Die tragiese saak van Pamina Vermaak. Annie Klopper

kom staan langs haar oop ruit en ’n stoute trek gaan rus skeef in sy mondhoek. Sy weet hy herken haar.

      “Is als oukei hier?”

      Die simpel vraag pis haar summier af en als waaroor sy al die afgelope elf jaar broei, borrel in haar op. Is dit al wat hy kan sê? Sy stoot die deur so haastig oop dat hy opsy moet spring. Binne ’n oomblik is sy buite die kar en haar gesig amper teenaan syne. “Lyk dit oukei? Dink jy ek sit hier en vergaan in die son omdat dit vir my lekker is?”

      Sy skewe glimlag wyk nie en dit lyk byna of hy haar boosaardigheid amusant vind. Daardie fokken ongeërgde, sexy glimlag.

      Nou voel sy sleg dat sy so afgegaan het. Sy staan ’n entjie terug. “Middag, Dirk.”

      “Pamina Vermaak. Ek het gewonder of ek jou ooit weer hier gaan sien.”

      “O, is dit? Ek dog jy sit in Johannesburg?” Shit, sy wou nie weggee dat sy hom al op Facebook gestalk het nie.

      Dit lyk nie of hy verbaas is dat sy van sy doen en late weet nie. “Ek kyk vir ’n rukkie na die plaas en na dié outjie,” hy kyk deernisvol na die soetgesig-hondjie, “terwyl my ouers in Europa rondtoer. En jy?”

      “Ek het … kom kuier.” Sy klink nie eens vir haarself oortuigend nie.

      “Jy bedoel seker jy wóú kom kuier.” Hy knik na die morsdooie kar. Steeds daardie bleddie glimlag op sy beeldskone gesig.

      “My kar se petrolmeter is temperamenteel.”

      Hy loer skuinsweg na die dashboard. “Kom,” sê hy dan vriendelik-bevelend en stap na sy bakkie, waar hy ’n sleeptou van agter die voorste sitplek te voorskyn bring. “Klim solank voor in, waar dit nog lekker koel is van die aircon.” En sonder om haar tyd te gee om teen te stribbel, begin hy die Opel met die tou agter aan die groot bakkie se sleepstang vasmaak.

      Pamina staan in die leefvertrek van die Louws se groot plaashuis. Imposante Franse deure maak oop na ’n agterstoep wat uitkyk oor die groen wingerdlande. Toe hulle hier aankom en Dirk haar kar na die skuur toe sleep, het sy haar dadelik verskoon om na die gastebadkamer toe te gaan, waar sy haarself vinnig en na die beste van haar beperkte vermoë probeer opknap het. Met ’n natgemaakte vinger het sy die donker grimeringkringe onder haar oë afgevee en toe met haar hande haar hare probeer reguit kam. Sy het toiletpapier natgemaak en oor haar sweterige armholtes gevee, gesoek na deodorant en, toe sy niks kry nie, ’n droë koekie pienk seep in die plek daarvan gebruik.

      Nou staan sy en staar na die boonste dam se kant toe en onthou hoe hulle as tieners oor naweke daar in die koel water geswem het. Sy onthou hoe Dirk se plat, gespierde maag teen haar lyf gevoel het toe hy haar die eerste keer in die dam nader getrek en gesoen het. Hoe hy hard geword het teen haar onderlyf. Hoe sy hand afgegly het tot tussen haar bene en sy vinger soekend by die naat van haar bikinibroekie ingegly het.

      “Waaraan staan en dink jy so diep?”

      Sy stem ruk haar terug na die hede. Hoe het hy so saggies ingekom? Sy kan voel hoe gloei haar wange toe sy haar kop kant toe draai om na hom te kyk. “Ag, sommer aan … toe ons tieners was.”

      “Ek dink baie keer daaraan.” Hy staan nader aan haar en sy ruik die bekende speserygeur van sy lyf.

      Die volgende oomblik voel sy sy lyf styf teen haar rug. Sy hande gly stadig van haar skouers af na haar elmboë. Sy kry hoendervleis en haar lyf se reaksie op sy aanraking maak haar summier die moer in. Sy wil baklei. Mét hom en téén die effek wat hy op haar het.

      “Kyk, Dirk,” sy draai om en sorg dat daar ’n spasie tussen hulle lywe kom, “ek waardeer dit dat jy my uit my penarie gehelp het. Maar ek moet nou gaan.” Sy hou haar stemtoon so saaklik moontlik, al bokspring haar hart.

      Dirk glimlag weer skeef en ’n kuiltjie verskyn in die stoppelbaard op sy wang. “Penarie. Jy het nog altyd so mooi Afrikaans gepraat, dis omdat jou kop altyd in ’n boek was. Either in ’n boek of in die wolke.”

      Sy dink: Of vasgevang in die bollings muisneste wat jý destyds veroorsaak het. En sy weet sy moet wegkom uit sy teenwoordigheid, want sy vertrou haarself nie by hierdie beeld van ’n man nie. Dis ook omdat hy seker nog nooit self ’n boek gelees het nie dat hy dink “penarie” is ’n groot woord. “Is die kar nou reg?”

      “Jip. Het net petrol gekort. Dit staan by die agterdeur. Kom, ek stap saam.”

      Ja, dis gepas vir haar ou skedonk om by die agterdeur te staan. Nie by die voordeur van dié paleisagtige plaashuis nie. As sy met haarself eerlik moet wees, het sy nooit regtig gemaklik gevoel hier nie.

      Toe Pamina dankbaar inklim, sit Dirk sy hand bo-op die kardeur om te keer dat sy dit dadelik toeklap. “Wat het met jou agterste venster gebeur?”

      Pamina ruk die veiligheidsgordel met mening oor haar lyf en gord dit vas, en soos sy die sleutel in die aansitter draai, sê sy: “O, die ruit? Hy’t gedink hy kan staatmaak op iemand, maar toe daag dié nie op nie. Jy weet, sulke goed kan jou nogal breek.”

      Dit lyk of Dirk vir ’n verandering nie woorde het nie en ’n frons plooi op sy voorkop. Dan maak hy die deur vir haar toe. “Mooi ry, Pamina Vermaak,” hoor sy hom sê, en hy gee die kar se dak ’n ligte afskeidsklappie.