Vyf pakkies dooigoed in die mannekyn.
Die swart polonek en geel jas lê langs die pop en agter die ritssluiter op haar rug is net vyf pakkies dooigoed. Daar was twaalf, Amper is byna seker. Die dooigoed is nie die ergste nie – dis die oorblysaad wat haar ouma in tye van nood geruil het.
Die boek met saadstories is weg.
Sy was die hele nag besig met wegsteek en inpak. Sy het die goed in die pop vir laaste gelos. Dit sou die maklikste wees.
“Etter, Noag. Hoe nou? Om sonder die boek hier te moet weg.” Die donnerse saadboek wat moes sorg dat die sade vatbaar bly.
Die hond is al om haar. Hy weet iets is fout. Sy hol kamer toe, stamp teen die rak met radio’s en platespelers – iets neuk af – maar haal die oop Shitesaver langs die bed. Die vroegaand-Staple ruk deur haar lyf. Dan die water en die ingelegde froetangs wat Mevrou Jafta hier aangebring het.
Noag kom ruik aan die kots. Agter sy nek trek sy die velle saam en stryk dit uit.
“Ja, hond. Jou ounooi is weg. Wakinyan is weg. Die saadboek is weg. Jy’s oud maar jy bly. Wat ons iets terugkry … Ek weet nie.”
Sy gooi haar koplig op die muur agter die twee beddens. Daar is lyste van diere en plante wat haar ouma bang was hulle sou vergeet. In die een hoek is Amper se lengtes tussen vyf en tien jaar oud ingestreep; Bones s’n tussen tien en dertien – toe sê hy hy raak te lank vir dié speletjie. In die ander hoek, agter haar ouma se bed, is die doodsbesoeke met kruisies langs jaartalle aangedui. Vir Wakinyan het sy gesê dit was familielede en vriende. Dit was die kere van die eenskootsaad. Amper gaan op haar knieë nader. Die eerste twee het Bones gepot; die laaste een … Dit was in 2077. Vier jaar laas wat ’n saadsoeker op hulle spoor was. Nou’s haar ouma nog nie ses maande weg nie en hoeveel is reeds onder haar uit?
Dis toeval. Moet wees. Als wat gelyk soek is. Is Wakinyan deur saadsoekers ontvoer? Het hulle die saad kom soek en hom gekry? Dalk aan Meconium se diversiteitsentrum uitgelewer? Mevrou Jafta sê dis die naaste ding aan ’n sirkus wat die Hardskip oorleef het, en Wakinyan het gesê hy gaan nooit terug sirkus toe nie. Plaas sy hom van die saad vertel het – dan het hy ten minste geweet waarvoor hy hom inlaat deur in die winkel te bly.
Noag grom. Voetstappe voor die winkel verby. Sy moet opskud. Die oggend is naby as die MecSec sy rondtes doen. Sy kyk weer na die lysie wat Mevrou Jafta gegee het. Sy’t als gedoen en gepak. In die lessenaar se laaie begin sy krap vir papier en druk dit saam met ’n potlood in ’n plat Ice Age 10-plastiekhouer wat sy raakvat. Haar lig val op die Hiker’s Stove Top, die mini-gasbottel daaronder lankal leeg. Dit was haar ma s’n. Sy skroef dit los en prop dit saam met die res van die goed in haar rugsak.
“Kom, hond,” sê sy en sluit die kamerdeur agter hulle.
Op die welkom-matjie duskant die voordeur staan Amper en wag vir Sias Smous se toete. Sy kyk om na die winkel. Die vroegoggendlig is yl deur die donderstof en als lyk meer antiek as wat dit is. Die meubels, die bordspeletjies en beeldjies en juwele, die 2030-platespeler wat stukkend op Bones se futon lê, die versameling fone en oorfone.
Noag blaf en volg elke beweging. Hy’s bang sy los hom. Sy buk, vryf sy ore en skuur haar neus teen syne.
“Ons sê vir eers baai vir jou ounooi se kieranggoed. Niks hier hoef meer te kierang nie.”
Die saad is nie meer in die plastiekbaba se oë nie. Die konsertina se knoppies is leeg. Ook die Coke-doppies wat vir motorwiele op ’n skildery vasgeplak was. Die papierwerk van die pop-up-boek oor insekte waaraan Wakinyan hom verkyk het. En die sleutelbord van ’n rekenaar waarop haar ouma gesê het ’n halwe leeftyd se gedagtes fossiele geword het.
Twee toete. Amper skuif die duikbril oor haar oë en neus voor sy die deur oopmaak.
Sias beduie dat sy Noag agterop die bakkie moet tel. Tussen die donker lense van sy bril bult sy neus soos ’n uitdaging aan die stof. Sweerlik nuwe Mec-tech in sy neusgate. Sias maak die metaalboks oop waarin hy diere vervoer, maar wanneer Noag bo-op die bakkie kom, mik hy vir die hoek by die drywerkant. Hy blaf. Hy grom. Hy krap met sy voorpote op die bak se vloer.
“Kry jou hond stil,” sê Sias. “Of hy bly.”
Amper klim agterop, kry die basterbasset beet en dwing hom op haar skoot. Sy oë en ore is aan’t agteruitgaan, maar daar’s nie fout met sy neus nie. Sal sy oorgeërfde geheue weet watter diertjies Sias smokkel? Sias hou die hokdeur oop terwyl sy Noag indwing. Hy spin in die rondte en toe die deur toeklap, tjank hy. Eers toe Amper deur die gaasvenster loer, sien sy ’n stuk van sy heel oor sit in die deur vas.
“Etter!” Sy pluk dit oop en trek hom aan sy pote uit. “Sorry, hond,” sê sy en vryf haar wang teen sy kop. Sy sweer dit: Saam met die stof kom neuk haar ouma se as vandag hier rond. Oor sy wat Amper is so min oppasser is as ’n kuttel ’n strontvloed.
“Jafta wag,” sê Sias.
Nog een keer kyk Amper om. Kierang Collectibles. ’n Bolling in haar derms wil nie weggaan nie, maar blý sit ook nie meer reg in haar lyf nie.
“Dooigoed,” sê Sias toe sy inklim. “Upfront payment.”
Sy haal die sade uit haar rugsak. Haar ouma het nooit die nederset se mense met saad betaal nie, maar sy het by Sias se diskreetheid gestaan. Hy maak die koevert oop. Daar’s kosbare goed.
“Dalk groei dit,” sê Amper.
“Die kopers verstaan dit so,” sê hy. “Hoe’t jy met Jafta deurmekaargeraak?” vra hy terwyl hy die sleutel draai.
“Wat ek by Solamalgia begin werk het, het ek haar gereeld gesien.”
“En toe offer sy om jou te help om die vriend te kry?”
Amper knik.
“Wat’s haar agenda?”
“Sy sê sy wil weet wat met haar voorkindseun gebeur het en die antwoord moet iewers rondom Meconium lê.”
“As oppasser en chaperone het nie een van julle veel street cred nie.”
Amper is nie seker wat hy bedoel nie. Van agter sy oor tot by die swart stekels van sy baard loop ’n sytaklose litteken. Haar ouma het gesê ’n mens meet ’n Harde soos Sias se status en netheid aan die littekens wat hy post-Hardskip opgedoen het. Sy’t gesê Sias Smous is ’n presiese man.
Hulle stop voor die Jaftas se huis. “Wees versigtig,” sê Sias voor hy uitklim.
Terwyl sy in die bakkie wag, of vir Mevrou Jafta? wonder Amper. Sy skuif oor na ’n stuk hout wat Sias tussen die twee sitplekke, maar na agter, gepraks het. ’n Gatsakknoop op die rugleuning het in haar linkerblad geboor en sy weet nie hoe die ou vrou se beentjieslyf dit gaan hou nie. Alles is met stukke denimlap toegelas. Aan die spieëltjie hang ’n opgestopte janfrederik-voëltjie. Dis Amper se tweede keer in ’n motor.
“So waar was jy plastiese chirurg?” vra Mevrou Jafta. Haar spikkelswart vlegsel lê ’n pinkie breed langs haar arm af en haar regterwangbeen stamp teen haar sonbril wanneer sy praat.
“In die Kaap,” antwoord Sias.
Hulle ry wes. Kiefmor is agter hulle en die Sienhomsberge onsigbaar agter die stof. Die man by die Skotvry-deurgang duskant die NoGoZone het hulle ’n paar minute gelede deurgelaat.
“En met die Hardskip? Toe’s julle PC’s seker nie meer in aanvraag nie.”
“Ek was toe al in die biodieselindustrie.”
“Watse soort? Wat het julle gebruik?”
Sias lag. Dis ’n geluid by sy kleintongetjie. Sy wangbene beweeg nie. Sy neusgate rek.
“Eers vet van die skierland se lipo’s. Loodsprojek.”
“Ggg-ggg-ggg,” lag Mevrou Jafta.
Sy kyk om na Amper. Haar vel is bruingrys met die blou oë