Die Singende Gras. Freda Linde

by die Witmense en sy sê dis ’n goeie gewoonte. As Lans ook by is, lees sy hardop.

      “L-lees van … Rebekka,” sê hy.

      “Al weer? Goed, ons kan maar weer vanaand van Rebekka en die kamele lees.” Ma-Sêra se leesstem is sterk en rustig; dit vul die hele vertrek, dié vertroude stem en die vertroude verhaal, en dit vul ook sy gedagtes boordevol:

      “Toe lê die dienaar sy hand onder die heup van Abraham, sy heer, en hy het vir hom gesweer, met die oog op hierdie saak.

      “En die dienaar het tien kamele van die kamele van sy heer geneem en weggegaan met allerhande kosbare goed van sy heer by hom: hy het klaargemaak en na Mesopotámië, na die stad van Nahor, getrek. En hy het die kamele laat neerkniel buitekant die stad by ’n put, teen die aand, teen die tyd dat die vroue uitgaan om water te skep, en gesê: Here, God van Abraham, my heer, laat ek haar tog vandag ontmoet, en bewys guns aan Abraham, my heer.

      “Hier staan ek by die fontein, terwyl die dogters van die manne van die stad uitkom om water te skep. Laat dit tog nou gebeur: as die dogter aan wie ek sal sê: Hou tog jou kruik, dat ek kan drink, antwoord: Drink, en ek sal ook u kamele laat drink – dan is dit sy …

      “Hy het nog nie klaar gespreek nie, of daar kom Rebekka uit wat vir Bétuel, die seun van Milka, die vrou van Nahor, Abraham se broer, gebore is, met haar kruik op haar skouer.

      “En die dogter was baie mooi van aansien, ’n jongmeisie, en geen man het haar beken nie. En sy het afgedaal na die fontein en haar kruik volgemaak en weer opgekom.

      “Toe loop die dienaar haar tegemoet en sê: Laat my tog ’n bietjie water uit jou kruik drink. En sy antwoord: Drink, my heer! …

      “Nadat sy hom genoeg laat drink het, sê sy: Ek sal vir u kamele ook skep totdat hulle genoeg gedrink het.”

      Ma-Sêra lees tot waar die dienaar die huis binnegaan en die kamele afgesaal is, en strooi en voer gekry het.

      “Volgende keer kan ons lees hoe Isak in die veld gaan peins het en die kamele met Rebekka sien aankom het …”

      Ma-Sêra sit nog ’n paar sekondes met die oop Boek en voeg by: “… En hoe hy toe getroos was na die dood van sy moeder … Jy kan nou maar gaan slaap. Ek wil nog eers die paar koppies skoonmaak. Môre is al weer Saterdag.”

      Die bediendekamers is ’n entjie van die hotel af, anderkant die rotstuine – onder dieselfde dak as die Weissfelds se motorhuise – vier bediendekamers op ’n ry met twee badkamers. Die kamer langs Ma-Sêra s’n word as ’n pakkamertjie gebruik, sodat sy die volle gebruik van die een badkamer het. Lans het die derde kamer en deel die ander badkamer met Philemon, wat die kamer op die ent het. Lily en Jane bly saam in ’n rondawel. Hulle verkies dit so. Hulle word dikwels saans uitgeneem deur hul vriende.

      Daar is nog nie elektriese lig in die gebou met die bediendekamers nie. Lans steek ’n olielamp op as hy binnekom. Hy hou van sy kamer. Hy het allerhande mooi goed daar, soos twee amper volmaakte kobravelle, die gestreepte vlerkvere van ’n gompou, kopbeentjies van meerkatte wat hy in die veld opgetel het, en ’n kaart van Suidwes wat hy van ’n toeris gekry het. Maar hy hou die meeste van die walvistand wat sy pa hom gegee het – rowwerig glad in jou hand, gevorm soos ’n vet piesang, so groot as ’n komkommer, so swaar as ’n klip.

      “Dis skaars, so ’n walvistand,” het sy pa gesê. Aan die wortelent sit die klein diep gaatjie waarin eenkeer die tand se lewe was.

      Hy sit dit plat neer om sy pa se portret regop te hou waar dit op die kassie langs sy bed staan. Hy kyk na die glimlaggende man agter die walvistand. Hy is van die ligte mense van Rehoboth, met ’n geelbruin baard.

      “Jy lyk glad nie na my nie,” sê die spraaksame man agter die walvistand. “Jy lyk nes jou ma met jou groot voorkop en swart oë. Jy hoef nie om te gee nie – sy was mooi!”

      Lans onthou haar soos ’n droombeeld waarvan mens jou nie alles kan herinner nie, maar wat skielik terugkom as jy nie daaraan dink nie: haar gladde wang in die son as sy swewend oor die straat aankom in haar wye rok met die syerige fraiing-tjalie om haar skouers.

      Toe hy hom uittrek, val die wit werwelbeentjie uit sy broeksak; hy het skoon daarvan vergeet. Hy tel dit op en beskou dit nadenkend voordat hy dit op sy klerekas stoot, tussen die droë wollerige sade en uitgeblaasde voëleiers.

      Dan gaan lê hy net onder ’n laken.