Tryna du Toit-omnibus 7. Tryna du Toit

werk, maar sy het nie ’n woord van Jos of sy werk gesê nie. Cathy het opsetlik ook nie na hom verwys nie, en dit was eers toe sy opstaan om te gaan dat Annette terloops vra of sy hom al gesien het.

      Cathy vertel haar dat Jos siek was, maar gelukkig gou herstel het en vol planne vir die toekoms is.

      “Nog net so vol energie en geesdrif soos altyd,” merk Annette op. “Ek is bly dit gaan goed met hom.”

      Cathy kyk onseker na haar, dan sê sy impulsief: “Jy en Jos was sulke goeie vriende en nou sien julle mekaar nooit nie. Het julle rusie gemaak?”

      Daar is skielik ’n hartseer trek op Annette se mooi gesig.

      “Jy kan dit seker rusie maak noem – ons het in elk geval besluit dit sal beter wees as elkeen maar sy eie pad gaan.” Cathy wag, haar oë vraend op Annette gerig, en ná ’n rukkie vervolg sy: “Ons was van plan om aan die einde van daardie jaar verloof te raak, maar toe . . . toe het die ou moeilikheid weer begin. En dít nadat dit lank so goed gegaan het dat ek gedink het hy is heeltemal genees. Ek was baie teleurgesteld en ongelukkig en het geweier om verloof te raak. Maar ek was bereid om hom nog een kans te gee en het voorgestel dat ons die verlowing ’n jaar lank uitstel. As hy ’n jaar lank kon uithou, kon ons dadelik verloof raak. Jos het hom vreeslik vererg – hy het gesê ek het geen vertroue in hom nie en dat dit baie onbillik van my was om sulke voorwaardes te stel. ’n Paar aande later het hy nie vir ’n belangrike afspraak opgedaag nie, omdat hy nie in staat daartoe was nie. Hy het my daarna om verskoning gevra – hy was altyd agterna so spyt en hy het belowe om weer te probeer, maar ek het genoeg gehad. Ek is miskien ’n lafaard, maar ek het net nie kans gesien om met Jos te trou nie – al het ek hom ook liefgehad. Liewer nou ’n bietjie hartseer as om later te sien dat alles wat vir jou kosbaar is – jou selfrespek, jou trots, jou liefde, jou hele lewe – vernietig word.”

      Cathy haal haar skouers op.

      “As jy so voel, was daar seker niks anders wat jy kon doen nie. Maar dis vir my moeilik om te glo dat dit so erg is. Die feit dat ek nog nooit so iets by hom gesien het nie, bewys tog seker dat hy genees is – of goed op pad na genesing is.”

      “Dis moontlik. Ek hoop so. Daar is baie mense wat heeltemal genees word en daarna ’n vol en gelukkige lewe lei. Maar ek wil jou tog waarsku om baie versigtig te wees. Ek weet nie wat julle verhouding is nie . . .”

      “Daar is nie ’n verhouding nie. Ons is vriende, dis al.”

      “Ek hoop jy sal baie ander vriende ook maak. Die lewe is so interessant, en daar is so baie gawe mans . . .”

      “Jos is my vriend,” val Cathy haar koel in die rede. “En ek is nie van plan om hom te verstoot nie, nie vir ’n dosyn ander gawe mans nie. Ek waardeer sy vriendskap. Buitendien het Jos sy vriende nodig. Ek sal soos ’n verraaier voel as ek nou – noudat ek alles weet – my rug op hom moet draai.”

      “As dit net ’n kwessie van vriendskap was, sou ek met jou saamstem. Maar wanneer dit by liefde kom . . .”

      “Is liefde nie soveel groter en sterker as vriendskap nie?” sê Cathy trots.

      “Jy is heeltemal reg, liefde is groter en sterker as vriendskap. Maar voor ek ’n man kan liefhê – opreg liefhê – moet ek na hom kan opsien en hom kan respekteer. Want sonder respek sal liefde nie lank bestaan nie.” Sy steek haar hand na Cathy uit. “Kom kuier vir my, ek sal jou graag beter wil leer ken.”

      Die lewe is darem maar snaaks, dink Cathy toe sy weer alleen is. Sy het Andries se ring teruggegee omdat sy meer van die lewe en die liefde wou hê as sekuriteit en respek. Annette weer, wou nie liefde hê wat haar nie dié dinge kon gee nie. Wie van hulle is reg?

      Is dit moontlik dat sy nog eendag ’n liefde sal vind wat haar nie net sekuriteit en respek bied nie, maar ook daardie vonkie wat iets seldsaams en kosbaars daarvan maak? Sy dink so, en sy gaan soek totdat sy dit kry.