Magdali staar ’n rukkie na die toe deur nadat Andri uit is. Sy het haar in haar studie begrawe ná haar verhouding met Dolf beëindig is. Sy het gedink hy is vir altyd uit haar lewe, maar Dolf het op die horison gebly en toe boonop met Andri, pas deur ’n stormagtige liefdesteleurstelling, begin uitgaan – en oorgeslaap.
“Sien?” het haar pa gesê, toe daar ná ’n tydjie stories loop dat Andri een van vele is. “Sy soort het geen finesse nie, hulle ken nie getrouheid nie. Jy is beter af waar jy is.”
Sy het oudergewoonte geswyg en haar pa laat begaan, al wou sy uitroep: Hy was getrou in óns verhouding! Dad se aandrang dat ek hom los, is wat veroorsaak het dat hy uithaak!
Sy en Hanro het in hul sesde jaar verloof geraak en is in hul hospitaaljaar getroud. Haar pa het teen daardie tyd ook al genoeg drama met sy nuwe vrou gehad.
Sy hét die regte keuse gemaak, het Magdali haarself toe probeer wysmaak. Ná ’n jaar se getroude lewe met Hanro het sy haar as internis begin bekwaam. Haar pa was reg, sy hét sekuriteit gehad, en ’n goeie man ...
En geluk? het haar hart gevra.
Hul huwelik was ná twee jaar op die rotse. Hanro het saans nie meer huis toe gekom nie en haar uiteindelik om ’n egskeiding gevra. Hy het gesê dat daar ’n nuwe vrou in sy lewe is – ’n langbeen-blondekopmodel.
Magdali was besig met eksamens en het nie teëgestribbel nie. Haar pa was in sy eie egskeiding gewikkel en het nie veel te sê gehad nie.
Sy was net dankbaar dat Dolf op daardie stadium reeds oorsee was. In die jare daarna het hy as chirurg gewerk by een van die topklinieke in Switserland. Sy het artikels deur hom en oor sy werk gelees, en geweet dat hy die waarheid gepraat het by hul laaste ontmoeting: “Ek sal nie altyd sukkel nie.”
Sy pak lusteloos op. “Hulle sê mos slegte goed gebeur in drieë,” praat sy haarself saggies moed in, “en Hanro se skuif hierheen is die derde. Dit móét nou end kry!”
Sy sien glad nie uit na haar afspraak met Dolf nie.
3
Magdali parkeer ’n paar minute voor sewe in die verligte sprokiestuin van Die Goue Fisant en wonder waarom Dolf die eksklusiewe Ambassadeurs-landgoed se restaurant gekies het. Wil hy daarmee wys dat hy deesdae geld het?
Sy sug toe sy haar handsak uit die kattebak haal. Sy het geen spesiale moeite met haar voorkoms gedoen nie. Sy is nog in haar werksklere en het min grimering aan, terwyl haar hare eenvoudig los om haar gesig hang.
Sy huiwer by die deur en probeer Dolf opspoor tussen die groot aantal mense wat tussen die tafels en die buffet beweeg. Die hoofkelner, uitgevat in ’n aandpak, staan nader. “Kan ons help?”
“Ek het ’n afspraak met dokter Van Vuuren,” sê sy. Sy besef sy weet nie eintlik hoe om Dolf te beskryf nie – sewe jaar is ’n lang tyd.
Die kelner kyk na die lys in sy hand. “U is seker dokter Hattingh. Stap gerus saam.” Hy lei Magdali na die verste punt van die restaurant, naby mooi potplante, en sy moet sluk toe sy Dolf sien. Hy lyk vreemd vernaam in sy swart pak van uitstekende snit, en sy besef dat hy haar al die pad na die tafel toe dophou.
Oral om hulle beweeg en gesels mense, keurig uitgevat, en Magdali voel ’n stekie genoegdoening omdat sy so informeel aangetrek is. Dit voel asof sy op ’n manier rebelleer teen die omstandighede wat haar hierheen gebring het.
Dolf staan op toe sy by die tafel kom. “Dankie, Marco,” sê hy vir haar gids. “Julle kan nou die wynlys bring.”
Die hoofkelner trek Magdali se stoel uit en verdwyn weer in die rigting van die ingang. Magdali sit haar handsak met oordrewe sorg langs haar stoel neer en kyk eers om haar rond voordat sy haar oë na die man oorkant haar lig.
Die impak van Dolf se persoonlikheid het oor die jare gegroei. Hy het ’n bietjie gewig aangesit en is bruingebrand, wat sy oë nog meer treffend laat vertoon. Magdali onthou sy manier van sit, met sy kop effens omlaag en sy oë broeiend. Sy neus is nog net so reguit soos sy onthou en sy ferm en sensuele mond wek onwelkome herinneringe. Die goed gevormde hande op die tafel is netjies versorg. Hy dra geen ringe nie.
“Jy het ouer geword,” sê Dolf.
Magdali knik. “Natuurlik. Ons het mekaar sewe jaar laas gesien.”
“Ja,” en sy blik gaan opsommend oor haar, “dit ís sewe jaar. Jy lyk moeg. Het jy ’n moeilike dag gehad?”
Magdali kyk dankbaar op na die kelner wat nader stap en die wynlys aan Dolf oorhandig. Sy wíl nie met Dolf oor haar lewe praat nie. En dan sê hy boonop sulke vermetel goed!
Ná ’n paar oomblikke roep Dolf weer vir Marco nader en bestel ’n duur merlot. Die kelner bring dit vinnig en skink seremonieel vir Dolf eerste. Hy gooi Magdali se glas ook vol nadat Dolf tevrede geknik het.
“Ricardo sal julle verder help,” sê hy dan. “Gaaf om jou weer in Suid-Afrika te sien, dokter Van Vuuren.” Hy buig hoflik en verdwyn weer deur toe terwyl die witgeklede tafelkelner spyskaarte bring.
“Gee ons ’n rukkie kans,” sê Dolf rustig. Hy kyk weer peinsend na Magdali toe die kelner diskreet wegsmelt. “Jy wou sê oor jou dag?”
“Ek wou nié.” Sy ontmoet sy blik uitdagend. Die empatie wat sy daar sien, laat haar opstandigheid egter verflou en sy antwoord kortaf. “My laaste pasiënte vandag is besig om te herstel van chemoterapie. Hul prognose is nie goed nie. Dit vat maar steeds aan ’n mens.”
Hy knik begrypend. “Jy loop die pad saam met hulle. Dis anders vir my. Meeste van my pasiënte is korttermyn-operasiegevalle.”
Magdali tel die spyskaart op en blaai daardeur. Sy wil nie verder haar pasiënte en werk met Dolf bespreek nie, maar gou moet sy tog die spyskaart neersit. Sy kyk vasbeslote op na hom.
“Jy wou my spreek oor my pa?”
Hy sit rustig terug in sy stoel en bestudeer sy wynglas. “Hulle vertel my jy en Schwarzenach is geskei.”
“Ja.” Magdali hou haar stem sonder emosie. “Dit het nie vir ons uitgewerk nie. Wat wil jy hê, Dolf?”
“Sou sy skuif na Ruisdal beteken dat hy dalk wil opmaak?”
“Jy weet baie.”
Hy glimlag en haar hart begin met pynlike, swaar slae klop. Haar skanse teen die verlede is vinnig aan die verkrummel. Sy merk sy skewe linkeroogtand en onthou eensklaps die intensiteit van sy liefkosings, hoe sy altyd die growwe kantjie van die tand met haar tong verken het ...
“Ek is verlede week verkies tot Ruisdal se direksie,” sê hy, “so hulle het my volledig ingelig.”
Magdali moet ’n groot sluk wyn neem. Dit vloei warm in haar keel af, maar haar hart voel koud van vrees. “Ek ... sien.”
“Ek het ook ’n groot aandeel in Ruisdal gekoop,” gaan Dolf voort. “Die direksie het baie waardering daarvoor. Hulle het oorspandeer met die aanbouery en dit lyk my onbekwame boekhouding en geldverduistering is in die mode hier rond.”
Magdali sit haar glas neer. “Daar kom ons nou by die kern van die saak. Waarom die moeite doen om vir my ’n ete te koop, Dolf? Ek is hier om my pa se saak te bepleit. Ek is jammer oor sy misstap. Dit was vir my ’n skok toe hy my gister daarvan vertel het, maar dit het gebeur. Ek wil natuurlik nie hê jy moet hom laat vervolg nie. Dit sal sy dood beteken as hy tronk toe moet gaan. Kan ons asseblief ’n alternatief oorweeg? Ek sal borg teken en help afbetaal.”
Sy gesig bly uitdrukkingloos, maar sy oë gloei. “Ons kan oor ete daaroor praat,” sê hy en wink die kelner nader om te bestel. Toe dié