“Vra hom self.”
“Krediet is orraaiterig. Pyn die ou se poot weer? En dis nie eers onweer nie.” Boel praat moedswillig hard. Want “ou Gert” het inderdaad by die middeldeur kom loer, knik ’n groet aan Nelis.
“Dalk is hy net nie vir jou lus nie.” Sy skink die water in twee erdebekers. Nelis drink meer beheers as Boel, wat sy kop agteroorgooi en sluk. Sy adamsappel beweeg kragtig.
Nelis bekyk onwillekeurig vir Nida toe sy omdraai om die beker in die yskas terug te sit. “Ons sal maar self moet afdra,” raai sy aan. Hy onthou die stadige lig wat in haar oë gekom het toe sy begin gesels. Dit het die ingedagte peinsing verplaas.
Dis ’n eenvoudige, afgeronde, vertroude gedagte wat van hom besit neem. Nelis Hoffman het vir Nida Thirion ontmoet. Net ontmoet, dis al. Maar hy sal hierna altyd van haar bly weet. En sy van hom? Nee, sy is mos Boel s’n alleen. Dit maak nie saak nie. Hy het vir Reinet, en hulle weet van mekaar, al wou hy hom tot dusver nie amptelik verbind nie.
Maar dit is vir hom heilsaam om kennis te neem van ’n afgeronde mens, iemand soos Nida Thirion. Versoen, heel. Veral vir iemand so stukkend soos hy. Hy wil ook weer so wees. Dis immers waarom hy hierheen gekom het, al het hy hom dit veel anders voorgestel.
Nelis help die goed afdra. Boel belet vir Nida toe sy nader staan. “Weg uit die son, jy, meisiemens.” Sy mond is nie ’n oomblik stil nie. Hy is die groot orator, tuis in hierdie omgewing. Hy skroom ook nie om griewe te lug nie, oud of nuut, soos teen die koöperasie-kêrel.
Dit sal ’n wyse stap wees as Boel Meyer vir Nida Thirion aankeer, dink Nelis met ’n tikkie nyd wat hy terstond onderdruk. Boel sal hom uitbrand as hy nie iemand soos sy het wat hom ewe koel in toom hou nie. As sy net nie ook in die proses uitbrand nie. Dit lyk darem nie of Boel van plan is om haar te verniel nie.
’n Diepe dankbaarheid stroom deur hom toe hy besef dat hy besig is om aan mense te dink, oor hulle probleme te besin. Miskien lê sy terugkeer tot ’n normale lewe tog hier, al is dit dan langs ’n ander weg as wat hy beoog het.
Toe dit klaar is, bied Boel aan: “Nieds, kom ek vat jou gou huis toe.”
“Dis nog nie eenuur nie,” antwoord sy. “En ek het vir my ma gesê as ek nie vir ete huis toe kom nie, kan sy maar my kos bêre.”
“Ou Gert kan darem wragtag die rukkie alleen regkom. Dis waar, hy is mank, maar hy is nie afgedooi nie.” En, toe sy nog huiwer: “Ek bring jou twee-uur terug.”
“Nou ja, my ma het van die goedjies nodig wat jy gebring het. Gee my een minuut om dit uit te soek.”
“Nou roer jou dan, ons moet eers vir Hoffie aflaai.”
Sal die man daarmee aanhou solank ek hier bly? So wonder Nelis, maar vra dit nie. Hy besef nou Boel kon hom baie maklik eers afgelaai het. Maar nou ja, dalk is dit toegesluit daar bo. Hy sal wel iewers buite kan sit en wag solank een van hulle iemand bel en oor die sleutel uitvind. Hy dink daaraan dat hy self eintlik ’n paar goedjies moes gekoop het. Maar hy wil nie nou ’n demonstrasie maak en hulle ophou nie. Hy sal oorleef.
Hulle wag nie lank nie. Boel vat die bruin kardoes wat sy dra en sit dit agterop. Sy lyk verleë toe sy die hoë kajuit moet bestyg om in die middel te sit. Nelis kyk beleef weg, hoewel hy graag haar enkels onder die kuitlengte somerrok sou wou sien. Dus lewe hy nog? Dus is alles in hom nie dood, weg, vergaan nie? Hoe lank terug voel dit dat hy laas met belangstelling na mooi jong vroue se bene gekyk het, selfs en veral Reinet s’n?
Boel sit sy hoed op en bondel Nelis se baadjie onder die voorkussing in. Hy protesteer nie, veral aangesien die baadjie so totaal uit pas met die weer is. Eindelik is hulle al drie ingewig, en hy is bewus van Nida se dy wat onvermydelik aan syne raak.
“Arno sit al op hete kole om jou pres te kry,” sê sy toe hulle ry. En, asof sy Nelis se vrae aanvoel: “Arno is my broer. En ’n pres is ’n baalpars, meneer Hoffman. Maar dis hoe ons sommer praat.”
“So lei ek af.” Dis ’n buitestander wat praat, ’n oningewyde.
“Daar’s ’n stukkie wat ek nog nie kon pres nie; dit bly net eenvoudig te klam,” antwoord Boel. “Jy hoor mos ek moes vanmôre met ou Alf baklei.”
“Jy hou nie vir Arno bloot moedswillig aan ’n lyntjie nie?” vra sy agterdogtig en draai haar kop om na Boel te kyk. Haar nek is roomwit onder die weggekamde hare.
“Nooit,” ontken Boel, maar die lag lê vlak in sy stem. “Ek sal hom mos nie aan ’n lyntjie hou net omdat hy gevrek is nie.”
“Ek wens ek kon met jou stry,” sê sy na ’n paar oomblikke se stilte.
“Toe maar, hy kan nie help dat hy ou Leen se kind is nie. Laat ons maar bly wees jy aard nie ook na haar nie.”
Nelis voel ongemaklik onder die redelik ongunstige bespreking van mense wat hy nog nie leer ken het nie, Nida se broer en ma.
Hulle ry die geringe draai om Nelis af te laai. Daar is ’n eie paadjie vanuit die grondpad na die twee wit geboutjies. Toe hulle naby kom, besef hy sy penarie sterker. Dit maak tog saak hoe hy die plek aantref. Hy het nie eers benodigdhede om vir hom ’n koppie tee te maak nie. Hy het geen oomblik aan selfversorging gedink nie.
Hy het onlogies geglo daar sal ’n paar moontlikhede van etes naby die skool wees. Dis toe hy nog aan die dorp self gedink het. Maar nou pas hy sy verwagtinge aan. Die huise hier is net-net te ver om gou oor te glip vir ete, en hy wil tog nie in ’n stywe sitkamer sit en geselsies maak terwyl hy vir opskeptyd wag nie. Al wil hy nie, moet hy dalk dink aan volle losies. Van die skoolkinders se ouers het tog seker ’n gaatjie vir hom, en sal ’n ekstra geldjie goed kan gebruik? ’n Buitekamer of buitedeur, dis al wat hy vra, so privaat moontlik. Hy moes ook vooraf gevra het, dan sou daar sekerlik iets vir hom gereël gewees het.
Hy wonder nou hoe hy so lukraak kon optree, en dit oor ’n plek wat net ’n eenmanskool het. Om die waarheid te sê, die praktiese sy van die saak het nooit in die tyd vandat hy die aanstelling gekry het baie sterk by hom opgekom nie. Hy weet net die vroulike leerkrag wat hier was, het hulle naby die end van die skooljaar in die steek gelaat. Iemand van die dorpskool is op wisselbasis uitgestuur om alles net tot in Desember aan die gang te hou, sodat die skooltjie se voortbestaan nie in die gedrang kom nie.
Daar was slegs die ander, oorwegende motief: hy moet wegkom van BH Hougaard, van die swaar smart in sy oë. Om slangbyt te behandel, ontvang jy ’n serum wat uit slanggif ontwikkel is. So het hy geredeneer. Deur water het sy verbreking gekom, deur water moet hy dit probeer heel. Of dit hoegenaamd logies is, vra hy hom nie af nie.
Hy weier om sy bekommernis aan Boel Meyer en Nida Thirion te toon. “Sou die skoolhuis oop wees?” vra hy asof terloops.
“Ja, wat. Niemand sal die vlermuise steel nie,” antwoord Boel. Die lighartige woorde jaag die twyfel sterker in Nelis op.
Ook Nida word nou deur die situasie getref: “Is daar enigiets afgespreek?” vra sy. “U het vroeg gekom.”
“Ek kan my eie potjie krap,” ontwyk hy.
“Sover ek weet, is daar darem ’n bietjie huisraad,” onthou sy twyfelend. “Ek weet nie van kombuisgoed nie.”
“Solank daar ’n sitplek en slaapplek is.” Ontwykend. “Ek sal gou regkom.”
“Maar etes en so?”
Nou het sy hom vas. Dis tog duidelik dat hy niks anders as een medium tas by hom het nie. “As ek my goed op die stasie gaan kry, sal ek goedjies koop. Môre. Of by julle winkeltjie,” ontwyk hy steeds.
“Maar intussen?”
“Intussen karring ek maar so aan.”
“Dewald Venter is mos nog die skoolkommissielid hier op Driekolk?” vra Nida vir Boel. “Ek is uit voeling met skoolsake.”
“Ek ook,” sê hy.