“Dit was net soos altyd,” sê sy uiteindelik met haar blik steeds gevestig op die skilderytjie. “Saam met hom op sy gehawende ou karretjie deur die vuil, krotterige strate van Brickfields, waar daar te veel honger kinders en te min kos is …”
Debora se oë blink van ongestorte trane. “Daar by die bedompige kamertjie wat vader John so deftig sy ‘kliniek’ noem, het die mense al tougestaan toe ons daar aankom, elk met sy eie mankement of probleem. Soms dink ek hulle wil net met hom praat, net die versekering hê dat daar iemand is, een mens op aarde wat vir hulle omgee. Dis wonderlik hoe rustig hy na almal luister … Hy weet hoe om liefde te gee, Ma-Fytjie … Ook jy het daardie gawe. Ek het nie. Ek het nie die vaagste benul hoe om sonder voorbehoud lief te hê nie, en ek weet nie of ek dit ooit sal leer nie. Afgesien van hóm … met wie dit anders is.” Sy kyk weg, noem nie sy naam nie. Fytjie sien hoe sy sluk aan die trane wat haar wil oorweldig.
“Daar was ’n meisie, seker so oud soos ek, met ’n baba. Vader John het hom glo die lewe ingehelp. Sy het hom die kind kom wys, kom dankie sê. Die baba was toegedraai in ’n vuilerige kombersie en net so verslons soos sy ma, maar ek het nog nooit iemand gesien wat so trots is op haar kind nie, wat sulke liefde uitstraal toe sy in sy lelike pienk gesiggie afkyk nie! Ma-Fytjie, hoe moet ek dit doen? Hoe kan ek myself dwing om liefde te voel vir dít wat nou onder my hart groei? ’n Kind wat my altyd sal herinner aan daardie nag?”
“Dit sal kom, missie, die liefde is ’n gawe van Bo, en dis so natuurlik soos reën wat val en die seisoene wat altoos terugkom. By jou sal dit ook nie anderste wees nie.”
Dit lyk of Deborah haar stelling wil betwis, maar sy doen dit nie. “Ek weet nog nie watter kant toe nie,” sê sy uiteindelik. “Tot dan, wanneer ek weet wat my te doen staan, sal dit help as niemand daarvan weet nie.”
“Missie, die ou vrou sal mos nooit praat nie! Met wie sal ek praat behalwe met jou saam? Jou ma was ses maande só en net ek en sy het geweet tot sy jou self gesê het.”
“Ek weet, en ek is jou dankbaar daarvoor.” Deborah sit ’n rukkie in stilte, dan sê sy half lomp voor sy orent kom: “Ek moet gaan aantrek …”
Ma-Fytjie kyk haar verbaas aan. “Waarheen gaan jy dan, my missie?”
Deborah huiwer, dan kyk sy Ma-Fytjie vol in die oë. “Ek gaan na hom toe, na Kit Malloy. Ek het ’n afspraak vir drie-uur.”
“Jy gaan die ding vir hom sê, missie?” Die onrus op die groot gesig is duidelik leesbaar.
Deborah kyk haar in stilte aan, dan antwoord sy eerlik: “Ek weet nog nie, ek het geen benul hoe ek dit gaan oordra nie, wat ek aan hom moet sê nie. Maar Kit Malloy moet weet. Hy verdien dit nie om langer aan ’n lyntjie gehou te word nie.”
Sy moes gewig verloor het, sy is skraler as ooit tevore, dink Kit besorg van waar hy haar deur sy kantoor se balkonvenster dophou. In sy matelose opgewondenheid was Kit heeloggend elke nou en dan voor die venster. Hy het Deborah se aankoms op die plein gesien. Dit het hom onmiddellik opgeval dat sy van ’n huurrytuig gebruik gemaak het, en nie van een van die Mannheims se koetse nie. Hoop het sy hart vinniger laat bons. Dan is haar besoek aan hom in die geheim!
Hy voel ’n oorweldigende drang om die drie verdiepings se trappe af te hardloop, haar tegemoet te storm en haar in sy arms op te raap. Kit sug oor sy eie malligheid en draai van die venster weg toe hy haar uit sig verloor. Nog net enkele minute, dan sal hy hom in haar geliefde gesig kan verlustig. Hy sal haar parfuum weer kan indrink wanneer hy haar slanke liggaam teen syne aantrek en koester. Hy vee oor sy oë – verduiwels, hy moet homself inkort! Hy is soos ’n oorhoopse bruidegom. Die uiters kriptiese notatjie wat hy vandag by sy aankoms gekry het, voorspel niks goeds nie.
Kit loop na sy ontvangskamer. Sy sekretaris, die jong Benjamin Rosenberg, kom gedienstig orent. Kit glimlag om die jongeling op sy gemak te stel. Rosenberg is ’n pas afgestudeerde ekonomiestudent van die kollege op Grahamstad. Hoewel hy nog skaars ’n maand vir hom werk, is Kit reeds beïndruk deur sy deeglikheid en sy skerpsinnige sakevernuf, al lyk die jong man altyd half verstrooid en dromerig.
“Ek verwag ’n besoeker, Rosenberg, en ek wil, afgesien van koffie – die beste wat jy kan maak – nie gesteur word nie.”
Benjamin Rosenberg glimlag, en sy diklensbrilletjie laat hom soos ’n wyse uil lyk, gretig om Kit Malloy se wense tot op die laaste letter uit te voer. Haastig lig hy sy werkgewer in oor die lêers op sy lessenaar wat Mac MacIntyre so pas laat aflewer het. “Meneer MacIntyre het gesê hy het heelwat om met u te bespreek, en of u hom vanaand in die Hussar kan ontmoet.”
Kit se gedagtes is duidelik elders.
“As dit reg is met u, sal ek ná werk aandoen by die Arms, meneer Malloy, en hom sê dat dit u pas …” bied Rosenberg gewillig aan.
Kit vryf sy ken nadenkend.
Hoe kan hy aan die jong man sê dat hy van harte hoop dat hy nié vry sal wees nie? Dat Deborah sy aand sal vul? “Baie hang af van wat tussen nou en dan gaan gebeur, Rosenberg. Daarom vertrou ek dat jy sal toesien dat ons nie gesteur word nie.”
Die ondeunde glinstering in Kit se oë ontgaan Benjamin nie. “Ek sal sorg dat niemand eens weet dat u op kantoor is nie, meneer Malloy,” glimlag hy.
“Reg! Jy verstaan goed,” lag Kit. Hy loop met Mac se lêers terug na sy kantoor. “Jy sal my besoeker na my kantoor begelei, my vriend, ek wil die dame beïndruk!”
In sy kantoor gaan sit Kit agter sy lessenaar. Hy moet seker probeer om besig te lyk, dink hy half geamuseer en vat-vat ongemaklik aan sy krawat, maar daar is nie genoeg tyd om seker te maak dat dit nie skeef sit nie.
Doelgerig maak hy die portefeulje voor hom oop en kyk na die inligting wat Mac vir hom laat kry het. Dis Mac se taak om seker te maak dat hulle nie ingeloop word deur Robinson en sy mense by die Salisbury Gold Mining Company nie. Robinson het dié fasiliteite beskikbaar gestel vir die Skotse apteker se eksperimente, en volgens hom is alles gereed. Die Salisbury-aanleg lyk by die dag meer na ’n woestynkamp, met reusagtige sandduine wat steeds ophoop agter hoë doringdraadheinings. Indien die apteker wel bewys kan lewer dat sy sianiedproses uitvoerbaar is, sal dit ’n geweldige ommekeer vir hierdie stad beteken.
“Meneer Malloy …” Rosenberg staan in die deuropening.
Kit stoot die lêer haastig van hom af weg. “Ja, Rosenberg?”
“U besoeker het opgedaag. Mevrou Mannheim is hier.”
Kit kom orent. “Moenie die dame laat wag nie! Laat haar inkom!”
Rosenberg buig formeel, dan draai hy om en buig na waar Deborah vermoedelik buite die deur wag.
Deborah kom die vertrek binne. Sy is sober geklee in ’n bruin-en-swart uitrusting waarteen haar besonderse blondheid soos ’n kers in ’n donker nag brand. Haar hare is vasgepen in ’n chignon en vir die eerste keer sedert hy haar ken dra sy ’n hoed, ’n modieuse jagtershoed met rooibruin vere wat van die opgeslaande rand hang en amper haar skouers raak. Vir Kit is sy onbeskryflik mooi, maar in haar formaliteit ook onbereikbaar.
Hy ruk homself reg toe Rosenberg die deur agter hom toemaak en glimlag effens voordat hy na haar buig. “Madame, mag ek u komplimenteer? Ek is daarvan oortuig dat u die son vandag iesegrimmig maak, want teen u stralendheid moet hy bleek voel!”
“Asseblief, Kit,” pleit sy stil, “moenie vandag met my spot nie.”
Kit stap haastig om die lessenaar. Sy arms omvou haar, sy lippe soen haar voorkop en wangbene. “My liefste, liefste mens, my meisiekind, my vrou …” prewel hy teen haar slape. “Dis nie spot nie, dis trots wat praat! Mý trots omdat jy vanmiddag my oninteressante kantoor binnegeloop het – soos ’n koningin!”
Sy