“Maar jy … De Waal, dis baie geld wat jy op ons spandeer, en jy staan self op trou. Jy het gesê jy en Rhona gaan ook huis laat bou. Dis te veel uitgawes …”
“Nee. Ek sal nog lank nie ’n huis laat bou nie.”
Haar oë is skerp. “Hoekom nie?”
“Wel, ek sal nie gou trou nie. Intussen is die huis wat ek laat bou het, ’n baie goeie belegging. Asseblief nou, tante, moenie dat ons verder daaroor redekawel nie.”
Sy sug en vou haar hande. De Waal gaan weer sy sin kry. “Maar hoe gaan ek dit aan Karina verduidelik dat ons nie teruggaan na ons skakelhuisie toe nie?”
“O, dis maklik. Ek het intussen ’n geriefliker plek vir julle gesoek en toe die huis vir julle gehuur. Natuurlik betaal tante self die huur en so aan …”
“Wat ek wel gaan doen.”
“O nee!” Hy hou sy hande laggend op. “Moenie dat ons wéér begin nie! Tante weet tog ek sal nie huurgeld van tante neem nie. Maar ons sê maar vir Karina so.”
“As Karina uitvind hoe ons haar belieg het, vermoor sy ons.” Tant Miemie skud haar kop ontevrede.
De Waal glimlag egter onbekommerd terug. “Hoe sal sy? Ek weet dis miskien nie mooi van ons nie, want dit lyk asof ons van haar toestand misbruik maak. Maar dis net om háár ontwil dat ons dit doen, tante; vir háár gerief en om die lewe vir háár te vergemaklik.”
“Ek weet. Ai, De Waal, solank dit net nie … e … probleme vir jou gaan skep nie. Wat sê jou verloofde …?”
Hy val haar vinnig in die rede en maak asof hy haar laaste vraag glad nie gehoor het nie. “Ons het hierdie naweek baie reëlings om te tref. Ons moet ander losies vir tante kry vir hierdie laaste veertien dae sodat Karina se meubels solank kan teruggaan.”
“Dan gaan jy haar meubels daarheen laat neem?”
“Ja, dan sal die huis nie vir haar so vreeslik vreemd wees nie.”
Tant Miemie se oë verteder weer. “Jy sal ’n wonderlike man vir jou vrou wees, my kind. Ek hoop jou verloofde besef dit en waardeer jou. God seën jou, De Waal.”
Hy staan op en slaan sy arms om haar skouers. “Ek is die bevoorregte een om dit te kan doen, en tante sal nooit raai hoeveel genot ek daaruit geput het om daardie huis te ontwerp en te laat bou nie. Dis iets besonders, al moet ek dit self sê. Tante en Karina sal daarvan hou.”
Tant Miemie is al weer bekommerd. “Maar as dit te deftig is, gaan Karina hond se gedagtes kry. Jy moet darem onthou haar verstand het niks oorgekom nie.”
“Hoe sal sy weet? Sy kan nie sien nie, tant Miemie.”
Sy slaan haar oë neer. “Ja, dis ook waar.”
Toe hulle by die hospitaal kom, staan De Waal nie weer terug om soos vorige kere in die gang te wag nie.
Tant Miemie kyk op na hom. “Sy … sy wil steeds nog niemand sien nie. Ek is jammer, De Waal.”
“Vandag gaan sy nie ’n keuse hê nie, tante. Vandag stap ek net eenvoudig in. Ons hoop maar dit gaan goed.”
Die verheldering op die gesiggie verdwyn toe sy onmiddellik agterkom dat daar nog iemand by haar ma is.
De Waal gaan langs die bed staan en kyk haar innig aan. Karina, gebroke, te maer, half vergaan, is steeds pragtig! “Goeiedag. En hoe gaan dit?” probeer hy ongeërg sê.
Daar is ’n frons op haar voorkop en die lippe trek ontevrede saam. Sy probeer haar hand loskry, maar sy vingers knel net vaster.
“Dis De Waal, Karina,” laat tant Miemie onseker van die ander kant van die bed af hoor.
Die stemmetjie is styf, ontegemoetkomend. “Dit gaan goed, dankie.”
De Waal maak asof hy glad nie bewus is van haar onvriendelikheid nie. “Dis gaaf. Ek verstaan jy kan een van die dae huis toe gaan.”
“Ja.”
Hy trek sy wenkbroue vir tant Miemie op en glimlag gerusstellend in haar verskonende oë. Dan gee hy die slanke hand ’n laaste drukkie en los dit. “Nou ja, ek het baie dingetjies om in die stad te doen. Ek sal weer, voor ek ry, hier kom inloer. Soet wees. Ek is bly om te sien dit gaan al soveel beter.”
Hy probeer haar nie weer met ’n soen groet nie, hoewel hy aan die spanning in die fyn gelaatstrekke kan agterkom dat sy dit verwag en dat dit duidelik baie onwelkom sal wees. Sy mond trek grimmig, maar hy glimlag dadelik weer. “Tot siens, tant Miemie. Ons sien mekaar weer.”
Tant Miemie speel teen wil en dank ook haar rolletjie. “Tot siens, De Waal. Dankie … dankie vir die inloer.”
“Plesier, tante. Tot siens.”
“Hoekom het Mamma hom laat inkom?” vra Karina voordat hy nog behoorlik uit die vertrek is.
“Ai, my kind, hoe kan ek hom nou keer? Ek verstaan ook nie hoekom jy hom nie wil ontvang nie. Julle was eens op ’n tyd soos broer en suster. Hy het mos niks gemaak …”
“Ons was, Mamma. Alles in my lewe is dinge wat was.” Haar stem styg. “Ek wil geen bejammering hê nie!”
Tant Miemie sug onhoorbaar. Maar sy is ook heimlik trots op haar dogter, want sy besef daar het nog genoeg staal in Karina oorgebly. ’n Mens wat nie wil teer op ander se bejammering nie, is sterk genoeg om te oorwin.
“Jy moet darem nie opregte belangstelling verwar met bejammering nie, my kind. Dit sou tog onnatuurlik gewees het as De Waal nie belangstelling getoon het nie, nie waar nie?”
“Hy het die afgelope jare geen belangstelling in my getoon nie. Hoekom sal hy skielik nou weer … noudat ek lam en blind is?”
“Jy moenie onredelik wees nie, my kind. Jy het self ook geen belangstelling in hóm getoon nie.”
“Presies. Daarom kan ek nie sien waarom ek nou gaande moet raak nie. Ons paaie het geskei en ek verkies dat dit so bly.” Sy frons. “Hy is nog nie getroud nie, Ma, of hoe?”
“Nee.”
“Dis eintlik snaaks. Hy is amper dertig. Hy het nie eens ’n vaste nooi nie?”
Tant Miemie aarsel. Sy dink hier moet sy nou haar belofte verbreek. Miskien sal dit help as Karina weet hy is verloof. “Ja, my kind. Hy is verloof.”
“So?” Daar is onwillige belangstelling in die stem. “Aan wie?”
“Aan ’n dogter van ’n nyweraar wat op ons dorp kom aftree het. Hulle het ’n pragtige plek daar en is glo skatryk mense.”
“Ek sien.” Die stem is weer veroordelend. “De Waal was toe slim. Hy het gesorg dat hy vir hom ’n ryk vrou uitsoek. ’n Goeie plan as jy dit self nie ver in die lewe kan bring nie.”
Tant Miemie frons. Karina is onder ’n totale wanindruk wat De Waal betref, en haar ma kan haar kwalik reghelp sonder om De Waal se versoeke te verontagsaam. Sy wil dit eers waag maar besluit dan dat sy reeds oortree het. Sy moet liewer maar verder stilbly. Sy moet haar dogter ook nog van die ander huis vertel en sy weet nie wat Karina daarvan sal dink nie.
“Karina, ek het De Waal gevra om vir my ’n groter huis te soek. Hy het toe een gekry, reg by die see.”
Soos sy verwag het, frons haar dogter. “Hoekom?”
“Wel … e … ons ou huisie is darem baie beknop. Dit gaan vir jou baie moeilik wees …”
“Ek wil nie hê Mamma moet onnodige koste om my onthalwe aangaan nie. Ons huis is goed genoeg. De Waal kan sy huis hou.”
“Moet nou nie verspot wees nie, my kind,” laat tant Miemie ontstig hoor. Ai, Karina maak dinge ook net moeiliker en omdat tant Miemie skuldig voel oor al die leuens wat noodgedwonge vertel moet word, klink haar stem