Haar hart het geweet dis besig om te gebeur, maar haar verstand het weggeskram met die voorwendsel dat Steve nog te deel van haar is, dat sy emosioneel nie gereed is om betrokke te raak nie. Dit het ’n dronk Laeveldleeu gekos om haar wakker te skud en die simptome te herken.
“Hy was vol bier, hy het nie geweet wat hy doen nie.” Sy is só gelukkig, sy kan selfs vir Leonardo verskoning soek. Sy voel om te sing en te dans onder ’n stortreën van sjampanje. Sy wil haar arms om Melt se nek sit en teen sy lyf versmelt.
“Hy was nugter genoeg om te weet waar jy bly en dat jy vrou-alleen hier is!” sê Melt ontsteld. “Ek het gesien die spul daar by die Lapa bêre die biere asof ’n droogte op pad is, maar ek het darem nie gedink daardie stuk skuim sal hom met geweld op ’n vrou afdwing nie. Hoekom het jy my nie gebel nie?”
Cecilia is op ’n ander bladsy. Sy wens Melt wil ophou om oor die aaklige Leonardo te praat. Sy wil die vlesige lippe en drankasem vergeet en op belangriker dinge konsentreer. Op die heerlike wete van die ontdekking wat sy so pas gemaak het.
“Ek is nie hulpeloos nie, ek kan na myself omsien. En jy is besig, jy’t te veel ander pligte om jou ook nog oor my te bekommer.”
“Na jouself omsien?” Hy lag kortaf en sonder humor. “Deur ’n dronk ou oor die kop te moet slaan om te keer dat hy jou verkrag?”
“Dit was nie so erg nie. Ek het ’n onnodige bohaai opgeskop.”
Melt laat hom nie paai nie. Hy is hewig ontsteld. “Te besig, te veel pligte? Bog! Ek het jou voorheen gesê ek is tot jou beskikking as jy my nodig het – dag of nag. Ek het dit bedoel, Cecilia. Ek gee vir jou om en jy is vir my belangrik. As jy my nodig het, sal ek alles los en dadelik kom. Ek het gedink teen hierdie tyd weet jy dit.”
Gee vir haar om – wat beteken dit? Soos vir sy beste hemp, sy gholfstokke en die weeskindertjies in Kambodja?
“Waar was Garth, dat hy niks kon doen nie? Of Joe?”
“Garth was ver, by die sitruspromosie. En Joe ook, seker by sy werkswinkel.”
“Jy moes om hulp geroep en die noodknoppie gedruk het! Wat baat sekuriteitswagte en ’n alarmstelsel as jy dit nie gebruik nie?”
“Hy was te vinnig op my en te sterk. Ek kon nie by die knoppie kom nie.”
En sy is vir hom belangrik, het hy gesê. Omdat sy vir hom werk en sy hele personeel vir hom belangrik is? Sy weet Melt is nie heeltemal neutraal teenoor haar nie; ’n vrou kan so iets intuïtief aanvoel. Daar is iéts tussen hulle, ’n aangetrokkenheid – ’n toegeneentheid, het hy dit op ’n keer genoem.
Sy vingerpunte lig haar kakebeen versigtig na die lig toe sodat hy beter kan sien. “Wat makeer jou keel?”
“Dis niks. Geskuur. Sy baard was lank . . .”
“En jou japon?” Sy mond span in ’n onverbiddelike lyn en hy raak aan die V-vormige kraag wat oopgeskeur oor haar skouer gaap. “Ook daardie verdomde seksmaniak se werk?”
Cecilia rem selfbewus aan die stukke handdoekstof. Sy het verwag hy gaan ontplof, weer teen Leonardo uitvaar en dreig om hom met sy vuiste by te dam. Maar Melt raas en lawaai nie. Sy luim verander en hy trek haar teer teen hom vas.
“My arme mooie meisiekind,” troos hy. “Arme perskebloeiseltjie . . . Ek is jammer dat ek nie hier was om jou te help nie, só jammer oor wat jy alleen moes deurmaak.”
As hy aanhou baklei het, was dit makliker. Maar dit was van kleins af so: as iemand met haar simpatiseer, kry sy haarself ook jammer. Sy probeer sterk wees, maar die trane begin stroom oor haar wange en oor sy pragtige donkerpers hemp.
“Ek is . . . j-jammer,” stamel sy midde-in die Niagara-waterval.
Melt gee vir haar sy sakdoek. “Ek is nie. Ek hou daarvan, want dit gee my ’n verskoning om jou te troos.”
Hy soen haar deurmekaar hare, haar nat wimpers en die punt van haar neus; vee met sy duim oor die traanstrepe aan haar wange. Dan, vlindersag, oor haar kaal skouer, die stukkie van haar sleutelbeen wat uitsteek en die ronding van haar bors daaronder. Sy asemhaling raak vinniger, rukkerig. Maar dan aarsel hy en sy hand verstil. “Of moet ek ophou? Is dit seer? Sensitief?” fluistervra hy.
Dit is nie – nie seer nie. Maar wel sensitief vir elke molekule van hom wat teen haar raak. Van die ligte fladdering van sy mond teen haar wimpers, sy skouer teen hare, sy heup en bobeen wat warm teen haar aandu – elke greintjie van sy harde, lenige lyf wat haar liggaam laat vlamvat.
Haar borste voel swaar, smagtend na sy aanraking, met ’n gretigheid en ’n afwagting wat haar ook kortasem laat. Met haar hele wese begeer sy om haar hand op Melt s’n te sit en dit terug te plaas waar dit was. Dit kos wilskrag om terug te staan en lyfkontak tussen hulle te verbreek. Al is dit net ’n sentimeter . . . Anders, weet sy, gaan sy kop verloor en doen wat sy nie wou nie. Waaroor sy môre spyt gaan wees.
“Ons . . . e . . .” stamel sy verward en bondel haar japon toe. “Jy en ek . . . ken mekaar nie goed genoeg vir . . . hiervoor nie.”
Melt dring nie aan nie. Hy maak ’n verontskuldigende handgebaar en trek die geskeurde japon netjies reg oor haar kaal skouer, versigtig om nie aan haar te raak nie. Sy asem kom onreëlmatig, met rukke en stote. Toe hy praat, is sy stem vol frustrasie.
“Ek weet, ja . . . Jy is reg, dis te gou. Maar hoe lank is ’n stukkie lyn?”
Sy voel dom. “ ’n Stukkie lýn? Ek weet nie.”
“Presies. Dis relatief – soos hoe goed twee mense mekaar eers moet leer ken. Party het ’n oogknip nodig, vir ander is ’n leeftyd te kort. Ek het dadelik geweet jy is die meisie vir wie ek gewag het – die oggend daar by Sue se toonbank, toe daardie twee groot groen oë van jou dwarsdeur my tot binne-in my siel gekyk het. Ek het geweet hierdie meisiekind wil ek hê.”
Hy leun nader en vee met sy lippe oor hare. “Jý is die onafgehandelde sake waarvoor ek teruggekom het. Ek is vanoggend vroeër uit Pretoria weg, nadat ek drie dae lank gefrustreerd geloop en tob het. Ek was haastig om by jou te kom, omdat ek twee belangrike dinge gehad het wat ek vir jou wou sê. Twee dinge wat ek reeds gesê het: Ek gee vir jou om, en jy is vir my belangriker as enige ander mens op aarde. Ek is lief vir jou, Cecilia Louw, en ek wil jou myne maak. Nie net nou, tot ek gekry het wat ek wil hê nie, maar vir altyd. Ek verstaan jou huiwering, want tot onlangs het ek self ook gedink ons is nie eens in ’n verhouding nie, en miskien moet ons mekaar eers behoorlik ontdek. Maar wat doen ons intussen omtrent hierdie . . . hierdie vonk wat ’n vlam geword het en op pad is na ’n veldbrand?”
Cecilia weet wat hy bedoel. Hy is net so bewus van haar soos sy van hom, van die “iets” wat tussen hulle groei. Die sandkorrel wat ’n miershoop geword het en op pad is na ’n berg . . .
Sy druk haar hande in haar sakke om die versoeking te weerstaan om aan hom te raak.
“Ek voel ook die vonk tussen ons. ’n Konneksie, ’n chemiese reaksie . . . noem dit wat jy wil. Maar dis blote passie en wellus wat sonder rede tussen ons ontspring het. Dit kan niks dieper wees nie, want ons is so te sê vreemdelinge.”
Vir haar het dit logies geklink. Maar ’n glimlag roer om Melt se mondhoeke en sy oë tintel.
“ ’n Interessante teorie. En wat stel jy voor sal ons omtrent hierdie onverklaarbare . . . e . . . wellus doen?”
Sy sukkel om haar stem neutraal te hou. “As ons dit ignoreer, sal dit weldra vanself oorwaai.”
“Jy reken?” Sy een wenkbrou lig. “Dit sal ’n hengse sterk tornado kos om dit te laat oorwaai.”
“Nee wat, dis klaar weg . . .”
“Weg?” Hy lag. “Jy praat teen jou eie beterwete . . . Is jy seker?”
“Natuurlik,” antwoord sy met meer oortuiging as wat sy voel.
“Ek