Die bure sou niks sien as Willem uitglip nie. Maar Cath sou kon; haar kamervenster is net langs Willem s’n.
Dalk het sy geweet wat haar broer doen. Dalk het hy gereeld uitgeslip.
Wat as Lafras en Katerien die soort ouers is wat hulle kinders se lewens tot in die fynste detail bestuur? Wat as dit Willem rasend gemaak het? Verraai die kameras nie dat iets in hierdie huis nie lekker was nie?
En wat as Cath dalk soms saam met Willem uitgeglip het? Of het sy bloot net stilgebly, soos susters en broers soms maak? Almal sê die twee was goeie vriende, ouderdomsverskil ten spyt.
Nee, AJ, raas ek met myself. Vergeet van ander aande. Fokus op wat daardie Sondagaand gebeur het.
Ek kyk op na die enkele sterre wat blink begin uitslaan. Okay. Dis die nag van die 24ste Desember. Ek is Willem. Dis net voor een. Ek stap in by die Stables se hek. Ek hoop die ergste is verby. Dat my gesin dood is. Dat ek hier kan sit en lang trane huil oor ’n rooftog en hoe ek nie by die huis was om dit te keer nie. As ek gelukkig is, betaal die lewensversekering vinnig uit.
Maar dinge werk nie uit soos ek verwag het nie. My pa baklei soos ’n besetene. Die mans vat wat hulle kan kry. Hulle wil nie wag vir die geld van die lewensversekering nie. Hulle is gewond en bang en vertrou my nie. Hulle lê my voor om van my ook ontslae te raak. Ek moet vlug.
Ek draai op my maag, kom orent en hink weer in die afdak se rigting, oë soekend in die donker. Toe ek die einde van die teëls bereik, klim ek versigtig op die sink, loop tot op die rand van die afdak. Ek gaan lê plat, penflits in die mond. Swaai my een been oor, my voet wat blindelings teen die staalpilaar trap.
Die flitslig swaai heen en weer soos ek raakskopplek soek.
Wag ’n bietjie …
Ek trek my been moeisaam terug, kom orent. Die lig het nou net iets blinks gevang … Daar, diep in die geut, wat is dit?
Ek soek in die donker bek van die aflooppyp. Sien net blare en takkies. Seker my verbeel- … Nee.
Dis ’n … foon? Ek sweer dis ’n foon.
2.
Donderdag 8 Februarie, 20:26
Dis ’n Apple iPhone, sweerlik beskerm met ’n wagwoord of ’n vingerafdruk. Ná ses weke in die geut is dit morsdood. Dis net ’n geluk dat dit dwars in die afvoerpyp vasgesteek het; ek moes Lafras se lang koletang by die braai gaan haal om dit uit te kry.
Dalk het Willem die foon verloor toe hy Oukersaand uitgeglip of gevlug het. Die rubberomhulsel – swart en hoekig – suggereer dat dit ’n man s’n kan wees. Ek kan nie dink hoe anders dit in die geut sou beland het nie.
Maar die ongeluk is net so groot soos die geluk. Moet dit nou ’n dêm iPhone wees? Dit gaan amper onmoontlik wees om die ding oop te sluit. Apple wil niks weet van saamwerk met die polisie nie, selfs nie eers as dit kom by terroriste wat die VSA wil opblaas nie.
Dalk ken Farr iemand wat kan help, maar ek twyfel. En ás hulle help, gaan die hof dit sekerlik uitgooi.
Ek wil nie eers dink aan die storms wat die laaste ruk uitgesak het nie. Hoeveel keer het die foon natgereën in die afgelope ses weke? Drie keer? Ses keer? As ek regtig gelukkig is, is daar ’n backup van die foon in die cloud – wat iemand ook vir my sal moet oopbreek.
Was dit nie die Israeli’s wat onlangs die FBI gehelp het om daai iPhone 5 oop te sluit nie? Daai terroris s’n?
Ek loop binnetoe en bêre die foon in ’n plastieksakkie vir Farr. Kyk op my horlosie. Halfnege. Môre het ek ’n spul onderhoude, onder meer met Annabel Kirkpatrick.
Is daar iets dringends wat ek by die huis moet gaan doen? Eet? Nee wat. En Mrs Darling sal vir Noag kos gee, daar’s seker nog drie blikkies katkos in haar kas.
Ek loop na Katerien se studeerkamer, skakel die CD-speler aan en gaan sit in haar rooi leunstoel. Ek ken nie die musiek nie. Dis ’n opruiende koor, mans wat klink asof hulle gaan oorlog maak.
Die vrou bly vir my bietjie van ’n raaisel. Ek tel die boek van die stoel se armleuning op. A World History of Carpets and Tapestries. Heel agter is ’n inkopielys, neergeskryf op die agterkant van ’n Pick n Pay-strokie.
Pick n Pay, nie Woolies of een of ander organiese mark waar ryk mense gewoonlik hulle inkopies doen nie.
Brood, vis, aartappels en melk. Dankie, Willem! staan onderaan die lysie.
Katerien wou hom seker winkel toe stuur. Die handskrif is hare; dit stem ooreen met notas in die dagboek op haar lessenaar.
Dis vreemd, dié lysie, meer nog as die papier wat Katerien gebruik het. Brood staan heel eerste agterop die winkelstrokie: In-store brown R7,95.
Wie weet nog presies hoeveel ’n brood kos? Watter vrou wat in ’n huis soos hierdie woon, ken tot op die sent die prys van ’n brood? Dis nie iets wat jy skielik leer as jou man se skuld ophoop nie. Om die prys van ’n brood te ken is iets waarmee jy grootgeword het.
Die pryse van al die items wat Willem moet koop, is mooi opgetel, met R190,25 omkring as die totaal.
Hoekom sou sy dit doen? Is Willem skelm, of is dit maar net hulle finansiële posisie wat aan Katerien vreet? Of is dit wie sy is? ’n Tot-op-die-sent-mens?
Lafras se geldsake was benard, en Katerien kon nie help nie. Sy het nie gewerk nie. Haar lewe was veel interessanter as die gewone kantoorroetine, haar stokperdjie – vryduik – peperduur.
Volgens Sydney se notas het Lafras ’n berg persoonlike skuld, met bitter min geld wat ingekom het. Bo en behalwe die dienste wat hy gestaak het, soos privaat sekuriteit, het hy gesukkel om die huislening en motors elke maand te betaal. Sy e-posse belowe sy skuldeisers dat ’n saketransaksie teen einde Mei als sal verander. Hy pleit by die banke om geduldig te wees.
Al betalings wat op datum is, is die kinders se studies, sakgeld en stokperdjies. Skool, universiteit, rugby en ballet. Wat my laat dink die kinders het nie geweet van Lafras se geldverknorsing nie.
Katerien het selfs ophou duik.
Ses jaar gelede het sy en Lafras na Ibiza gereis, waar hulle heel toevallig na die Wêreldvryduikkampioenskap gekyk het. Sy raak verlief op dié sport op die rype ouderdom van 42. Ontdek dis ’n sport waarvoor sy ’n absoluut natuurlike talent het – blykbaar het sy nog altyd ’n vreeslose liefde vir water gehad.
Teen die tyd dat sy verdwyn het, kon sy haar asem amper agt minute lank ophou en tot ’n diepte van 80 meter duik, sonder enige hulpmiddels.
Vryduik is so onbekend in Suid-Afrika dat niemand in die media regtig daarop ag geslaan het nie. Vir die koerante is dit ’n absurditeit wat hulle as ’n vreemde feit in ’n selfs vreemder misdaadverhaal aanbied.
Ek loop na die verste kas in die studeerkamer, maak dit oop. ’n Vryduiker het nie baie toerusting nodig nie: swempak, duikbril en vinne. Dis die reis en oefensessies wat so duur is.
Hoe voel dit om so diep te duik? Onder die see en die sout in?
Tagtig meter is diep. Vier-en-twintig verdiepings diep.
Ek loop venster toe. Die swembad se rustelose oppervlak breek die lig van die huis langsaan in skrams geel weerkaatsings op. Die water rimpel asof iemand nou net daar ingeduik het.
Ek bekyk die digte plantegroei, meet die afstand grond toe. Het Katerien en Cath dalk hier afgespring toe hulle Lafras onder in die huis hoor roep het?
Seker nie. Die plante lyk nie beskadig nie.
Die water trek my aan.
Ek loop met die trappe ondertoe en uit by die voordeur. Dis stil buite, die digte gras nog klam van vanmiddag se reën.
Ek trek my skoene uit en gaan sit op die rand van die swembad. Staar na die