Giepie se pa stuur die 4x4 na die N2 en skakel die radio aan. Vrolike musiek vul die motor. Die pad is besig; motors, vragmotors, woonwaens en motorfietse suis verby.
Wikus maak die koelsak oop en almal smul lustig aan die padkos.
“Jis,” sê Karel en suig aan ’n hoenderboudjie, “dit was nou lekker.” Hy gooi die beentjie in die plastieksakkie, en vee sy hande en mond aan ’n papiersevet af voor hy sy kamera uithaal. “Ek soek eerste prys met ’n seer hart.”
“Wat is die tema?” wil Giepie se ma belangstellend weet toe sy sien hoe Karel die lamppale wat verbyflits afneem.
“Iets buitengewoons, Tannie,” antwoord Karel met die kamera styf teen sy gesig, “met ’n gepaste byskrif.”
“En wat kan jy dié keer wen?”
Karel sit sy kamera neer, maak die fototydskrif oop en wys vir Giepie se ma ’n kleurfoto van ’n nuwe model kamera. “Dit is die eerste prys.”
“Fantasties! Ons kan gerus by ’n paar plekke stop sodat jy foto’s kan neem,” sê sy entoesiasties. “Mosselbaai het ’n groot verskeidenheid sandsteen- en rooigranietgeboue wat uit die 19de eeu dateer. Dan is daar ook . . .”
“Wag nou, Netta!” lag Giepie se pa. “Jy oorweldig die arme kind.”
“Ek dink maar net aan die kamera wat hy kan wen. Dis ’n wonderlike prys!”
“Ek weet, ek weet, maar laat hom self besluit wat hy wil afneem.”
“Dis oukei, Oom,” sê Karel, “ek sal graag daardie geboue wil afneem.”
Giepie sit sy iPod aan en luister na nuwe liedjies wat hy afgelaai het. Hy knik sy kop ritmies op en af. Hy het duidelik vrede met Karel en sy fotonemery.
Wikus lees ’n spookstorie van ’n afgestorwe gees wat deur die nou donker gange van ’n Europese kasteel dwaal op soek na sy geliefde. Hy het besluit om Die geheimsinnige graf eers weer verder te lees wanneer hulle in Mosselbaai is.
Die snelweg neem hulle verby Somerset-Wes en Caledon. By Swellendam stop Giepie se pa om bene te rek en brandstof in te gooi. Hy koop vir almal hamburgers en iets om te drink. Daarna ry hulle gou na die geskiedkundige Drosdy waar Wikus foto’s neem van die statige ou huis en sy tuine en die eeue oue eikebome op die sypaadjie.
“Ons móét by die Moederkerk ook stop,” sê Giepie se ma. “Karel, dit is ’n pragtige ou gebou uit die vroeg 19de eeu – met die interessantste grafte in die kerkhoffie reg rondom die kerk. Jy sal baie mooi foto’s daar kan neem.”
Dan is dit weer in die pad val. Heidelberg, Riversdal en Albertina. Hoe nader hulle aan Mosselbaai kom, hoe duideliker word die vlamme van PetroSA teen die lug wat nou al skemer word.
“PetroSA was vir baie jare bekend as Mossgas,” vertel Giepie se pa. “Die gas word in die see aan die Agulhasbank ontgin en hier verwerk.”
“En daar’s die Outeniqua- en Langeberge,” beduie hy na ’n bergreeks wat oor die baai uitkyk. “Die tuinroete begin hier en kronkel al langs die see tot by die Stormsrivier.”
Wikus sit met sy neus teen die vensterruit en kyk na die plantegroei met die berge in die verte. Hoog teen die lug sweef ’n albatros met wydgestrekte vlerke.
Toe hulle by Mosselbaai inry, sê Giepie se pa hulle moet gou ’n draai by die Maritime Museum maak voor dit donker word.
Hy gaan wys vir hulle die ou melkhoutboom wat as poskantoor gebruik is in die 15de eeu toe seevaarders daar verbygekom het om vars groente en vrugte op te laai. Karel neem ’n paar dramatiese foto’s van die replika van een van Bartholomeus Dias se karvele in die museum en hulle maak ook ’n vinnige draai by die skulpmuseum en die ou Maleiergrafte.
“Die Portugese het hierdie baai Aquada São Bras genoem,” sê Giepie se pa toe hulle weer by die motor kom. “Dit het eers baie jare later Mosselbaai geword.”
Hulle ry verder tot by die St. Blaize-vuurtoring wat soos ’n reuse spierwit verspieder oor die see waghou. “Hierdie hele gebied,” verduidelik Giepie se pa toe almal oor die see uitkyk, “is Die Punt . . . en daar agter die vuurtoring is die Khoi-San-grot . . .”
Karel is die ene ore en geniet hom gate uit met die fotonemery, maar Giepie sit verveeld eenkant en luister na sy musiek. Hy het hierdie stories al baie gehoor, want hulle kom gereeld Mosselbaai toe.
Wikus sit ingedagte en staar na ’n rots waarop twee vissermanne staan en hengel. Hy sien hoe ’n yslike brander oor die mans breek. “Jis! Het julle dit gesien? Die branders het nou net een van die ouens daar afgeslaan . . . Kyk, daar dryf hy in die water.”
“Dis die branderplankryers, man!” lag Giepie, wat net besig was om sy iPod te bêre. “Sal my glad nie verbaas as dit Ross is nie. Hy kom gereeld hier by Die Punt surf.”
Wikus voel ’n eienaardige koue oor hom spoel. Hy trek sy oë op skrefies toe hy ’n lang, donker voorwerp in die vlak branders gewaar. Hy wys met sy vinger. “Daar ís iemand in die branders!”
“Dit lyk vir my meer na ’n stuk seebamboes,” sê Karel met sy hand bokant sy oë.
“Nee, man, dis dryfhout!” sê Giepie toe hy na die voorwerp kyk.
“Dis seker ’n stuk van die visserskuit wat so ’n ruk gelede hier gesink het,” sê sy ma.
“En al die tyd is dit seker maar net ’n rob,” sê sy pa en beduie in ’n noordelike rigting. “Daar bly ’n kolonie robbe op Robeiland en doer anderkant is die Bakke . . . Voorbaai en Hartenbos . . .”
Skielik trek Wikus sy asem skerp in toe hy sien hoe die donker bondel stadig op die strand regop kom. Verbeel hy hom . . . of sukkel daar ’n figuur teen een van die duine
uit?
4
Ná ’n paar kronkels en draaie ry hulle teen ’n steil bult uit en hou voor groot, swaar ysterhekke stil. Teen die pilaar pryk ’n geelkopernaambord met UITSIG daarop gegraveer. Giepie se pa leun by die venster uit en druk die interkomklokkie. “Hallo! Ons is hier!”
Die groot hekke swaai stadig oop en hulle ry tussen ’n laning akkerbome deur en hou dan voor ’n dubbelverdiepinghuis stil. Giepie se pa skakel die 4x4 af en almal bondel uit.
Wikus se oë gly oor die grasperk waar twee tente opgeslaan is – ’n groterige een en ’n kleintjie. ’n Groepie kinders speel touch rugby terwyl ’n paar kleuters op die klouterraam te kere gaan. “Dankie tog ons slaap in die houthuis,” fluister hy onderlangs. “Ek sien nie kans vir daardie spul kleintjies nie.”
“Ek ook nie.” Karel hang sy kamera oor sy skouer. “Hulle is dood voor die nag om is.”
’n Goudgeel Volkswagen met ’n branderplank op die dak kom snorkend nader en hou met ’n ruk tussen die 4x4 en die rondawel stil. “Dis my neef,” verduidelik Giepie toe ’n jong man in ’n swart duikpak uit die Volksie klim. “Haai, Ross! Hoe was die surf?”
“Great!” Ross kom nader gestap. Sy bors- en dyspiere bult onder sy duikpak. Hy haal sy sonbril af en skuif dit ongeërg oor sy klam blonde hare. “Maar die water is vrek koud.” Hy beduie met sy kop na die branderplank op sy motordak. “Ek moet eintlik swot, maar ek het net gou ’n break gevat . . . Hallo, oom Bert . . . tannie Netta . . . Haai, julle ouens,” groet hy die seuns.
“Hallo, hallo, hallo!” roep ’n frisgeboude gryskopman terwyl hy by die trappies afkom. “Hallo, Sus . . . Bert,” groet oom Hans die Viljoens. “Het julle darem goed gery?”
Twee swart Skotse terriërs kom uitgelate aangestorm. “Skottie . . . Mac!” raas hulle baas toe die honde teen Wikus opspring. “Af!”
“Nee, dis oukei,” lag Wikus en vryf die honde se koppe. “Ek’s mal oor diere.”
“Kan ek