Eers toe die blou Opel op die snelweg afdraai, met die oggendlug wat raserig by die gebreekte agterruit inwaai, besef Pamina sy het geen idee waarheen sy op pad is nie.
Sy ry verby die afdraaie na Woodstock en Milnerton, verby Paardeneiland en Ysterplaat aan haar linkerkant. Haar gedagtes dwaal na moontlike plekke waarheen sy kan gaan, en sy hou in die N1 se stadige baan sodat sy meer tyd het om te besluit. Vriende? Sy voel te skaam om in die middel van die week op hulle nommers te druk en dan nog boonop die humiliating, droewige verhaal te moet vertel. Sy wil nie nou enigiets hoef te verduidelik of analiseer nie. En sy wil wegkom uit die stad. Boonop, besef sy nou, het sy inderwaarheid nie regtig goeie vriende by wie sy net kan inval nie, net ’n magdom kennisse. In dié stad ken almal mekaar, maar die meeste mense bly so donders oppervlakkig.
’n Goedkoop hotel dan? Nee, dit sal net haar beperkte fondse opvreet en sy het nie meer ’n inkomste om op staat te maak nie.
Etienne? Moet sy teruggaan na Etienne toe? Sy kan vir hom sê sy was gister net ontsteld, sy’t ’n fout gemaak …
Nee. Om met hom op te breek was long overdue, maak nie saak hoe seer dit nog maak nie. Om nou terug te gaan, sal regressie wees. Sy’t te ver gekom om terug te draai.
Teen die tyd dat sy die afdraai bereik wat na die N7 toe lei, besef sy dat sy geen ander keuse het as om huis toe te gaan nie. Na haar ma-hulle op Witwaterbaai. ’n Plek wat sy al vir elf jaar soos die pes vermy. Met oë geskreef teen die son – ook haar sonbril is uit die paneelkassie gesteel – neem sy die afdraai teësinnig.
Toe sy later die Weskuspad bereik, is die verkeer relatief stil, maar Pamina se kop is bedrywig soos sy die roete na haar grootworddorp toe volg: Sy is angsbevange dat sy aangekla gaan word van crimen injuria ná gister se spektakel op kantoor; sy is hartseer en kwaad oor haar besittings wat gesteel is; en sy kan haarself skop oor sy gisteraand ’n kar vol goed in die stad gelos het. Maar dis nie al waaroor sy haarself wil skop nie!
Sy ril elke keer as sy aan die encounter met Fred dink – wat het haar besiel? Hy’s nie onaansienlik nie, en van wat sy kan onthou, het hy nogal lekker gevry, maar dis nie in haar aard om sommerso met iemand huis toe te gaan nie. Net soos dit nie in haar aard is om haar baas se onderdele te vloek nie. Of is dit? Verkeer sy onder ’n wanindruk wat haarself betref? Is sy eintlik net nog altyd dieselfde loose cannon wat sy daai aand van die matriekafskeid was? Aan daardie aand wil sy nie eens begín dink nie. Hopelik het die meeste mense op Witwaterbaai al daarvan vergeet, maar sy twyfel sterk. Hulle like mos van stories aandik en aan-pass, dis een van weinig tydverdrywe op daai klein dorp.
En dan dwaal haar gedagtes terug na Etienne.
Pamina het alles in haar vermoë probeer om hulle sekslewe op te kikker, maar later eenvoudig tou opgegooi. As sy eerlik met haarself sou wees, sou sy moes erken dat dit van die eerste keer dat hulle saam geslaap het nooit behoorlik wou vlot nie. Dit was sowat ’n maand nadat hulle mekaar begin sien het, en die eerste keer dat sy haar fisiek en emosioneel blootgestel het sedert haar hoërskoolliefde, Dirk. Haar eerste liefde. Haar eerste seerkry.
Dirk het haar so opgefok dat sy vir byna ’n dekade nooit weer ’n vaste verhouding kon hê nie. Sy vermoed ouens het begin dink sy is ’n cock-tease. Sy het gehou van die aandag wat sy van mans gekry het in haar vroeë twintigs. Op ’n manier het dit die leemte ná Dirk gevul. Maar sy kon haarself nooit kry om verder met hulle te gaan as vry en vinger nie. Eenkeer het ’n anonieme inbeller “Vinger alleen” deur Die Heuwels Fantasties op Stellenbosch se kampusradiostasie versoek en aan haar opgedra – ’n song wat nou seker ekstra gepas is ná gisteraand se storie.
En toe ontmoet sy vir Etienne. Fokken Etienne. Kon hy nie maar sy shit together gekry het nie? Dalk is hy net ’n Peter Pan-geval – ’n seuntjie wat nie wil grootword nie.
’n Paar kilo’s anderkant Lambertsbaai kyk Pamina na die petrolmeter op die dashboard agter die stuurwiel. Dis vreemd, sy kan sweer die naald is nog op presies dieselfde plek as toe sy laas gekyk het, net voor sy Lambertsbaai bereik het. Sy loer skuinslangs na die gat waar die radio/ CD-speler eens was en daar nou slegs geknipte drade soos kleurvolle spaghetti uitpeul. Kan dit wees dat die knip van die drade die dashboard se elektronika opgefok het?
Ná ’n tydjie kyk sy weer na die petrolnaald en koue sweet slaan op haar warm lyf uit. Die ding beweeg nie. Dalk is dit al op empty en ry sy nog heelpad met die gedagte dat die tenk so te sê vol is! En daar is geen vulstasies op hierdie pad nie. Die reserwetenk van hierdie ou kar is darem redelik groot en sy hoop dat dit haar om vadersnaam asseblief tog net tot op Witwaterbaai sal bring. Die kans is seker skraal dat dit sal gebeur, maar sy wil byna glo dat sy geregtig is op net een ou fokken wonderwerkie ná als wat die afgelope vier-en-twintig uur gebeur het. Of is wonderwerke ’n mens nie beskore as die kak wat jou kant toe kom jou eie skuld was nie?
Toe sy Witwaterbaai al in die verte kan sien, begin sy al hoe meer angstig word. Nie net oor die feit dat haar kar nou reeds waarskynlik slegs op petroldampe ry nie, maar oor die gedagte aan by die huis aankom. Die gedagte aan haar ma-hulle, en veral aan Aidan. En aan die herinneringe aan Dirk wat nog om die dorp hang …
Meteens gee die kar ’n effense rukkie wat yskoue naaldeprikke van skrik deur Pamina se lyf stuur.
Dan nog een.
En dan is dit asof die enjin iets probeer sê, maar hakkel. En Pamina besef sy sal nou van die pad moet aftrek.
Vir ’n lang ruk sit Pamina net in haar kar en staar voor haar uit. Sy is papnat gesweet en haar kop klop nog van die babelas. Sy krap in haar handsak en vind ’n selfoonlaaier, maar die fokker wat by haar kar ingebreek het, het die adaptor vir die laaier uit die sigaretaansteker in die dashboard gesteel. Al wat hy vir haar gelos het, buiten die hartseer potplant, is ’n leë McDonald’s-papiersak wat al drie dae op die agtersitplek lê. Pamina strek terug, tel die sak op en maak dit oop. Binne-in is ’n opgefrommelde geel bolletjie waspapier waarin ’n cheeseburger was, ’n paar papierservette en ’n aartappelskyfie-sakkie met nog twee verlate, olierige chips in. Sy sit die een chip in haar mond, maar spoeg die bitter ding dadelik uit. Sif. Hier sal sy van die honger en dors sit en doodgaan.
Sy haal die opgevoude servette uit die sak uit en vee oor haar klam voorkop en onder haar arms daarmee droog, smyt dit terug in die sakkie en frommel die hele besigheid gefrustreerd op voor sy dit teruggooi op die agtersitplek. Sy sal maar moet stap. Die son gaan haar spierwit kantoorvelletjie skroei, maar hopelik sal sy langs die pad ’n stuk kartondoos of iets optel waarmee sy die strale sal kan afweer. Fokkit. Hoe de fok het sy tot hier gekom?
Net toe sy die kardeur wil oopmaak, sien sy in haar truspieëltjie ’n wit bakkie op die horison aangery kom. Moet sy uitklim en waai? Sê nou dis ’n sexual predator! Sy is totaal en al uitgelewer – hier is geen teken van ander mense nie.
Die bakkie ry stadiger, ry verby haar en trek voor haar kar van die pad af, in ’n stofwalm en met wiele wat girts op die fyn klippers. Teen die agterkant is die naam Soetfontein in goue letters. Soetfontein. Die Louws se plaas. Daar kon netsowel Dirk agterop die bakkie gestaan het, so groot laat die naam haar skrik. Maar dit kan tog nie Dirk wees nie, Dirk is lankal hier weg. Dit moet sy pa wees, of ’n voorman. Net nie Dirk nie. Asseblief tog net nie hy nie.
Maar toe ’n gespierde, bruingebrande voorarm die deur aan die bestuurderskant oopmaak, spoel die besef soos ’n yskoue brander oor haar: Dit ís Dirk. Dirk fokken Louw.
Are you fucking kidding me? dink Pamina terwyl hy uitklim. In sy linkerarm hou hy ’n baba-skaaphondjie vas wat piepklein lyk teen sy breë skouers en lang lyf. ’n Grys T-hemp span om sy bolyf, sy jeans sit beter aan sy lenige bobene as ooit en ’n dag oue stoppelbaard maak ’n skadu op sy hoekige kakebeen. Sy ligbruin hare is langer as wat sy onthou en wip sorgeloos oor sy voorkop soos hy aangestap kom. Daar’s geen meer teken van seunskindgeit nie, besef Pamina terwyl haar hart in haar keel kom sit. Van alle mense moet die een wat haar hier uitgedryf het die