“Dis jou probleem, nie myne nie.”
Ek sien die woede in sy oë.
“As jou inligting reg is, sal ek dit vir jou gee.”
“Sê wie?”
“Ek het nog altyd my beloftes nagekom. Jy weet dit.” Ek tel sy leë glas op. “Vergeet van die rekening, die whiskey is op die huis.”
Hy loop sonder om te groet. Ek kyk hom agterna tot hy en sy lyfwagte by die hek uit verdwyn.
Ek skink vir my ’n tweede whiskey. Ignoreer die kelners wat verbaas na my kyk, Zenani wat boodskappe stuur dat ek kombuis toe moet kom.
Ek loop kantoor toe, maak die deur agter my toe.
Yasen. Hier. In Suid-Afrika. Waar ek bly. Waar my familie bly. Hoekom vind ek dit nou eers uit? Hoe kon ek en Boris so blind gewees het? Het ons gerus geraak? Ryk en gemaklik?
Dalk lieg Themba. Dalk is sy inligting verkeerd. Dalk is Yasen dood, of nog steeds in die tronk, en wil Themba net die video hê.
Dalk is Yasen reeds in Johannesburg.
Hy kan tog nie weet waar ek bly nie. Ek het my van al verskeie kere verander en ek gebruik nie sosiale media nie. En ek het nooit regtig met hom oor my familie gepraat nie.
Nee. Hy weet iets. Dis hoekom hy die van De Klerk gekies het. Tipies Yasen. Hy klim in jou kop in. Skarrel soos ’n rot onder jou vel in op soek na die weerloosste plek om aan te knaag.
Wat as hy van my halfsusters weet, van hulle kinders? As hy van álmal in my lewe weet? Wat as hy van …
Ek moet hom opspoor voor hy my in die hande kry. Yasen het sekere duur stokperdjies, soos om donkerkopvroue te vind wat hy kan breek. Ek weet waar om te soek.
Ek moet dringend in die Kaap kom. Ek staan op. Haal my motorsleutels uit die laai, tel my handsak op. Ek moet woonstel toe om te pak en ek moet seker maak almal is veilig, net ingeval Yasen hier opdaag.
Die Yasen Todorov wat ek geken het, was dodelik, en ek kan nie dink dat soveel jare in die tronk hom verander het nie. Inteendeel.
2
Johannesburg, vandag
Die metropolisiebakkie agter my draai links af. Die silwer BMW met sy twee insittendes skuif na die regterbaan en glip verby. Ek asem stadig uit.
Ek hou die motors wat agter my oorbly fyn dop, maar sien niks of niemand wat verdag lyk nie. Ry weer om my Sandton-woonstelblok. Ná die derde rondte draai ek by die ondergrondse parkeerarea in en soek ’n leë parkeerplek ver van my eie.
Ek haal ’n skroewedraaier uit die Mercedes se gereedskapkis. Loop na my plek, gemerk A de Klerk, en skroef die bordjie af. Mens weet nooit.
Die parkeerarea is grafstil. Die meeste van die inwoners werk lang ure, of hulle is selde tuis. Ek loop vinnig na die hysbak, tik die kode in, ry tot op die sewentiende verdieping. My woonstel is heel bo en die enigste op die vloer.
Angélique Kidjo speel hard oor die luidsprekers toe ek oopsluit en instap. Hosni sit op die eetkamertafel en lek aan ’n voorpoot. Ranna staan in die kombuis met klam hare en ’n handdoek om haar lyf. Sonder gister se kontaklense lyk haar oë donkerblou, amper pers.
Ek het van haar vergeet. Hoekom het ek ja gesê vir die kuier?
“Haai.” Sy skakel die espressomaker aan en die masjien begin raserig bone maal. “Wil jy koffie hê?”
Sy kyk na die horlosie op haar arm, blinknat van die stort. “Moet jy nie by Crow’s wees nie?” Sy gooi suiker in haar koffie en kyk terug na my. Sit die koppie neer.
“Wat’s fout, Adriana?”
Wóú ek hê sy moes sien? Miskien raak ek sag. Ek skud my kop. Ek moet pak en ry. My vlug is oor vyf ure.
Ranna gee ’n tree nader aan my. “Wat gaan aan?”
Ek kan sag nie bekostig nie. “Niks nie.”
Ek loop kamer toe. Ek kan nie weer haar hulp vra nie, laas jaar was genoeg. En makliker. ’n Kwessie van reg en verkeerd, swart en wit. Hierdie storie kan vinnig morsig raak.
Ek begin klere uit die kaste haal. Toe ek opkyk, staan Ranna in die deur.
“Wat het jou so omgekrap? Ek het jou nog nooit só gesien nie.”
“Ek moet dringend Kaap toe. Bly hier so lank as wat jy wil. Gee asseblief net vir Hosni kos.” Ek dink weer. “Nee, dalk moet jy eerder padgee. Wil jy in ’n hotel gaan bly?”
“Hoekom? Ek het dan vir jou kom kuier. Hoe lank gaan jy weg wees?”
“Lank. Ek kan nie nou verduidelik nie.”
Ek wil verbyloop badkamer toe, maar sy gryp my gewrig vas. Ek het vergeet hoe sterk sy is. Al daardie ure in die buitelug op soek na die perfekte nuusfoto het haar lyf taai gemaak.
“Adriana. Praat met my.”
“Los my.”
Haar vingers gaan oop. “Jammer.” Sy kruis haar arms. “Ek luister.”
“Jy wil nie weet nie.”
“Sê wie?”
“Ranna, ek het nie tyd vir nonsens nie. Ek is haastig.”
“Los dit. Kom sit. Ek maak vir jou koffie en dan vertel jy vir my wat pla. Dalk kan ek help.”
Ek wil verder stry, maar ek wil ook ja sê.
“Alex sal nie daarvan hou dat jy my help nie,” skerm ek.
“Hy hoef nie noodwendig te weet nie. Buitendien, hy’s besig. Hy’t al twee stories uit Sirië gefile.”
“Maar wat as dit …”
Hoe verduidelik ek die situasie aan haar? Hoe verduidelik ek my en Yasen se geskiedenis aan enige iemand?
“Wat as jy iets onwettigs moet doen om my te help? Sien jy dan nog steeds kans?”
“Kan ek nie maar besluit as ek gehoor het wat aangaan nie?” Sy vee deur haar klam krulle. “Ek het jou nog nooit só gesien nie. Jy is … dis asof jy bang is.”
Bang?
Ek hét sag geraak. Gerustheid doen dit seker aan jou. En geluk.
“Daar’s ’n verskil tussen bang en gefokus,” sê ek.
Sy kyk my net aan, ’n wenkbrou wat wil-wil lig.
Ek sien nie kans om verder te baklei nie. “Goed.” Ek beduie na die gastekamer. “Gaan trek aan, dan kan ons gesels.”
Sy verdwyn, kom vyf minute later terug, kaalvoet en in jeans en ’n T-hemp.
Ons gaan sit by die eetkamertafel.
“Wat het jy nodig?” Sy glimlag skeef. “Maar jy ken die reëls. Ek moor nie.”
Ek stry my skouers regop. “Ek sal jou betaal.”
“Ek het genoeg geld.”
Ek kry skielik weer koue voete. “Nee, los dit liewer. Ek sal regkom.” Ek staan op.
“Genade, Adriana, ek wil jou help. Jy het destyds als gelos om my te help. Mens vergeet nie sulke goed nie.”
“Dis als reg. Ek sal vir jou ’n suite in die Michelangelo bespreek.”
Sy kom staan voor my, blokkeer my pad. “Hoekom is jy altyd so donners trots en hardkoppig? Wat het jy nodig? Ek wil jou help. Hoekom aanvaar jy dit nie net nie?”
Ek bly stil, steeds onwillig.
“Adriana. Moenie dat ek smeek nie.”
My skouers sak. “Nou goed.”
Ek