Dis lekker om ’n nommer te is, te is,
Dis lekker om ’n nommer te is
Dit is oorstelpend, onontkenbaar, onontkombaar dáár. 12-3456.
en om my kamer teen die donker vensters oor die dakke om die gebou die stad die sonnestelsel slinger die duisternis amorf verwilderend vereensamend
My vinger skakel panies-meganies swart syfer na syfer, in volmaakte wit sirkeltjies, omringende nulletjies, met die gons van die wieletjie, die nommer wat daar streng op aandag staan: 12-3456.
Beset.
verlatenheid teen die nag teen die verlede die tydelose skuldelas van alles wat gebeur het of nog mag gebeur
Probeer die sentrale; want ek moet deur.
Sentrale—nommer nul.
(Die gaatjie in die nul.)
Ek skakel nul.
Nul antwoord.
“Nul?”
“Nul.”
“Ek moet deurkom na 12-3456. Dis dringend. Die lyn is stukkend.”
“Wat is u nommer?”
“12-3456.”
“En u wil deurkom na—?”
“12-3456.”
“Maar—”
“Dis dringend, dringend, dringend!” (Skreeu.)
Sugtende antwoord: “Nou goed. U’s deur. Praat maar.” Sy stem verloor, word niet.
Ek vra: “12-3456?”
Ek antwoord: “Ja.”
“Is ek deur na jou?”
“Ja.”
“Ek wil met jou praat.”
“Ja.”
“Ek moet.”
“Waarom moet?”
“Glo my.”
“Daar word soveel van die geloof gevra.”
“Dit is miskien die laaste keer wat ek met jou sal praat.”
“Of die eerste.”
“Dis in elk geval alles verby.”
“Watter sekerheid het jy dat dit ooit wás?”
“Niks niks niks. Ek soek dit ook nie.”
“Soek jy iets?”
“Ja ja!”
“Wat?”
“Hoe moet ek weet voordat ek dit gevind het?”
“Waarom het jy my dan gebel?”
“Ek het gedink jy sou my kon sê.”
“Wat?”
“Wat ek kan doen.”
“Wat gaan jy doen?”
“Ek weet nie.”
“Wat hét jy gedoen?”
“Ingepak.”
“Hoe ver is jy daarmee?”
“Halfpad.”
“Presies halfpad?”
“Dit kan tweederdes wees.” (Sug; kyk om; bereken; sug.) “Of eenderde.”
“Wanneer gaan jy klaarmaak?”
“Vannag. Eendag. Een eeu na alle tyd.”
“En wanneer gaan jy vort?”
“Môre.”
“Oggend—middag—aand?”
“Oggend.”
“Waarom?”
“Die volgende huurder kom.”
“Wie is hy?”
“Ek weet nie.”
“Het jy probeer uitvind?”
“Nee.”
“Waarom nie?”
“Ek was—besig.”
“Waarmee?”
“Met niks.” (Kort ewigheid.) “En alles.”
“Alles?”
“Jy weet—wat gebeur het.”
“Ek weet nie.”
“Jy moes ten minste die koerant gesien het.”
“Wanneer?”
“Vanmiddag.”
“Waaroor?”
“Jy ken die name.”
“Wie was hulle?”
“Marie was een.” (Fluister.)
“En wie nog?”
“Serfontein.”
“Ekskuus?”
“Ser-fon-tein.” (Nag buite.) “Jy weet.”
“Was dit ’n lang berig?”
“Nee.”
“Waarom nie?”
“Sulke berigte is nooit lank nie.”
“Ek sal dit opsoek.”
Nag nag nag
Nag goddelose goddelike Marie
Nag klein Maureen, o Here, nag
Nag
Met toenemende tempo:
“Jy het gesê jy gaan weg.”
“Ja.”
“Jou hospita betaal?”
“Ja.”
“Hoeveel?”
“Ses pond elf en drie.”
“Dis min.”
“Dis ’n ellendige kamertjie.”
“Het jy ’n kwitansie gekry?”
“Ja.”
“Met ’n seël op?”
“Ja.”
“En het jy jou telefoonhuur betaal?”
“Ja. Dit was ingesluit by die kamer.”
“Afgereken met jou kruidenier?”
“Ja.”
“Jou rekening by die apteek vereffen?”
“Ja.”
“Jou pakkie FL’s ingepak?”
“Nee.”
“Waarom nie?”
“Ek laat dit vir my hospita. Dis haar verdiende loon.”
“Jou boeke afgesluit?”
“Ek het nie boeke gehad nie.”
“Figuurlik gesproke.”
Pouse, met nag.
“Ja, alles afgesluit.”
“En môre—die nuwe blaadjie?”
“Niks kan nuut wees nie.”
“Sal enigiets wees?”
“Was enigiets?”
“Beantwoord