’n Ander vrou se rok. Kristel Loots

het, oë wat weet hoe hierdie boosheid kan eindig. Hy skud sy kop. Moenie, sê daardie geringe gebaar. Moenie jouself verloor nie. Jy gaan die slegste daarvan afkom.

      Ek haal ’n slag diep asem. “Loop uit my klas uit!” skree ek. “Gaan baklei buite. Julle kan mekaar vermoor vir al wat ek omgee, maar julle doen dit nie hier nie. Lóóp! Voertsek!”

      My skreeustem slaan oor in ’n snik. Ek skrik en gaan sit op die stoel agter my lessenaar. My hart wil bo by my keel uit, my handpalms is natgesweet en die bloed klop in my kop. As ek nou … as ek nou hier opstaan, gaan ek iets onverantwoordeliks aanvang, besef ek met ’n helse skok.

      Dan sien ek dit – Wouter de Lange met sy selfoon, Wouter-donnerse-de-Lange wat alles wat hier gebeur het op video vaslê. Alles. Alles! Ek gaan op YouTube wees, ek weet dit. En op die koerante se digitale blaaie. Onderwyseres stoei met leerders. Real-life drama op sy beste. Ons skole gaan ten gronde met leerkragte soos daardie, erken skoolhoof. “You’ll never work in this town again,” onthou ek Santie Doemprofetes se woorde.

      Dit word kilkoud in my. Ek het geen beheer oor myself nie, ek is nie veel beter as die twee vegtende seuns nie. “Nee,” prewel ek. “Nee!” Ek slaan my hande oor my gesig en begin snik. Lelike, rou snikke. My skouers ruk onbeheers en ek hoor die onaardse geluide wat by my mond uitkom. Dis aaklig. Soos ’n movie waar die ster van die show kort daarna weggeneem word na ’n plek met baie bome en opgestopte mure. Ek probeer praat, maar ek kan nie.

      Ek gryp na my handsak, begin alles wat ek in die hande kan kry daarin prop. Die digbundel waaruit ek voorgelees het, my rooi pen, die sellotape, die stapler, my dagboek, die staanhorlosietjie wat die tyd so ontsettend stadig laat verbygaan het en selfs die memo oor die revue.

      Dis asof daar ’n volmaan-springgety-fratsbrander op my afkom, ’n golf van woede. Witwarm woede. Ek weet ek moet padgee voordat ek daardeur verswelg word. Voordat ek die diepsee ingetrek word om nooit weer grond onder my voete te voel nie. Vaagweg is ek bewus van die doodse stilte om my. Jy kan die spreekwoordelike speld hoor val. Ademlose stilte wat net deur my hortende snikke verbreek word. Dit is nie ’n slapende stilte nie, dit is ’n verbysterde stilte. Vergeet van die beplande revue, hier is ’n baie beter show wat ’n hele gehoor gevange hou.

      En ek speel die hoofrol daarin, dis ’n eenvrouvertoning. Ek is die bleddie gek in die verhaal. Viva juffrou Bekker, die dramatiese diva!

      Ek gooi my sak oor my skouer.

      “Where you’re going, Ma’am?” wil Lindiwe weet, haar stemmetjie klein van spanning.

      “Ons mag eintlik nie Engels praat in die Afrikaans-periode nie,” onderrig ek outomaties. Asof daardie reël ooit hier gehoorsaam is.

      “We’re sorry, Ma’am,” hoor ek iemand anders sê. Dis Sibusiso, sy stem aan die breek.

      Dis te veel vir my. Ek begin van voor af huil, stap na hom toe en hou hom ’n oomblik teen my bors vas. “Ek ook,” stotter ek. “Ek is ook jammer.” Ek sluk aan my trane. “Ek is nie die regte persoon om julle te leer nie.” Ek weet ek moet stilbly, maar die woorde borrel by my mond uit. “Ek haat dit. Ek haat dit om skool te hou. Dis nie regverdig teenoor julle nie.”

      Ek kyk om. Na die prente teen die mure. Van digters en skrywers, lank reeds saliger. Nog ’n paar portrette van hedendaagse mense wie se werk so wonderlik is dat jy dit graag met ander wil deel. En ek weet – ek is ’n leë put. Dit help nie die emmer word laat sak om iets uit my te skep nie. Al wat daar by my te kry is, is slyk.

      Een ding besef ek toe ek begin uitstap. Ek hoef nie bekommerd te wees dat die spulletjie die klas gaan afbreek die oomblik dat ek weg is nie. Almal van hulle, van Bongani tot Jeremy van der Merwe, is nou spierwit geskrik. Selfs Wouter de Lange het sy inkriminerende getuienis gebêre en kyk na my asof hy nie weet hoe om my verder te verneder nie. ’n Onderwyseres wat so lekker uithaak en die slagveld totaal verslaan verlaat, is genoeg om enige matriek te laat ontspoor. Tot algehele traumatiese stilte en verdwasing te laat ontspoor.