“Begin nou,” sê Bones. “Al is die eerste lot ver uit. Oog inkry.”
Amper fluit. Op die rand van die buitenste sirkel boiing die dud van die muur af.
“Etter,” brom sy. Helderheid se gat.
“Weer,” sê Bones sonder om op te kyk. Hy vat nie meer beurt nie – weet sy sal haar skaam.
Die wit sirkels glim in die skemerte.
“Hier sit Stones, daar staan Bones, ou Longe fluit die valses van die fittest se survival,” prewelsing Konkok. Haar rookgoed se reuk sal nog een aand die barbars lok.
Amper laai. In. Uit. In. Uit. In. Uit. Stof in neus. Stof deur neus. Stof in longe. Stof deur longe. Wapen in haar bors. Fe-oeiii. Dié keer raak die dud die derde sirkel van die arshol af.
Skotepetoors, sou haar ouma gesê het.
“Weer,” is al wat Bones sê. “Drie arshols in ’n ry voor ek die akkedis losmaak vir jou moving target.”
Bones hou die potjie oop teen die muur. Maar die blinkoog skiet uit die tweede ligkring net voordat haar pyltjie die lyn tussen lig en donker tref. Bones sê niks; mik muur toe om sy ligte af te haal.
“Konkok.” Amper skud liggies aan die vrou se skouer.
Die oë gaan dadelik oop. “Die valses van die fittest se survival.” Die woorde is nou wysieloos. “Julle al klaar?” Sy wag nie op ’n antwoord nie.
Amper val agter haar in. Bones is te ver agter om voor jammer te sê dat sy die akkedis laat glip het. Amper se koplig ken die pad.
“Short cut,” sê Konkok. “Die MecSecs hou my dop.” En sy verlaat die gewone pad.
“Bushwhacking,” brom Bones ná ’n paar treë vlak agter Amper.
Sy draai haar kop na agter. “’Skies,” sê sy, sy bedoel oor die akkedis, maar sy weet nie of Bones hoor nie.
Met die terugdraai haak haar hare vas. Haar kop ruk terug.
“Aau!”
“Als orraait?” roep Konkok saggies.
“Ja,” fluister Bones. Sy lig val op die wit dorings van ’n dooie wag-’n-bietjie. “Vier dreads,” sê hy. “Hou stil.”
Amper se lyf buig krom na links en agter. Met die tweede dread los kan sy regop staan.
“Tittewyt jy nog?” vra Bones. Sy stem is kleierig. Die stem waarmee hy met sy ouma Bets gepraat het.
“Nee,” sê sy. Jy kan mos sien, wil sy sê, maar sy hande op haar dreads, die drade na ouma Bettina, keer haar. Die bietserigheid sal haar ouma se innebor versteur.
Tittewyt. Bones moes altyd in die winkel wag. Die spieël was nooit op sy plek teen die muur nie – “Dis ’n verrassing,” het haar ouma gesê. Amper het altyd gewonder, maar nooit gevra nie. Op ’n kussing tussen haar ouma se bene. Op die bed ’n sakkie met die naaldwerk- en haargoed. Die dreads is gedraai en die hekelpen het die donshare by die ou stukke ingeweef. Die saadstories is saamgeweef. Hoe oud was sy die eerste keer? Ses? Of is dit net die eerste keer wat sy kan onthou?
Wanneer haar ouma se beurt kom om getittewyt te word, dan sê sy: “Ag, ou Bones gaan ’leenrig raak. En hy’t fyn vingers.” Dan gaan sit hulle in die winkel. Ouma op ’n voetstoel en hulle elk met ’n kam of krullers. En dit word gesing en ingedraai of gevleg en die een wat die tongknoperkompetisie wen, mag rooisel op Ouma se lippe smeer. ’n Vinger vol. Tittewyt-tsjamp van die Kierang Clan.
“Boetie Bleskop se bierbrood met baie botter is die blêddiewil beste bektoestop vir belhamels,” sê Bones toe hulle weer begin loop.
Amper wil hom wys haar bek is nog beter as haar mik, maar uit haar vals geheue kom die reuk van bierbrood en maak haar keel dik. Sy bly eerder stil.
Dis waasdonker toe Amper Noag se leiband van die tentpen losmaak. Die stof staan opgeskote, reg vir amok maak.
“Hey. G’n gedods nie.” Bones sit klaar langs Konkok se gasstofie, sy koplig in haar gesig.
“Ek weet.”
Hy gee die blikkie gom aan. ’n Bakpoeierblik met rooi verf wat nog hier en daar klou.
“Spaarsaam,” sê hy.
“Ek weet,” sê sy.
Sy stoot gom by die plastiekent in, druk ’n spyker by die groter opening in en trek dit aan die ander kant van die ent uit totdat twee sentimeter van die spykerpunt uitsteek. Geroes. Die gas vat vlam langs Bones se lighter. Hy vat die pyltjie by haar en steek die spykerpunt in die gasvlam sodat die hitte die gom, die spyker en die plastiek verbind. Sy’s byna klaar met die volgende een toe hy die eerste pyltjie in die sand druk om af te koel.
Tien pyltjies staan in die sand. Vyf vir Bones, vyf vir Amper.
“Julle klaar?” vra Koubs. “Ek moet Konkok se snorke uitdoof. Dis erger as sy gekief is.”
“Ja.” Amper binnelag. Konkok sê jare se stof-exposure het haar ’n sinus gegee wat tot in haar kieliebakke verstop is.
Koubs gaan sit met haar trom tussen haar bene. Sy lyk baie soos Konkok, maar sy’s die jonger suster en sy dra haar hare net lank genoeg dat haar kopvel nie deurskyn nie.
“Kom,” sê Bones vir Amper. As Koubs eers meegevoer raak, kom maak die MecSecs haar stil. Bones domp die orige bottels en stukke plastiek in ’n goiingsak. Hy verdwyn na die grens van Konkok se erf en kom daarsonder terug.
“O ja, Sias Smous was hier,” sê Koubs.
Amper skrik. Wat van sy diskreetheid waarby haar ouma gesweer het? Wat sê sy nou?
“Wat sê hy?” vra Bones.
“Hy sal by Dop & Steek wees.”
“Thanks, Koubs,” sê Bones.
Koubs hoor nie meer nie. Haar palm plant reeds op die styfgespande diervel.
Terwyl Amper en Bones terugloop, hoor hulle mense dobbel en lag en stories vertel. Maar Bones is so versigtig soos altyd. Hy kyk om hoeke. Hy gooi klippe in die verte om te hoor of ’n MecSec skarrel om te sien wat geraas maak.
“Wat soek Sias Smous by jou?” vra Amper, bly dat die boodskap nie vir haar was nie. “Beenmeel?”
“Huh-uh. Nuwe bone picking. My gom loop in Meconium.” Hy lag. “Die beauty shebeen onthaar mense daarmee.”
“Wat …” Amper dink aan die klewerige mengsel van been en horingpeul. “Dieselfde gom wat ons …”
“Presies dieselfde.”
“Hoekom?”
“Ek weet nie, maar as die gier hou, sal ek nie weer hoef te loop kalk myn of geboue kalk nie.”
“Dalk is daar ’n haarsiekte.”
“Ek weet nie. Sias het met die plan gekom.”
By die deur van Kierang Collectibles haal Bones ’n blikkie uit sy rugsak.
“Ek gaan môre op ’n trip, so sien jou volgende week.”
“Dankie.” Sy lig die blikkie. “Veilige trip, Bones.”
“Korrel sekuur,” sê hy. “As jy terugkom, leer ek jou gom maak.” Hy verdwyn in die waas.
Hy weet sy gaan. Sy ruik versigtig aan die