes levensstijl, haar rekken vol met mooie kleding en haar verhalen en foto’s van prachtige locaties met rijke, gul e buitenlanders, die er niet twee keer over na hoefden te denken om zo veel uit te geven aan een enkele maaltijd, een fles wijn of een cadeautje, waar de meesten boeren een maand voor moesten werken.
Haar dorpsvrienden en -familie hadden respect voor wat ze had gedaan, ondanks de manier waarop ze ervoor had gekozen om het te doen. Ze werden niet gehinderd door de westerse moraal. Vaak waren het juist de vrouwen van die mannen die naar Thailand kwamen om meisjes zoals zij te ontmoeten, die haar veroordeelden of ‘medelijden met haar hadden’. Ze had geen tijd voor hen of hoe ze dachten.
Zouden zij haar levensstijl financieren en voor haar moeder en dochter zorgen als ze niet deed wat ze deed? Als wat ze deed zo verkeerd was, zou ze daar op een dag zelf voor betalen in Karma. Daar had ze geen probleem mee; zolang haar oudere moeder en bijna tienerdochter maar in orde waren. ‘Doe goed, krijg goed. Doe fout, krijg fout’ was haar motto, en het motto van de monniken. En wat goed genoeg was voor de monniken was ook goed genoeg voor haar.
In haar dromerige toestand was ze Ali vergeten, en nu bevond ze zich naast hem, met zijn arm die zich om haar middel wikkelde en haar zachtjes het restaurant binnen duwde.
‘Ach ja,’ dacht ze, ‘het is een gratis lunch’ en Lek, zoals de meeste Thaise