Ver bo korale. Susanna M Lingua

ek die pasiënt baie pyn en ellende bespaar, maak dit vir my maklik om dit te doen. Maar ek moet sê, jy is sommer ’n ou sleg om so goedsmoeds te staan en naar word.”

      “Dit wys jou net, ek het meer menslikheid in my as jy . . . ”

      “Nou waaroor stry julle twee nóú weer?” kom Niel se stem onverwags van die deur se kant af.

      “Ons stry nie, ons vertel mekaar maar net die waarheid . . . so padlangs,” antwoord Elaine. “Het jy die brandewyn gekry?”

      “Ja, ek het, en ek het reeds vir my pa ’n drankie geskink en dit met water verdun . . . Hier, Pa!” Die oubaas neem die glas, ledig die inhoud en trek ’n vies gesig.

      Niel kyk sy pa besorg aan.

      “Ek dink dokter Swanepoel moet Pa ’n slag deeglik onder­soek. Ek hou niks van hierdie skielike naarheid nie.”

      “Jy ontstel jou verniet, meneer Durandt,” keer Elaine haastig. “Dis maar net die hitte hier in die kombuis, gepaard met die spanning, wat vir die oubaas ’n bietjie te veel geword het. Sodra ek hier klaar is, sal ek vir my ou aartsvyand iets te drinke gee wat hom gou beter sal laat voel.”

      “Hm, dit lyk amper of jy begaan is oor jou aartsvyand se gesondheid, rooikop!” sê Niel ondeund.

      Elaine haal haar skouers ongeërg op.

      “Ag, ek wil maar net nie hê hy moet self staan en doodgaan en my die genot ontsê om hom self nek om te draai nie.”

      Oubaas Jacques snork hard deur sy neus van skone verontwaardiging, maar besluit om liewer niks te sê nie. Die meisiekind was flussies darem bedagsaam genoeg om nie vir Niel te laat agterkom waarom hy werklik naar voel nie. Ja-nee, sy respek vir die meisiekind het sommer gestyg.

      Nadat Elaine die wond verbind het, haal sy ’n paar tablette uit haar tas en verduidelik aan Amos dat hy een moet neem wanneer die arm baie pyn. Hierna bied sy die oubaas ’n kalmeermiddel aan en sê dat hy aanstons weer soos ’n mens sal voel.

      Die oubaas, so mak soos ’n lam, neem die mengsel en drink dit sonder enige teenstribbeling. Niel kyk die twee met opgetrekte wenkbroue aan, skoon verbaas oor hierdie skynbare wapenstilstand.

      “Amos kan oormôre na Boskloof toe kom sodat ek weer na die wond kan kyk,” sê Elaine terwyl sy haar tas toeknip. “Intussen moet hy die arm laat rus en nie met die verband peuter nie.” Sy neem haar tas op en wil net tot siens sê, maar dan is Niel weer aan die woord.

      “Jy wil tog nie vir my sê dat jy nou al weer wil ry nie, Elaine? Jy moet nog vir jou diens vergoed word, en daarna gaan ons eers koffie drink,” stel Niel voor.

      Elaine skud haar kop. “Jou pa kan die rekening vereffen nadat ek die steke uit Amos se arm verwyder het. Ek kan ook nie vir koffie bly nie, dankie.”

      “Ek wens jy wil ophou om ons so vyandiggesind te wees, rooikop. Ons, ek en my pa . . . ”

      Elaine maak hom terstond stil.

      “Tot siens, meneer Durandt! Tot siens, oubaas!”

      “Tot siens, doktertjie, en dankie vir alles wat jy gedoen het!” “Niks te danke nie, oubaas,” antwoord Elaine. “Sorg asseblief net dat hier nie weer siekte of ongelukke plaasvind nie, want ek is hopeloos allergies vir Bordeaux en sy mense.”

      “Toemaar, jy het nie nodig om my dit te vertel nie, ek weet dit,” antwoord die oubaas. “Ek is weer allergies vir rooihaar vroumense . . . ”

      “Kom, ek sal saam met jou na die bakkie toe stap,” maak Niel terstond ’n einde aan die twee se gesprek voordat dit weer in ’n argument ontaard.

      “Dis nie nodig nie,” maak Elaine haastig beswaar, gretig om so gou moontlik van Bordeaux en sy mense af weg te kom.

      Maar Niel is glad nie haastig om haar te sien vertrek nie. Trouens, hy sou haar graag elke dag hier op Bordeaux wou sien . . . in die rol van mevrou Niel Durandt, natuurlik . . . Ja, hy is hopeloos verlief op haar. Hy het al gisteroggend, nadat hy met haar kennis gemaak het, geweet dat sy die enigste vrou vir hom is.

      Maar van sy liefde vir haar laat hy niks blyk nie.

      “Ek stap graag saam met jou, Elaine,” sê hy, “en jy kan gerus maar aan my teenwoordigheid begin gewoond word. Jy gaan my in die toekoms nog baie te sien kry.” Hy neem haar arm en lei haar na buite waar die bakkie staan.

      “So, en wat laat jou dink dat ek jou in die toekoms baie gaan sien, meneer Durandt?” vra sy effens snipperig.

      “Wel, as jy dit in aanmerking neem dat ek Boskloof môre oorneem, moet jy tog erken dat dit ’n logiese stelling is.”

      Hulle bereik die bakkie en Elaine bly meteens staan.

      “So,” sê sy afgemete, “dan is die Enslins van môre af jou . . . jou bywoners! Jy verwag natuurlik nie dat ek daaroor in die wolke moet wees nie, nè?”

      “Nee, soos wat ek jou reeds ken, verwag ek dit nie,” sê hy. “Jy het dit nou eenmaal in daardie rooi kop van jou gekry dat ek julle Enslins wil onderdruk, en niks wat ek sê, sal jou tog van gedagte laat verander nie. Maar ek herhaal: Jy gaan my van môre af dikwels sien . . . ja, sommer baie dikwels.”

      “Tot siens, meneer Durandt,” sê Elaine.

      Toe klim sy in die bakkie en ry vinnig weg.