Ag, don’t worry, said Mrs Olivier, he always paid in advance.
(from White Soul, Maart 1993)
Billy-Dean 2
Ek kon nooit verstaan hoekom Ma altyd polonie moes insit skool toe nie. Sulke drillerige pienk stukke wat so tussen die snye brood uitloer, soos toe die lorrie vir Oom Snyders teen die pawiljoen vasgery het. En in die somer gly dit rond omdat die botter al gal trek voor eerste pouse.
Ek dink Ma wou hê die dorp moes weet ons is fine, haar kinders eet polonie. Selfs nadat Juffrou Toerien haar skoonmaakrekening vir Ma gestuur het oor die een stuk polonie by die Lenteloop uitgeskiet en agter op haar sweetpak loop sit het, het Ma net aangehou.
So het ek polonie geëet tot standerd 5. Tot Vincent gekom het.
Niemand het geweet van Vincent nie.
Dit was in standerd 5 toe Pyp die blouvlam laat val het by Pa se werk. Pa het heeltemal snaaks geraak en AGS gedraai. Toe besluit hy om hom te laat doop. My sussies het die hele naweek gehuil van embarrassment want hulle hero Chris Buys met die spermtelling gaan ook by die doop wees en Pa het hangtiete.
Toe sê Ma ek moet saamgaan. Pa was eerste. Maar toe hy opkom, toe sluk hy water en slaan Pastoor met die vuis, en die owerstes vat vir Pa uit en sê ’n blouvlam maak jou nie ’n Christen nie. En Pa is heel uitasem en die volgende dag moet Ma vir hom ’n pompie laat kom.
Ek het in die toilet gaan huil. Dit was verskriklik. Niemand in standerd 5 soek ’n pa met ’n pompie nie.
En toe, net skielik, was iets daar. Dit was in my kop. Dit was nie iemand nie. Dit was nie ’n stem nie. Dit was net goed wat ek geweet het. Huil as jy wil, maar dis fine. Hou op worry, jy’s nie jou pa nie.
Die goed het bly kom. Elke keer as iets gebeur het, was dit in my kop. Moenie worry nie, en so. Ek het besluit dis ’n engel. Dit kon niks anders wees nie. En sy naam is Vincent, want ’n mens noem jou engel Vincent en klaar.
Maar ek kon vir niemand vertel nie. Mens kan mos nie vir iemand sê jy’t ná jou pa se doop ’n engel in die toilet ontmoet nie.
Ek het net heeltyd aan Vincent gedink en partykeer met hom gepraat, maar hy’t nooit teruggepraat nie, net die goed in my kop gesit as iets gebeur. Ek het ook baie gewonder hoe hy lyk. Miskien soos Meneer Wentzel. Meneer was baie mooi en het nog mooier gebid in die godsdiensperiode. Maar almal het snaaks gepraat, want sy seuntjie in standerd 4 het partykeer merke gehad op sy bene. So hy kon nie Vincent gewees het nie.
En toe bly Vincent weg. Die een keer toe ons weer in die klas kom ná pouse, het iemand ’n snor geteken op my Marilyn Monroe-potloodsakkie. Die hele klas het geweet, want hulle het heeltyd bly kyk wat gaan ek maak. Maar ek maak niks. Ek wag net vir Vincent. En Vincent kom nie. Ek kon dit nie verstaan nie. Ek het geweet hy ken vir Marilyn. Hy moet nou sê dis fine. Marilyn mind nie ’n snor nie en moet net nie huil nie, die kinders weet niks.
Vincent bly weg. Die middag ook. Ons moet ná skool bly vir atletiek en dis warm en ons gaan hokkies toe om ons atletiekgoed aan te trek en die seuns trek hulle broeke af om te kyk wie’t al hare.
En ek raak so bang, ek kan vrek. Ek raak so bang, almal lyk vir my vreemd. Ek kan nie een se naam onthou nie. En my oë bly knip, ek gaan nou huil.
My bene loop vanself hoek toe en ek krap in my koffer dat my oë kan ophou knip. Ek maak sommer of ek nog honger is en haal my kosblik uit, maar ek is so naar, ek bewe. Al die seuns het al hare, Oom Snyders loer by die brood uit en Vincent is weg.
Ek sien eers die seuns is al weg toe Meneer Wentzel my kom haal. Ek kan nie dink dis hy wat so bid nie, hy lyk so vreemd. Hy bly vat aan my nekhare en hy skel. Ek bly dink aan die merke op sy seuntjie. Hy skel so, al die seuns kom weer terug om te kyk.
En hulle lyk almal soos hy.
(uit White Soul, Maart 1993)
Billy-Dean 3
Twee uur nadat Billy-Dean se lyk ontdek is, het die dorp begin lewe. Dit was asof iemand aas uitgegooi het. Soos hiënas het hulle begin verskyn. Uit hulle huise, winkels en kantore. Hulle het hulle koppe gelig en gesnuif in die rigting van Mrs Olivier se huis. Niks bloed nie, het hulle teleurgesteld gesê. Hulle het gesnuif in die rigting van die begraafplaas. Het nog nie begin grawe nie, het hulle teleurgesteld gesê. En toe’t hulle aan mekaar begin snuif.
Mens weet nooit, het party gesê, dit kon enigiemand gewees het. Is De Klerk se skuld, het ander gesê, so sal hulle ons in ons eie beddens kom uitmoor. Was hyself, het een of twee gesê, sulke eenkant jongetjies broei in elk geval net onheil.
Maar die meeste het weer ’n keer straatop gesnuif en gesê, Dis die Slang. Wie anders? Sy kamer was hoeka so teen haar heining.
Die Slang is hoe die dorp vir Mathilda-met-die-borste genoem het. Mathilda-met-die-borste het in die groot Victoriaanse huis langs Mrs Olivier gewoon. Dit was die grootste huis in die dorp en het verskriklik geblink, want Mathilda het net ná die insident al die ruite met eenrigtingglas vervang.
Aan die binnekant van die vensters was die weelderigste gordyne gedrapeer, elke venster ’n ander kleur. Van die dorpsmense het gesê die Slang weef dit self en sy gebruik net menshare, dink maar net waar kry sy dit. Ander wou dit eers nie glo nie, tot Mathilda eendag kliphard in die slaghuis gevra het of iemand weet waar die Bothas woon, hulle tweeling lyk so lekker vet.
Maar die ding waaroor daar die meeste gepraat is, was die Slang se troffel. Orals waar sy gegaan het, het Mathilda hierdie troffel van egte silwer saamgedra. Met die troffel het sy koeverte oopgemaak, grimering aangesit, vir haarself helse stukke koek ingeskep, kinders van sypaadjies afgeklap en sement aangemaak. Wat sy met die sement gemaak het, het g’n mens geweet nie, maar elke twee weke, soos klokslag, is Mathilda se sement voor die huis afgelaai. En dan het die dorp van voor af gewonder.
Tot die dag van die insident.
Mathilda het die oggend vir Rodriques opgelui om te sê van haar wasbak en Rodriques is straatop met sy sak tools. In die kombuis het hy onder die wasbak gebuk en net begin werk, toe Mathilda haar borste oor die warmwaterpyp haak en sê, Ek moet dit in die dag doen. Ek wil sien wat gaan aan. Rodriques slaan van skok sy een duimnael in en sê, Ekskuus tog? En Mathilda sê, Rodriques, dek my nou. Rodriques sê toe saggies agt Hail Mary’s op en gaan aan met die wasbak. En die volgende oomblik hoor hy schlop en toe hy omkyk, toe’t Mathilda albei sy bene aan die kombuisvloer vasgemessel.
Vir die res van die middag het Mathilda vir haarself tee gemaak en tussenin het sy vir Rodriques aanhoudend op sy boude gesoen. Eers laataand het sy hom losgekap en is hy huil-huil polisie toe.
Die volgende dag het die polisie die troffel kom konfiskeer. Die’s toe tydens ’n seremonie op die plein in ’n vuur gesmelt terwyl die dramagroep “Witter as Sneeu” in ’n tablo voorgestel het.
Die dag daarna het Mathilda die eenrigtingglas laat insit en nooit weer uit die huis gekom nie.
Dieselfde dag het Rodriques besef hy’s verlief op Mathilda en begin om rukkings in sy onderlyf te kry. By die take-away-plek wag mense nou baie lank vir hulle kos. Dan lig sy vrou net haar skouers en sê, Wat verwag jy? Hy’s gepik. In die hol.
Die dorp het ook nooit weer vir Mathilda gesien nie. Behalwe Sagte Lucas. Hy gaan nou elke dag na die blink huis toe, doen die inkopies en betaal Mathilda se water en ligte. En niemand kry ’n woord uit hom nie. Hy bly tjoepstil. Net soos Billy-Dean, wanneer hy partykeer uit sy buitekamer gekom het en sy was by die heining. Dan’t hy na haar borste gekyk en elke keer gebloos, terwyl sy agter haar oor krap.
En dis hoekom, terwyl die dorp nou straatop staan en snuif, niémand vermoed dat die Slang in haar boonste kamer besig is om, vir die eerste keer in jare, haar uitgaanrokke uit te pak nie.
(uit White Soul, Maart 1993)
Billy-Dean 4
Op