Meneer Botha glimlag verleë. “Ja,” beken hy, “dis reg dat my ou wederhelfte die eer kry, dokter. As ek so besig raak, vergeet ek van die medisyne.”
“Ek dril hom, dokter,” knik mevrou Botha, ’n lywige vrou met ’n styf vasgetrekte bolla. Sy plaas haar hand op haar man se been. “Dis my ou lewensmaat hierdie, ek wil nie sonder hom boer nie. Hy moet nog lank hou. Ons dogter kom ook nou van die Kaap af om ’n rukkie by ons te kuier.”
Ná die Bothas sien Magdali ’n paar van haar vennoot se pasiënte wat ná hul chemoterapie vir opvolgbesoeke kom en sy voel daarom ietwat neerslagtig toe die spreekkamer vir middagete sluit. Ina het vir hulle toebroodjies bestel en Magdali neem hare en stap spruit toe. Sy onthou van Andri se uitnodiging toe sy by hul besige praktyk verbystap, maar sy sal haar groot nuus eerder ná werk gaan hoor.
By die spruit gaan sit Magdali op ’n bankie naby die vinnig vloeiende water en maak haar toebroodjie oop terwyl sy die woelinge van die voëls en insekte om haar dophou. Die geluid van die water laat ’n rustigheid oor haar spoel en haar gedagtes vloei terug na haar studentedae.
Sy het Dolf van Vuuren in haar derde jaar op universiteit ontmoet. Per ongeluk. Sy was die dag laat vir klas en het haastig parkeer en uit haar motor gespring. Haar boekesak is in die gejaag in die deur vasgeslaan en die volgende oomblik het die inhoud oor die sypaadjie versprei gelê. Dolf het verbygestap en by haar gehurk om te help optel.
Toe sy die boeke met ’n glimlag by hom neem en in sy vlootblou oë opkyk, het haar blik verder gedwaal na sy glansende swart hare, wat lank in sy nek gekrul het, en na sy skrumspeler-skouers. Haar glimlag het gewyk.
Hulle het na mekaar gekyk en albei het geweet. Dit was so eenvoudig. Dolf het regop gekom en skeef geglimlag. Hy was lank.
“Dis veiliger om te loop, lyk dit my,” het hy in sy diep stem gesê terwyl sy blik sardonies oor haar Mercedes-sportmotor gedwaal het. “Kardeure sorg net vir oponthoud.”
Sy het die boeke teen haar bors vasgeklem en hom agternagestaar toe hy met gemaklike treë verder stap, haar klas vergete. Paniek het haar beetgepak, sy kon nie toelaat dat die mansmens net so uit haar lewe loop nie! Sy wou hom weer sien.
“Magdali!” Hanro se stem was angstig. “Wat draai jy so? Ons is klaar laat! Jy weet hoe sarkasties prof Kannemeyer kan wees!”
Magdali het saam met haar jeugkys lesingsaal toe gedraf, maar sy het niks van die lesing ingeneem nie. Sy het geweet sy is verlief. Haar blik het skuldig na Hanro gedwaal, en asof hy haar gedagtes gelees het, het hy na haar gekyk en geglimlag. Magdali se hart het doef! tot in haar skoene geval.
Sy en Hanro het al vanaf graad nege vas uitgegaan, met haar pa se goedkeuring. Die Schwarzenach-familie was gesiene mense. Hanro se ideaal was om ’n plastiese chirurg te word, terwyl Magdali as algemene praktisyn wou kwalifiseer.
Sy het swaar gesluk waar sy langs Hanro in die lesingsaal sit. Sy het tog geweet sy is lief vir hom ... Of hét sy?
Dolf het haar die volgende middag in die kafeteria opgespoor. Hy het ’n skinkbord geneem en agter haar in die ry gaan staan. “Drink jy koffie?” wou hy weet.
Sy het vlugtig na hom omgekyk, kamtig ongeërg, maar aan die vrede in haar hart het sy geweet dat sy eintlik heeldag gehoop het sy sien hom weer.
“Ek hou van koffie,” het sy geantwoord, “hoekom vra jy?”
Hy het geglimlag, en sy ernstige gesig het verhelder. “Want dan kan ek vir jou koffie koop,” het hy gesê. “Dis al wat ’n arm student kan bekostig. Jammer.”
Hulle het dié dag lank gepraat, en die dae wat gevolg het ook. Sy het met Hanro uitgemaak, tot Hanro én haar pa se ontsteltenis.
Dolf was anders. Hy was van die verkeerde kant van die spoor, ’n vegter wat deur sy wil en beurse sy droom om chirurg te word begin realiseer het. Hy was slim, en sy punte was baie beter as hare. Hy was vyf jaar ouer as sy en in sy vyfde jaar, en sy het hom liefgehad.
Dolf was ’n sensuele minnaar en sy het gespook om te keer dat haar ekstase in sy arms haar nugtere verstand oorheers. Sy was nog nie reg vir ’n ernstige fisieke verhouding nie en haar studie was vir haar ’n hoë prioriteit. Haar ontwakende drange het egter ’n gebrek aan konsentrasie meegebring en sy moes haar behoorlik inspan om haar aandag by haar studie te bepaal. Sy was net so vasberade soos Dolf om klaar te studeer.
Toe het Hanro by haar pa gaan kla.
“Kiewiet,” het haar pa streng gesê toe hy haar daaroor konfronteer, “ek weet die man is aantreklik, kaptein van die eerste span en ’n akademiese uitblinker, maar kyk waar kom hy vandaan.” Hy het die verslag van sy privaat speurder aan haar gegee.
“Lees dit. Sy pa is ’n vroueslaner. Dis die tipe milieu wat homself herhaal, Kiewiet. By Hanro is jy verseker van ’n goeie lewe. Moenie jou toekoms oor hormone weggooi nie.”
Hy het haar semesterverslag opgetel en weer daarna gekyk. “Jy het in al jou vakke laer presteer as voorheen. Dis nie hoe ek jou ken nie, Kiewiet. Hierdie man is sleg vir jou. Jy moet met hom uitmaak.”
Haar pa het sy hande op haar skouers gesit. “Jy is nog te jonk vir die eise wat so ’n man aan jou sal stel. Hy dink waarskynlik net aan een ding. Vyf jaar ouderdomsverskil is op julle ouderdom baie, veral vir iemand uit sy geharde agtergrond. Moenie jou toekoms weggooi nie, my kind. Bly by Hanro, dis veiliger.”
Magdali het weggetrek en haar arms voor haar gekruis. Sy wou nie dat haar pa weet van die warboel in haar eie gemoed nie. Sy was self bitter teleurgesteld oor die punte. Daarby was haar pa se goedkeuring vir haar belangrik. Sy het geglo dat hy die beste weet, maar sy kón eenvoudig nie van Dolf afstand doen nie.
Haar liefde vir hom het ’n innerlike stryd geword. Hul afsprake het verbygevlieg en in sy arms was sy geborge en seker, maar later, wanneer sy alleen was, het haar pa se woorde weer by haar kom eggo.
Dolf se gebrekkige geldsake het ook hul verhouding geknel. Hy het al hoe minder tyd gehad vir uitgaan omdat hy soos ’n besetene moes werk om al sy skuld te delg en sakgeld te verdien. Hy het hardnekkig geweier dat sy vir enigiets betaal en hulle het daaroor hul eerste argumente gehad.
Dit was eksamentyd en Magdali was onder baie druk toe haar pa een oggend onstuimig die kombuis binnekom waar sy met swaar oë gesit en ontbyt eet het ná ’n nag van laat studeer.
“Dit is die laaste strooi!” Hy het die koerant voor haar neus rondgewaai. “Van Vuuren is laas nag gearresteer vir aanranding! Die ander student se wangbeen is gebreek en sy voortande is uitgeslaan. Dit lê die voorblad vol!”
Haar pa het haar verbied om Dolf weer te sien. Die paar keer wat sy tussen eksamens weggeglip het om hom tóg op te soek, het Dolf botweg geweier om oor die aanranding te praat. Magdali het magteloos gevoel en hulle was besig om ál verder van mekaar weg te dryf.
Sy was nog besig met haar eksamens toe die saak voorkom. Dolf het haar nie eens van die datum laat weet nie. Sy moes die aand in die koerant lees dat hy twee maande tronkstraf opgelê is, opgeskort vir vyf jaar. Die magistraat het bevind dat, ongeag die uitlokking, Dolf sy eie krag moes geken het en as finalejaar mediese student moes besef het watter skade hy kon aanrig.
“Dit bewys nou net my punt,” het haar pa triomfantlik gesê toe hy sien sy lees die berig, “geweld sit in sy gene, Kiewiet.”
Haar pa het die privaat speurder se lêer weer langs haar kom neersit waar sy verslae met die koerant gesit het. “Ek wil hê jy moet géén kontak meer met die man hê nie, Magdali. Beëindig jul verhouding finaal. Ek sal nie snags kan slaap as ek weet jy is nog met hom deurmekaar nie.”
Magdali het daardie nag self nie geslaap nie, maar die koerantberig en die lêer herhaaldelik deurgelees terwyl sy eintlik moes studeer. Sy het besluit om die saak met Dolf uit te praat, maar toe sy die volgende dag met hom probeer kontak maak, moes sy hoor dat hy reeds Botswana toe vertrek het vir vakansiewerk. Dit het haar bitter seergemaak dat hy nie eens gebel het om totsiens te sê nie.