Dierbare drosters. Sarah du Pisanie

antwoord haar nie. Hulle stem net stilweg in hul harte saam. Oom Slonsie is net oom Slonsie en dit ís lekker om hom hier te hê.

      Hy lyk heeltemal anders toe hy darem wel later oor die drumpel van die hut stap. In die lig van die kerse lyk hy ontuis en uit sy plek.

      Hy is silwerskoon! Sy grys haartjies is ook sag en netjies gekam. Hy het nie sy baard afgeskeer nie, maar dit lyk sag en netjies. Hulle het vanmiddag glad sy klere gestryk met die swart strykyster wat hulle saamgebring het. Daar skort op hierdie oomblik niks met oom Slonsie nie.

      “O! Nou ith oom Thlonthie darem mooi! Nou kan ek op oom the thkoot thit.” Sonder om te wag vir toestemming gaan klouter Martie op sy skoot en druk haar koppie in sy nek.

      Hierdie beloning is vir oom Slonsie oorgenoeg. Soos mis voor die son verdwyn sy gramskap en onhandig druk hy die donker koppie teen sy skouer vas.

      Hy kyk verleë op in Betsie se oë. Sy glimlag stil met hom en haar oë is sag en baie teer. Sy skep die kos op en stoot sy bord tot voor hom.

      “Jy moet nou eers van oom Slonsie se skoot afklim, blommekind. Hy is seker dood van die honger. Netnou, wanneer ons Bybel lees, kan jy weer op sy skoot sit.”

      Betsie sien die teerheid in oom Slonsie se oë toe Martie ’n nat soentjie op sy wang druk en sy weet sommer net, oom Slonsie sal van nou af sorg dat Martie gereeld lus sal hê om op sy skoot te sit.

      “Ek wens regtig net ons het vanaand ’n bietjie melk gehad.” Lettie skuif haar bord terug en leun versadig agteroor terwyl sy die beker swart koffie optel. “Die kos was heerlik, dankie, Nannie.”

      “Ja! Melkieth thal lekker weeth.” Martie lispel lui en staan op om weer op oom Slonsie se skoot te klim terwyl Betsie die Bybel gaan haal.

      “Ons het al vleis vandat oom Slonsie hier is. Ons kan nie alles wil hê nie.” Betsie blaai in die Bybel en, soos die afgelope ruk, bly oom Slonsie ook maar sit. Dit gee hom darem kans om langer in die kinders se geselskap te wees. Vanaand is dan juis so ’n besonderse aand met die kosbare vraggie op sy skoot.

      Oom Slonsie luister soos gewoonlik nie juis na wat Betsie lees nie. Hy sit en maak groot planne. Want gaan haal, sal hy die maan ook gaan haal as hierdie haasbekkie dit wil hê.