waarin die verf altyd nat word
(soveel eeue gelede) –
sodra die stoorman,
verder na benede,
sy veerpen in die logboek bêre.
Die hoekstene hier is vierkantige rotsblokke
waarin die minstes en hul griewe in staatsie lê.
By kiste só dig kon niemand ooit insien nie.
Die aaneengesnoerde en witgekalkte
pak- en koopmanshuise,
sulke stoere korwe, eweneens gehak
uit ewigheidsklip,
met swaarmoedige donker vertrekkies
soos dikwandselle, en halfdeurtjies
wat soos bobbejaantjies aan die binnekosyne klou;
en daardie venstergat
met die twee kinders daarin soos ’n poppekas
vól grootmenswee, net bokant die kopersmid
sélf halfmens-gebukkend onder sy lae plafon,
hier waar steë steil op- en afkringel en ’n aardbol
op ’n vensterbank om sy baie kort as tol –
dis ouer as enigiets wat bly staan het op die savanne.
Seuns speel lugsokker
op die betonveld van ’n museum se plat dak.
Onder hul voete loop besoekers en tik
aan die uitgestalde okkerneutvorm
van ’n seevaartuig, grootte van ’n wynkuip,
wat lugspuwend
soos ’n walviskalfie bedoel was om te vaar
maar ootmoedig droogvoets met die Syroete langs
aan pale op ’n dra-kontrepsie gebring is
lank voor die tyd van die Weste,
as die eerste duikboot
(komplimente uit die Koran).
Vreemd, hoe die vreemde
’n mens laat tuiskom.
Net in die oomblik
word jy iets ewigs gegun.
Een vroegaand ry ons dieper
die dofverligte stadsgeraas in,
tussen swenkende ligbane, die tierende verkeer ín;
ons gesigte teen mekaar gedruk,
oë wat flonker –
twee verskrikte hase.
Hoe sal ek dit vergeet –
weerlig wat sny deur die droë hemel;
en die blomstalletjies van Algiers
wat in die stad rondom bly opflits het
soos glashutte in die donker.
Wetenskap
– Seepunt
Ek stap die rumoerige aandstraat af.
Elke lamplig hang soos ’n ster in sy draadhelm.
Die neonvoorkante van die restaurante
wentel verby my soos polsende sfere
in ’n dofblink planetarium.
’n Chinese eetplek.
Dís waar ek dié aand
die skepping begin verstaan het.
Elkeen van ons is immers
’n primitiewe sterrekundige;
ons stoor die universum
versigtig in skoendose.
En op ’n dag, skielik,
val ’n Pandoraboks met ou, vergeelde jeugfoto’s
(juis dáárdie dag en datum)
van ’n rak, en dit trek
deur die lug soos ’n wetenskap.
Die armsalige vierkante, wat so probeer rol.
Lewe in die baaierd, sê mense,
is bloot toevallig.
Hulle sê ook alles is haarfyn beplan.
Selfs asreën, sneeu.
Elke Jesus-vlokkie,
heksagonaal.
’n Katedraal.
Deur slawe gebou.
Gees. O, gees.
Waarin alles neerdaal.
Verder sê hulle die ruimte
en alles daarin buig.
(Maar as daar mense by betrokke is,
dán is dít glo ’n ongeluk.)
Ons sit oorkant die paartjie,
hulle het pas klaar geëet.
Sy maak knipgeluidjies
by elke oor, en die oorbelle kom los.
Met slanke voorarms leun sy op haar elmboë,
handpalms na bo
soos kelke aan halms,
en in haar een hand wieg die steentjies,
robynrooi,
soos twee hemelliggame.
God. Wetenskap. Die liefde.
Die een behoort die ander
meer gereeld te sien.
In my geestesoog
bemerk ek nog die boog van haar nek,
die effens vooroor buig om die geliefde te soen –
gewigtig die oomblik,
net die skyn van ’n trilling;
en hoe líg-grasieus
sy die planete gedra het.
’n Dier se heldedaad
Ek praat hier
van ’n koningsdier,
’n beskermer van die gode
wat sy verskynings in ons huis
gemaak het op tabernakelkussings.
Dag en nag het hy die tuispoort bewaak
met ’n deurstuiter se leeuemoed.
Waar is jy nou,
klein kosmiese pluis?
Jy was ons profeet in ’n mandjie.
Allermins die geringste; jy was groter
as enigiets in die mites of die kunste.
Daardie dwergbedrieër,
sluiterspoed,
wat knipoog spot met die Duisternis
(ek praat van die gekalibreerde
aanskouingsdaad),
was my dié dag genadig,
en nou nog onthou ek presies wat ek gesien het:
Sy, droewige diertjiebaas wat eenkant staan
in ’n hoek van haar ommuurde binnetuin;
rougewaad druipend