Cymanowski chłód. Magdalena Witkiewicz

nie umiałam się śmiać na jego pogrzebie. Zresztą co to był za pogrzeb? Bez ciała. Ono zostało gdzieś na grząskim Pomarlisku. Gdzieś niedaleko. Wzięliśmy garść ziemi z miejsca, gdzie tato zaginął, pochowaliśmy ją w trumnie, ksiądz poświęcił. Ale to przecież nie to samo, co prawdziwy pochówek.

      Zostawiłam Marka z rozchichotanymi ciotkami i lekko już zataczającymi się wujkami, poszłam na górę po płaszcz i niezauważona przez nikogo, wyszłam na zewnątrz. Ściemniało się już, dlatego dopiero po chwili dostrzegłam, że ktoś stał pod daszkiem, pod którym sama chciałam się skryć.

      – Przepraszam – powiedziałam.

      Wtedy jednak zauważyłam, że to mężczyzna, który podwiózł mnie rano, gdy wracałam znad jeziora. Jak on miał na imię? Adam? Chyba Adam.

      – A, to ty! – Uśmiechnęłam się. – Cóż za miłe spotkanie!

      Adam wydawał się zdenerwowany i patrzył na mnie, jakby mnie nie poznawał. Rozumiem, było ciemno, a ja wyglądałam zupełnie inaczej niż po spacerku w ulewie.

      – Podwiozłeś mnie rano do leśniczówki – przypomniałam mu.

      – Ilona? – zapytał.

      – Dokładnie.

      Odetchnął, jakby odczuł ulgę, że to ja.

      – Nie palę już w zasadzie – powiedział, pokazując żarzącego się papierosa. – Tylko czasem.

      – Nie musisz mi się tłumaczyć. Każdy ma jakieś słabostki. – Uśmiechnęłam się.

      – Tak naprawdę to chyba tłumaczę się sam przed sobą.

      – To zawsze najtrudniejsze.

      – Myślisz?

      – Przed kimś możesz wiele rzeczy ukryć, a sam będziesz przecież o nich wiedział. Możesz wypierać prawdę, ale i tak do ciebie powróci. To tak jak z odchudzaniem. Zawsze wiesz, czy zjadłeś czekoladę po kryjomu, i niestety nie możesz o tym zapomnieć.

      – Pewnie tak – powiedział Adam, zapalając kolejnego papierosa. – Palisz?

      – Nie. – Pokręciłam głową. – Nigdy nie paliłam.

      – Masz szczęście.

      Nic nie odpowiedziałam. Z całą pewnością nie miałam szczęścia, ale niekoniecznie chciałam się zwierzać obcemu facetowi ze swoich rozmyślań. Po co?

      – Przypominasz mi kogoś – stwierdził po chwili. Wyjął telefon i poświecił na mnie latarką.

      – Przesłuchanie? – zapytałam, mrużąc oczy.

      – Nie, po prostu musiałem cię zobaczyć. Wyglądasz zdecydowanie inaczej niż rano.