Skilpoppe. Barrie Hough

      Voor die kaggel lê ’n deurmekaar kombers en kussings.

      Die kole in die herd het al grys gebrand. Tog voel ek hitte. Onder die skille as brand dit rooi. Met die vuuryster krap ek die gloeiende kole oop. Ek haal ’n stuk hout uit die mandjie en gooi dit in die herd. Toe ek ’n geknetter hoor, gaan sit ek op die kombers. In die lig van die vlamme sien ek pitte op die vloer voor die kaggel. Daggapitte? Dit verduidelik die wierook. Triek wat die rokers by die skool ook ken.

      Pa dinges in sy broek, dink ek. Al hou hy van Julian. By hom is drugs so uit soos koekies in die weeshuis. Ma gebruik sy weersin in drugs soms teen hom deur vir hom te sê dat alkohol ook ’n dwelm is. Sy worry dat hy te veel drink. Ek dink nie dis so erg nie. Ons het hom nog nooit stormdronk of uitgepass gesien nie.

      Ousus en die roker. Klink soos ’n boek, of ’n drama by die ATKV-Toneelfees.

      Eenkant lê die buis met wierookstokkies. Ek rek en haal een uit. Hoekom kan ons nie soos Ching-kung-hulle ’n gesinsaltaar hê nie? Ek hoor Pa se dominee-stem: “Jy mag geen ander gode voor my aangesig hê nie …”

      Dit was ook een van die redes hoekom Pa amper ’n koronêr geskiet het oor die ding tussen Sebast en Ching-kung. “Hy’s ’n heiden, dié geel ‘vriend’ van jou!” het Pa geskel. Die eintlike rede vir sy woede het hy nie oor gepraat nie. Altans nie voor my nie.

      Ek steek ’n wierookstokkie aan. Die vlammetjie doof, maar die punt bly gloei. Soet, soeter, soetste. Jasmynsoet.

      Ek staan op. Op pad na my slaapkamer loop ek by Die Kamer verby. Met al die gewere teen die mure uitgestal en die wildskoppe, pa se jagtrofeë. Opgestopte koppe met glasoë. Die gewere se name het altyd nommers. ’n Colt Forty Five Automatic, ’n Smith & Wesson Forty Four Magnum, Browning Nine Millimeter High Power Parabellum.

      Die Kamer se deur is gesluit. Ma dring daarop aan. Ek weet Florence het ’n sleutel.

      Dankbaar vir die rokende stokkie in my hand, loop ek vinnig verby. Ek is altyd bang ek ruik weer die bloed. Soos daardie aand.

      Die gordyne in my kamer is toegetrek. Die komberse is teruggevou en die elektriese kombers se skakelaar-ogie brand. Op die kassie langs my bed is ’n glas water en ’n potjie met ’n blom daarin. Ek steek die wierookstokkie by die blom in.

      In my gedagtes sien ek hoe Elise die potjie skuif, die kussing met haar lang vingers streel en terugstaan om te kyk dat alles net reg is. Ek het lus om by haar te gaan inkruip soos ek gemaak het toe ons nog ’n kamer gedeel het. Maar ek kan nie. Van die stoep af het ek gesien Julian se blou Volksie staan nog steeds in die oprit.

      Pa se visse, onthou ek toe ek die botteltjie viskos op my lessenaar sien staan. Ek het hulle nog nie vandag gevoer nie. Pa se kosbare Koi!

      Toe ek naby die visdam in die tuin kom, skakel die kliklig automaties aan. Ek voel soos ’n dief wat betrap word. Soos altyd brand daar een of twee ligte in die winkel. Ma se bevele. ’n Standbeeld voor een van die vensters laat dit lyk of daar iemand in die winkel waak. In die huis is dit net by my kamervenster waar daar nog lig brand. En die flippen kliklig skyn natuurlik so helder soos die son.

      Ek hurk doodstil by die visdam tot die lig afskakel.

      Die maan lê in die dam. Ek kyk versigtig op. Daar hang hy. Twee mane.

      Stadig sit ek twee knippies viskos op die dam se oppervlak. Borrels verskyn hier en daar. Die maan wieg en vervorm in die rimpels wat die roerende visse veroorsaak. My hand tas rond tussen die plante. Ek soek na ’n groterige klip.

      Na ’n tyd lê die visdam se oppervlak weer glad, sonder ’n rimpel. Ek mik die klip na die maan en tref hom. In sy vol gesig. “Ha!” roep ek oor die kliklig niks gewaar het nie. Ek het hom uitoorlê.

      Die maan ontplof, breek in skerwe. Brokkies lig jaag en dans mal op die kartelende oppervlak rond. Gaandeweg vind die stukkies lig mekaar, sluit hulle by mekaar aan om groter stukke te vorm. Die lig versamel om en op ’n wit kern, soos stukkies metaal om ’n magneet.

      ’n Ruk nog sidder die maan. Later lê hy kalm. Sonder ’n kraak. Heel.