Jej orgazm najpierw. Ian Kerner

pochwy. Podobnie jak wewnętrzna powierzchnia warg większych, również te mniejsze, wewnętrzne wargi pozbawione są owłosienia, za to pokrywa je warstwa gruczołów tłuszczowych, które wyglądem i dotykiem przypominają maleńkie guzki. Bogato unerwione wargi mniejsze są niezwykle wrażliwe i odgrywają ważną rolę w procesie pobudzania.

      Wargi wewnętrzne mogą przybierać najrozmaitsze rozmiary i kształty. U różnych kobiet, a często nawet u tej samej, trudno znaleźć dwie identyczne. Niektóre są wąskie, inne szerokie, niektóre zawijają się do środka, inne wywijają się na zewnątrz. Niekiedy ich powierzchnia jest lśniąca i gładka, innym razem zaś pofałdowana i nierówna. W wyniku podniecenia wargi mniejsze zmieniają kolor z jasnoróżowego na karminowy, a także nabrzmiewają krwią.

      Kapturek. Zewnętrzne krańce warg mniejszych stykają się tuż ponad czułą żołędzią łechtaczki, by uformować dobrze znany kapturek ochronny zwany również napletkiem. Jest on odpowiednikiem skórki osłaniającej członek. Pocieranie kapturka o główkę łechtaczki jest źródłem ogromnej rozkoszy. Chroni on także łechtaczkę przed nadmierną stymulacją i przed samym orgazmem żołądź kryje się właśnie w jego fałdach.

      Wędzidełko. Poniżej główki wewnętrzne krawędzie warg mniejszych spotykają się, tworząc wędzidełko – frenulum. Jest to mały płatek miękkiej skóry, który, podobnie jak wargi mniejsze, jest bogato unerwiony i niebywale wrażliwy na dotyk.

      Fourchette. Dolne końce warg mniejszych spotykają się poniżej wejścia do pochwy, w miejscu zwanym fourchette (co dosłownie znaczy „widelczyk”). Tak jak spojenie przednie wyznacza miejsce, w którym widoczna jest szczytowa część łechtaczki, fourchette kryje jej dolną, niewidoczną część.

      Przekrój krocza

      Żołądź łechtaczki. Zwana również główką. Chroniona kapturkiem uformowanym z warg mniejszych jest klejnotem koronnym, który opiera się na szczycie niewidocznego trzonu oraz odnóg. Mając około ośmiu tysięcy zakończeń nerwowych, czyli dwa razy tyle co penis i więcej niż jakakolwiek inna część ludzkiego ciała, główka jest odkrytą częścią łechtaczki i często określa się ją mianem „guziczka miłości”. Nie jest to najgorsze określenie, lecz należy pamiętać, że odnosi się tylko do jednej z wielu części tego organu.

      Mężczyzna popełnia jeden z największych błędów, nie doceniając wrażliwości żołędzi łechtaczki. W rzeczywistości osiągając szczyt pobudzenia, staje się ona tak wrażliwa, że przy niewielkiej pomocy podpierającego ją więzadła – ukrytej części zakończenia łechtaczki – cofa się do wnętrza kapturka, gdzie często znajduje się w momencie szczytowania.

      Niektóre główki osiągają duże rozmiary, inne są małe. Rozbieżności w rozmiarach są ogromne, podobnie jak w przypadku penisów. Niezależnie jednak od wielkości i kształtu, wszystkie zostały wyposażone w tę samą liczbę zakończeń nerwowych, zatem forma pozostaje bez wpływu na wrażliwość kobiety.

      Wciąż toczy się niemało sporów dotyczących etymologii słowa „clitoris”, oznaczającego łechtaczkę. Niektórzy utrzymują, że pochodzi ono od greckiego kleitoris, co dosłownie oznacza „niewielki pagórek” lub „stok”. Inni wskazują na grecki czasownik kleitoriazein, który znaczy „dotykać albo łechtać lubieżnie, by doprowadzić do przyjemności”. Są i tacy, którzy upierają się, że pierwotne znaczenie słowa kleitoris to „boska” albo „bogini”. W pewnym sensie wszystkie te znaczenia dobrze oddają istotę rzeczy.

      Niektórzy antropolodzy przypuszczają, że kobieta używająca szminki pragnie upodobnić swe wargi do tych, które pozostają w ukryciu, i traktuje to jako sygnał, oznaczający gotowość do zbliżenia.

      Perineum. Jest to niewielki obszar rozciągający się między odbytem a wejściem do pochwy. Znajduje się tam siatka ukrytych pod skórą naczyń krwionośnych, które napełniają się w momencie podniecenia i czynią to miejsce bardzo wrażliwym. Doktor Kinsey odkrył, że perineum jest „niezwykle czułe na dotyk i stymulacja tego obszaru może doprowadzić do znacznego podniecenia”. Zatem sporządzając swój plan podróży po okolicach łechtaczki, upewnij się, czy uwzględniłeś w nim ten gorący południowy zakątek.

      Rozdział 10: A tego nie zobaczysz Anatomia seksualna kobiety. Część II

Wewnętrzne części łechtaczki

      Jeśli chodzi o kobiece genitalia oraz ukryte części łechtaczki, „zobaczyć” nie od razu znaczy „uwierzyć”. Musisz polegać na wszystkich swoich zmysłach, a szczególnie na dotyku. W wydanej przez Feministyczne Centrum Zdrowia książce A New View of a Woman’s Body wyróżniono osiemnaście elementów układu łechtaczkowego. Większość z nich jest niewidoczna, jakkolwiek odczuwalna bądź niezbędna, by doznawać przyjemności. Przyjrzyjmy się wewnętrznym elementom łechtaczki.

      Korpus łechtaczki. Połączony z główką i przebiegający bezpośrednio pod powierzchnią skóry trzon łechtaczki można bez trudu wyczuć, zwłaszcza kiedy jest pobudzony i napełniony krwią. Mający formę małej miękkiej rurki trzon jest zbudowany z gąbczastej, wzwodnej tkanki, niezwykle wrażliwej na bodźce. Kieruje się on na północ, w stronę wzgórka łonowego, w odległości półtora centymetra od główki rozwidlając się i dzieląc na dwie cienkie odnogi. Te z kolei rozciągają się ku dołowi, na całej długości warg wewnętrznych, otaczając podwójne zgrubienia unaczynionej tkanki zwane opuszkami łechtaczki.

      W szczytowym momencie pobudzenia żołądź łechtaczki zdaje się cofać i znika pod swym ochronnym kapturkiem. Dzieje się tak za sprawą skurczu podtrzymującego ją więzadła, które drugim końcem sięga aż do jajników.

      Dodatkowo łechtaczka otoczona jest mięśniem zwykle utożsamianym z mięśniami pochwowymi albo dna miednicy. Jest to owalnego kształtu mięsień okalający, który opiera się pomiędzy wargami mniejszymi a opuszkami łechtaczki. Łączy się on z mięśniem otaczającym odbyt i po części z tego powodu stymulacja analna często wpływa na układ łechtaczkowy.