“Dit lyk asof sy lekker knoppe kan hê.” Nog ’n manstem.
Sonder om behoorlik te dink, swaai sy om, sit regop. Knipper haar oë teen die vroegoggendlig wat by ’n groot oop skuifdeur langs haar instraal.
“Ek was reg, kyk daai knoppe!” kom dit van ’n swartkop-ou wat met ’n botteltjie bier in die hand op die balkon buite die skuifdeur staan. Sigaret in die ander hand. Langs hom is ’n rooikopman en ’n beeldskone slanke meisie met lang, gladde donker hare en ’n baie kort rokkie wat teug aan ’n sigaret. Sy lyk asof sy ’n model moet wees, maar sy het hopeloos te veel grimering aan.
Agter die mense op die balkon breek die daglig oor die blou see waar branders teen rotse klots. Oral op die lang balkon staan en lê leë bierbottels.
Waar de hel is sy?
Dan eers besef sy: Sy is kaal.
“Fok!” skree sy, en gryp die laken wat in ’n bondel langs haar lê, hou dit voor haar bors vas.
“So jy en Freddie het gisteraand fun gehad?” Dis die swartkop-ou wat praat, hy dra ’n denim-onderbaadjie vol silwer studs en lyk asof hy die rol van ’n rebel in ’n 1950’s-fliek moet speel. Hy lyk half bekend en sy verbeel haar sy het hom gisteraand ontmoet saam met … Freddie … Freddie … Die naam val soos ’n pennie met ’n té harde klingel in haar kop wat nog dik is van tequila.
Frederick den Hartog. Die kitaarspeler van Die Heuwels Fantasties.
Fok!
“Waar … waar is Fred?” Pamina klem die laken stywer voor haar bors, trek dit op tot onder haar kieliebakke.
“Ou Freddo is al vroeg vanoggend lughawe toe. Speel vanaand ’n show in Jozi,” kom dit van die rooikopman wat vir haar ál meer bekend begin lyk. Sy onthou nou hoe hulle laas nag hier op die balkon in die donker gesit en gesels en bier drink het …
Sonder om iets te sê, begin Pamina om haar klere bymekaar te skraap, ruk haar rokkie oor haar kop en soek naarstig na haar panty, terwyl die mense op die balkon haar steeds bekyk soos ’n aap in ’n dieretuinhok. As sy net haar donderse panty kan opspoor … “Hoor ’ie, jy hoef nie nou te gaan nie, man! Kan ek vir jou nog ’n bier kry?” vra die swartkop-ou. “Fred worry nie as ons hier die jol aan die gang hou terwyl hy weg is nie.” Sy onthou nou die ou se naam is iets soos Phoenix … nee, Arizona … nee, hel, wie se naam is Arizona? Dan onthou sy: Vegas. Hy’t hom gisteraand aan haar voorgestel as Vegas.
En weer wonder sy: Waar de hél is sy? Fred se plek? Maar waar is dít nogal?
“Dis oukei, thanks,” sê sy vir Vegas en gryp haar handsak wat in die hoek van die kamer lê. Die panty moet sy maar los. “Ek dink ek moet liewer gaan.”
Pamina stap uit die kamer en in die gang af. Uit die badkamer kom ’n ou gestap wat slegs vaagweg bekend lyk, maar hy groet haar: “Howzit, Pamina.”
Wat op aarde het als gisteraand hier gebeur? Sy gaan in die badkamer in en trek vinnig die deur agter haar toe. Eers vat sy ’n paar slukke water uit die kraan en sien dan hoe sleg sy lyk toe sy opkyk en haar weerkaatsing in die spieël bo die wasbak aanskou. Sy is nie juis verbaas nie, sy lyk so kak soos wat sy voel. Haar grimering is gesmeer en daar is slaaplyne op haar gesig. Sy maak die badkamerkassie oop en is verlig om ’n bottel Listerine daarin te sien. Terwyl sy ’n teug daarvan heen en weer in haar mond spoel, piepie sy, dan spoeg sy die mondspoel in die wasbak uit en betree weer die gang om die res van haar walk of shame so gou moontlik afgehandel te kry.
Op die L-vormige sitkamerbank in die leefarea sit-lê nog ’n modelmooi meisie in slegs ’n T-hemp en panty verveeld voor die TV, besig om met ’n afstandbeheerder deur programme op Netflix te soek. By haar voete aan die ander kant van die bank lê ’n getatoeëerde meisie in ’n goue sequin-rokkie en slaap – haar boud steek uit en dit laat Pamina effens beter voel oor die feit dat almal op die balkon háár boude gesien het.
Sy bereik die voordeur, draf af met ’n paar stelle trappe en stap deur die gebou se indrukwekkende marmervloer-ingangsportaal uit in die straat, deins terug vir die skerp sonlig. Dis nog skaars daglig, maar dis al vrek warm. Sy moet haarself eers oriënteer, haar oë soek vir bakens sodat sy kan aflei waar in die stad sy min of meer is. Rondom haar, tussen bougainvilleabosse en palmbome, is indrukwekkende huise en Art Deco-woonstelkomplekse. Luukse karre spoed verby. Dan lees sy bo die deur van ’n kompleks: Bantry Bay Pharmacy. Fok! Sy’s in Bantry Bay. Dis tussen Fresnaye en Clifton. Haar kar staan geparkeer al die pad in Gardens, oorkant Van Hunks. Meteens onthou sy gisteraand se dronk Uber-rit saam met Fred hierheen.
En hulle ontmoeting in Van Hunks.
Hoe sy ná die tweede Fokof Lager alleen by die toonbank in die rokerige kroeg gesit het en skielik langs haar gehoor het: “Hey buddy, ek het hierdie ekstra tequila, wil jy dit nie drink nie, want jy lyk fokken sad.”
Sy het die shot by hom gevat en dit was die begin van die einde.
Sy grawe in haar handsak vir haar selfoon en probeer dit tevergeefs aanskakel sodat sy ’n Uber kan bestel. Die battery was gister vroegaand al pap, dít onthou sy nou, want dit het haar gekeer toe sy iewers aan die begin van die gefuif eenkant toe gestaan het – in ’n toilethokkie – en vir Etienne wou bel. Dankie tog sy het nie.
’n Tydskrifmooi paartjie met ’n hond kom aangedraf – hulle lyk so vars soos mense in ’n Nike-advertensie. Sy sien die oordeel in hulle oë; Pamina weet die swart rokkie wat sy al van gisteroggend af aanhet, is gekreukel, haar grimering is gesmeer en haar hare is deurmekaar, en sy loop skreefoë teen die skerp lig. Instinktief gryp sy die pante van haar rokkie, bang dat dit gaan opwaai en wys sy het nie ’n panty aan nie.
Toe die drawwers langs haar verbykom, hoor sy die meisie: “Is dit nie daai girl van die video nie?”
Ja, dink Pamina terwyl sy afdraand in Seepunt se rigting stap. Ek lyk seker soos die een of ander skank in ’n Snotkop-musiekvideo. Fok julle met julle perfekte lewens en mooi hond en judgemental vars gesigte. You have no idea.
Soos sy verder stap, kyk sy tevergeefs tussen die fancy woonstelblokke rond vir ’n buitekraan waar sy nog water kan drink.
Het sy en Fred gisteraand seks gehad? Nee, sy is seker hulle het net ’n bietjie rof gevry. Of het hulle tóg …? Sy was nog nooit een vir one-night stands nie en die feit dat sy enigsins moet wonder wat presies gebeur het, laat haar ontsettend kak voel. Nee, sy sou dit nie so maklik opgee nie, oortuig sy haarself dan weer, dit was net ’n vry.
In Seepunt se hoofstraat sien sy ’n minibus-taxi voor die Spar. “Cape Town!” skree die taxi-joggie. En dan weer: “Cape Town!”
Met een hand wat haar rokkie plathou en die ander swaaiend in die lug, draf sy na hom toe.
Twee taxi’s later en met ’n migraine van die polsende gqom-liedjies – die taxi-joggie het haar begeesterd meegedeel dis Distruction Boyz – bereik sy Kloofstraat en ontsnap strompelend die taxi se subwoofer en bedompige hitte by die busstop voor die Checkers. Skuins voor haar is die beeld van Van Hunks wat ewe onskuldig in die oggendson as ’n nare herinnering aan gisteraand op die hoek van Kloof en Upper Union uittroon.
Sy verstel haar handsakband en met moeite stap sy die stukkie opdraande in Upper Union uit, toe sy glasstukke op die teer sien blink. Die laaste ent tot by haar kar draf sy.
Gebreekte agterruit. In ongeloof laat gly sy haar handsak van haar skouer af. Wydsbeen, kaalkoek, met wankelende knieë lig sy haar gebalde vuiste na bo en skree ten hemele: “Fo-o-o-o-o-k!”
Voëls vlieg uit die akkerboom waaronder haar kar geparkeer staan. ’n Car guard ontwaak waar hy oorkant die pad arms gevou teen ’n hek sit en slaap het en kyk verward na haar. Met haar skouers gelig en palms na bo vra sy: “What the fuck, dude?”
Hy antwoord nie, sluit net weer sy oë.
Alles is gesteel. Alles. Die speakers wat bo die kattebak gemonteer was, haar tas en sakke met al haar klere in, haar radio/CD-speler, selfs die voetmatjies voor die