Spertyd. Elsa Joubert

my vingers verkrummel; ek kon ’n blom na my toe trek totdat die stingel meegee, ek kon die blomblare eet en die stukkies op my tong voel totdat my ma se vinger in my mond dit uitgrou en neersmyt. Ek het ’n suurlemoen opgetel en daaraan gebyt, en klippies gesuig; ek het ’n wurmpie platgedruk.

      Ek kom nou nader aan daardie jare terug. Ek kan nie plat op die grond sit nie, dan kom ek nooit weer op nie, maar ek kan my stoel tussen plante intrek, of onder bome, en my hande weerskante van my liggaam laat hang en stilsit, en later begin klein swart miertjies oor my vingers loop. En die blaartjies hoef ek nie van takke af te ruk nie, hulle kom vanself na my. Een val op my voorkop, soos die hand van die boom wat my seën. Ek druk dit teen my lippe en die blaar kry nattigheid, dit kom in my mond en ek proe dit, ek kou stadig daaraan. My vingers trek stingeltjies uit die grond, ek vee dit teen my mou af en ek suig ook daaraan. Berei ek my voor vir my eenwording met die aarde? Dis jammer dat ek wil brand, dink ek, want die eenword met die aarde is veel mooier, soos Klaas, wat begrawe wou word, ook gesê het, maar daardie grawe vol grond wat op my sussie se graf val, hoor ek nog steeds, en die benoudheid, dis seker my asma-dae wat my so bang maak vir ’n doodkis onder die grond, daai benoudheid is nie vir my nie. Jammerte, die brand is nie so poëties nie. Miskien tog ook.

      * * *

      Ek sê vir my dogter: My lewe is nou ’n doodloopstraat.

      My dogter sê vir my: Ma, mens bly nooit in ’n doodloopstraat nie. Jy draai om, ry terug en kry ’n nuwe koers.

      Dit klink baie dapper, maar ek is nie meer dapper nie.