Ek het probeer konsentreer. “Twaalf,” onthou ek toe.
“Twaalf,” het Bob vir die konstabel gesê. Hy het dit neergeskrywe.
Denis het met sy hare orent daar aangekom, sy papiere nog in sy hand. “Hallo,” het hy vir my gesê; vir die konstabel het hy geknik. Hulle het eenkant toe gestaan en met mekaar gesels. Toe het die konstabel hom gegroet en geloop. ’n Ent weg het hy van my onthou, omgedraai, en vir my ook tot siens geroep. “Beterskap!” het hy gesê.
Ek het vir hom met my heel arm gewaai. Bob het “Cheers!” geroep.
Denis het my opgehelp. Hy het bekommerd gelyk. “Kan jy loop?” het hy gevra.
Ek het ’n grap probeer maak. “Dis nie my béne wat ek nie kan roer nie,” het ek gesê, en opgestaan. Maar toe ek staan, moes ek aan sy arm vashou.
“Goed,” het Bob gesê, “dan gaan ons ander maar weer met die oefening aan, terwyl julle gou hospitaal toe gaan.” Hy het dit laat klink asof dit iets was om na uit te sien. Maar sy gesig was ernstig. Toe ons om die draai na die treetjies gaan, het ek omgekyk. Hy het nog daar gestaan. Toe hy sien ek kyk om, het hy vir my gewaai.
Denis het sy hand onder my gesonde linkerarm gehou, en ons is die treetjies voetjie vir voetjie af. Dit het gevoel asof ons nooit by die laaste een kom nie.
Ek moes op die onderste treetjie sit solank Denis die sirkuskombi gaan haal het. Hy het die deur oopgemaak en my ingehelp. “Gelukkig is Groote Schuur naby,” het hy gesê toe hy die enjin aanskakel. Ek het op my tande gebyt. My arm het begin swel en net die beweging wat ek met die inklim gemaak het, het ’n pyn in hom laat wakker word waarvan ek liewer nie wou weet nie. ’n Plaaspad kon nie meer geskud het nie. Al wat ek kon regkry, was om nie ’n geluid te maak nie.
Denis het links afgedraai na die hospitaal toe. Dit het vir my meer na ’n paleis as na ’n hospitaal gelyk. Hy het by ’n ingang met twee groot houtdeure en ’n bolig wat met hout- en glaspatrone versier is, stilgehou. Die lig het daardeur geskyn. Een van die deure was oop. Regs van ons was die stadsliggies en hoë palmbome wat heen en weer buig in die wind. Ek het nie die moed gehad om af te klim nie.
Denis het my baie versigtig uitgehelp. ACCIDENT UNIT. Ons het by die oop deur ingegaan. Daar was ’n toonbank, en ’n jong man wat ’n toebroodjie agter die glas sit en eet het, het vir Denis gevra of hy ons kon help.
Ek het op die houtbank teen die muur gaan sit, onder PASIËNTE WAGTEND OP GENEESHEER, en my regterarm met my linkerhand in posisie probeer hou. Ek wou nie daarna kyk nie en het elke geskrewe woord in die portaal gelees.
Onder PERSONE BEHALWE PASIËNTE WAG LANGSAAN het ’n man en ’n vrou met geel hare gesit. Haar hand was verbind en dit het gelyk asof sy gehuil het. Hulle het al twee stil voor hulle sit en uitkyk en nie met mekaar gepraat nie. Anderkant hulle was twee swaaideure. GEEN DEURGANG was op hulle geskrywe.
Denis het met ’n vorm in sy hand langs my kom sit. Hy het gesug, sy geel ou bolpen uit sy hempsak gehaal, die vrae op die vorm hardop gelees, en my antwoorde ingevul.
“Wat is u van?”
“Olwage,” het ek saamgespeel. My leesstof teen die mure en bokant die deure was op; hy het net betyds gekom.
“Wat is u voorletters?”
“J.J.,” het ek gesê.
“Wat is u eerste naam?”
“Josias,” het hy self geantwoord. Ek het geknik. Dit was soos ’n blokkiesraaisel. Maar die pyn in my arm wou nie ophou nie.
“Verstrek asseblief u geboortedatum – indien nie beskikbaar, u ouderdom.” Denis het na my gekyk en geglimlag. Dit het my beter laat voel. Ek het my oor sy kommer begin bekommer. “U geboortedatum,” het hy my herinner.
“Drie-en-twintig Oktober,” het ek gesê. Toe moes ek eers twaalf van die jaartal aftrek.
“Waar woon u?”
“Dun …” het ek begin sê, en toe onthou. “St. Andrew’s.”
“U permanente woonadres?” Daar kon ek hom toe tog Dundonaldstraat laat skrywe. Ma woon nog daar.
My keel het skielik dik gevoel. “Ek is naar.”
Denis het vinnig opgestaan en hom amper vasgeloop in die GEEN DEURGANG-swaaideur wat iemand toe net van binne af oopstoot. Dit was ’n witjasdokter. Ek kon hom ruik. Op ’n rooi plaatjie op sy bors was sy naam geskrywe: DR. S. SLABBERT.
En toe tref ’n onderbreking my, soos wanneer mens ’n storie lees, en jy per ongeluk twee blaaie tegelyk omblaai. Maar in ’n boek kan jy terugblaai, en ek kon nie weer later nie.
Drie
Ek was op my rug op ’n trolliebed in ’n soort breë liggroen gang toe ek weer bykom. Twee verpleegsters was besig om my hemp uit te trek. Hulle het soos ’n tweeling gelyk met die eenderse wit mussies op hulle koppe en die eenderse uniforms aan en die eenderse plat bruin loopskoene, byna soos dié wat Hester en Mita skool toe dra.
Een van die verpleegsters het na my gekyk met twee klein ligbruin ogies wat naby mekaar sit. Sy het na ’n foksterriër sonder hare gelyk; maar ’n vriendelike een. “Kyk hoe het jy op jou hemp gemors,” het sy gesê, en toe namens my geantwoord ook. “Toe maar, hy kon dit seker nie help nie … Hy is by,” het sy vir die ander een gesê, asof ek nié by was nie, en die ander een ook nie.
“Wat gaan julle nou met my maak?” My stem het bang geklink, maar ek het dit nie so bedoel nie. My stembande was net ongewoon aan praat.
Die tweede een het geantwoord. Haar stem was net so vet soos sy. “Jy gaan nou X-strale toe.” Sy het my daarheen begin stoot. Die foksterriërverpleegster het agterna gedraf en my lelike groot regterarm versigtig teruggevou en op my bors neergelê.
Die ander een het, so ver as sy my deur die gange gestoot het, deuntjies loop en fluit soos ’n seun. En ek dog almal in hospitale fluister as hulle praat.
Nadat die X-strale geneem is, het hulle die arm weer net so op my bors teruggesit en my na die dokter toe gestoot. Hy het my ’n inspuiting gegee; vir die pyn, het hy gesê. Iemand het die X-strale vir hom gebring, en hy het hulle sorgvuldig bestudeer. Toe het hy vir Denis laat roep. Ek was bly om hom weer te sien.
“Dit is ’n lelike breuk,” het dokter Slabbert gesê. “’n Mens sou kon opereer, maar ek dink nie dis nodig nie. Ek sal dit stewig spalk, en hom ’n dag of twee hier hou om te kyk hoe dit gaan.”
“Dis dan net my arm!” het ek uitgeroep, harder as wat ek wou. Hy en Denis moes aan my stem gehoor het hoe bang ek skielik was.
“Jy sal nog van die hospitaal hou,” het hy gesê en gelag. “Jy sal dalk nie weer wil weggaan nie.” Min weet hy.
Denis het my meer gerusgestel. “Dis beter so, Josias,” het hy sag gesê, “anders sukkel jy dalk later. Kry dit liewer nou oor.”
Dokter Slabbert het my vierkant voor ’n masjien laat sit. “Dit is nie vir ’n foto nie,” het hy my gedagtes gelees. “Dit is ’n masjien waarop ek die bene in jou arm presies kan sien en waarop ek kan sien hoe ek dit moet spalk.”
Hy het ’n laag gaas en watte oor my bors en my rug en my arm gepak, en toe die been in my arm met sy vingers reggedruk. Ek het niks gevoel nie. Ek het ook nie na die prentjie gekyk nie. Daarna het hy die nat gipsverbande om my begin draai. Ek kon sien hoe sy hare al uitgeval het bo-op sy kop.
“Om my lýf?” het ek gevra; ek dog hy is getik.
“Anders kan jy jou arm nog beweeg, en dit moet ábsoluut stil gehou word.” Ek het geweet Denis kyk na my. Anders sou ek nie so maklik oorgegee het nie.
Toe die dokter met my klaar is, was ek in ’n harnas. Hulpeloos. Om my arm, om my hele bolyf, was ek in wit gips. In die weerkaatsing in die fancy masjien se glas het ek myself soos ’n winkelpop sien sit. Nog amper