Киіз үйдің арқасында жасырынып қалған Жұлдыз кенет қолың созды да сіңліңнің аузына қақпақ болды. Толқын абайсызда селк ете түсті де, әпкесін тез танып, еппен сытылып шықты да оның алдында тұра қалды.
– Қайда жүрсің? – күңкілдеп деді Жұлдыз.
– Енді дәл сен шақырған кезде жүгіріп келуге міндеттімін бе? Менің, былайша айтқанда, өз істерім де бар, – іскерше бүйірін таянып деді Толқын. Жұлдыз ашулана алмады. Тек тыя алмай, бетінде күлкі пайда болды. Оны байқап, Толқын да күлімсіреп, мақтаншақтықпен иегін көтерді.
– Әй, сен!.. – Жұлдыз сіңлінді басынан сипады.
Толқын басын шайқап, жалт қарады.
– Тиіспе таза шашымды өз кір қолмен!
Сіңлінің қалжындағанын түсініп, Жұлдыз көзін алартты.
– Салт барғың келе ме?
– Келеді! – Толқын қағынып, сапта тұратын жауынгер тәрізді тік тұрды.
– Кеттік ендеше, Бүркіт ана жерде бағылып жүр.
Жұлдыз, ауылды әйтеуір тастап кеткеніне қуанып та сіңліне әдейі бұрылмай, сеніммен далаға беттеді. Толқын сәл тұрып, оның соңынан асықпай ерді. Олар соңғы киіз үйге соқпай өткенде, біреудің иті оларға тісті ақситты. Толқын селк ете түсті, бірақ әпкесі көңіл бөлген жоқ.
Жұлдыз далаға тіке қарады да, аузына екі саусағын салып, ысқырып жіберді. Бір жерден кісінеуі мен тұяқтың жеңіл дүбірі естілді. Именген қыз тәрізді бұлтпен қапсырыңқы аймен сәл жарықтандырылған қараңғыдан торы түсті бие шыға келді. Бүркіт басын шат сілкіді, Жұлдыз ұзын қара жалды еркелетіп сабалақтандырды.
– Сен соңғы рет қашан атпен салт жүрдің? – Жұлдыз жақынырақ келген Толқынның келбетін көз қиығымен байқады.
– Саткын-ага жорықтың алдында берген соң жүрген жоқпын. – Сіңлі кішкентай қолын Бүркіттің мұрнына қойды. Жылқы басын қозғалып, Толқынды иіскеп алды. Ол мырс етті.
– Оның әкесінен жылқыны алған жоқсың ба?
Толқын теріс басын шайқады.
– Неге?
Толқын жүдеу иықтарын көтерді. Жұлдыз жабырқай күлімсіреді. Дегенмен ол Толқынды дәл өзіндей емес болса, оған қатты ұқсап болып өсірді.
– Сен олардан барлығын ала аласың деп айттым ғой саған. Доханы не үшін бере салдым?
– Сен олардан ештеңе алмайсың, – өз дегенінде қасарып тұрды Толқын.
– Енді маған олардан ештеңе керек жоқ қой. Мен бойжеткенмін, өзімді қорғай, не керек болса таба аламын.
– Мен де.
– Ер жетуге әрқашан үлгере аласың, сондықтан асықпа – аяйсың. Ал енді мін, жүріп қайтуға келесе.
Толқын даярлықпен қарғып, Бүркіттің арқасына денесімен жатты. Жұлдыз оның аяқтарынан демеп, мінуге көмектесті. Сіңлі бұрымды иықтан асып алды да, әпкесіне жоғарыдан төмен қарап, маңғазданып күлімсіреді. Жұлдыз еріксіз қайран қалды. Ару, ол секілді емес. Себебі түсінікті, әкесі басқа ғой. Қалың, қара шашы тізесіне жетіп тұр, жұмыс пен күннің шыжыған сәулелері тиген жоқ қараторы тері. Үлкен қара көздері, жоғары қарай қайқы кірпіктері, сүйір қастары, таңқы