– Сәлем, анда. Жолыма неге шыға кеттің?
Саткын мәз майрам болып күлді да жақынырақ келді.
– Сен басып кете аласын деп қалай білер едім?
Достар күле бастады да киіздей жомарттанып жайылған жерге отырды.
– Далада жалғыз не істеп жүрсің? – сұрады Жылдыз.
– Енді жалғыз емеспін ғой.
Жылдыз шат басын шайқап, пышақты алды – оның жебелері бітіре бастады, тағы сүргілеп алуға керек болды.
– Манаптың тапсырмасын орындадың ба, ұлы елшіміз?
– Орындадым, – азғана маңғазданып деді Саткын. – Қайтып оралайын да сенмен бірге аң аулауға барамыз деп ойладым, ал сен жоқ екенсің.
Ол ысқырып қалды да бір жерге қолын сермеді.
– Толкун үйде жалғыз зарығып отыр.
– Ә, Толқын ма… – ақырын, зауықсыз сияқты сіңліннің атын өз, дала үлгісімен айтты Жылдыз. Олар өмір бойы солай араласты – әркім өз мәнерімен. – Жарайды, енді, өз назын орындап кеткен жоқпын ғой. Сен бұл жерге не үшін сап ете түстің, анда?
– Сені табу үшін.
– Неге? – Жылдыз ажарын бұзып көрсетті.
– Манап ашуланды. Саған, анда.
– “Манап ашуланды”, – деді түкіріп да тізесінен жоңқаны қағып түсіріп Жылдыз. – Анау жындының не істейтіні маған бәрібір, басында тұрса да.
Анданың қарапайым, дөкірлеу, қою қасты бетінде қасарушылықты танып қалып, Саткын еріксіз күлімсіреді.
– Оған сен оны ұрсап тұрсың да әдепсіз сөздерімен атайсың деп өсек жетті. Ақырын болшы, анда, абайлық әлі ешкімді құртып кеткен жоқ. Бейтаныс адамдарға бұны не үшін айтасың?
– Мүмкін, қатты сөз жылт етіп кетті. – Ол бұлшыкетті иығын көтерді. – Керек болса – мен бұны оның бетіне де айта салам.
– Ол енді арқан мен қамшымен қорқытып тұр, – ескертті Саткын. – Есіркедім, өсірдім, туған баламдай сақтадым деп айтады…
– Өсірді? – ысқырынып деді Жылдыз, ашудан әлі дайын емес жебені жерге қадап. – Бала жастан мені ешкім сақтаған жоқ. Туған баладай… Оның балаларын күндемеймін ғой.
– Бұны маған не үшін айтып тұрсың? Мен білмегендей, – оның өзін-өзі іркіп, қолдағы сүйектерін сынып тұрғанына қарап, жұбатып деді Саткын.
Жылдыз, жебені алып, оның сынып қалғанын көрді де ызаланғаннан лақтырып тастады.
– Жарайды, тілімді тартайын. Қарғыс соққырсың анау сатарман, енді ешкімге жолды көрсетпеймін!..
Оның ұрсып жүргеніне қарап, Саткын шыдай алмады, қарқылдап күле бастады.
– Бірақ келгеніне, айтқанына рақмет, анда. Қарыздар болмаймын.
Жылдыз түрегеліп, садақты алды. Тек қана қазір Саткын оның ақсап жүргенін байқады.
– Аяғымен не болды? – Томсырайды.
– Жылқы қатты жүріп бара жатқанда секіріп түстім, ештеңе етпейді. – Құтылып деді анда.
Саткын, ойланып қалып, төмен қарады.
– Мен тек қана сол үшін келген жоқпын, анда. Әңгіме мынада, – сәл үндемей отырып, деді ол. – Тағы бір нәрсе бар. Манап туткундармен соғысқа