Saartjie se held (#8). Bettie Naudé

geel, rooi en blou strepe lê oor die gesette lywe se agterkante, van agter die knieë tot bo by die skouers.

      Wanneer die twee ’n goeie entjie weg is, begin die drie meisies skater van die lag.

      “Kom ons kyk of hulle van die verf uitvind voor sy by die losieshuis is en hy by die polisiekantoor!”

      Die Drie Muskiete spring op en nael agter die verliefdes aan. Die twee stap nou in Lynnekom se hoofstraat af. Baie mense sien die helder verfstrepe op hul rûe en bars uit van die lag. ’n Polisieman merk dit ook op en gaan fluister gou in die sersant se oor. Die sersant fluister weer in die weduwee se oor.

      En toe is hul stappery deur die hoofstraat selfs nog snaakser. Die paartjie loop nou baie vinnig. Elke keer as hulle iemand ontmoet, knik hulle vinnig om te groet en sodra hulle verby die persoon is, swaai hulle om en stap agteruit sodat die een nie hul agterkante kan sien nie.

      Wanneer hulle ’n goeie entjie verby is, swaai hulle om en stap weer vinnig verder tot hulle weer by iemand kom. Dan word die proses weer herhaal: verbystap, vinnig omswaai en dan agteruit stap tot hulle ’n goeie entjie weg is.

      By die losieshuis groet die weduwee en gaan by haar voordeur in. Die sersant sit op ’n drafstap af na sy huis langs die polisiekantoor.

      Die trane loop uit Saartjie, Anna en Lina se oë soos wat hulle lag.

      Anna kom eerste tot bedaring en sê: “Ek hoop net hulle het ons nie gesien nie.”

      “Natuurlik het hulle ons nie gesien nie,” sê Saartjie. “En al het hulle ook maak dit nie saak nie. Ons het mos niks gedoen nie. Dis nie ons wat die bank geverf het nie.”

      “En ons het ook nie die ‘nat verf’-kaartjie afgehaal nie,” sê Lina.

      Die drie voel heeltemal tevrede. Hulle het niks verkeerd gedoen nie. Hulle kon die sersant en die weduwee miskien gewaarsku het om nie op die bank te sit nie, maar die twee is so verlief dat hulle die meisies tog nie sou geglo het nie.

      Toe hulle huis toe stap, begin Anna weer gesels oor die pakkie wat sy nog heeltyd styf in haar een hand vashou.

      “Dis nou te laat om pret daarmee hê,” sê sy. “Ek sal julle môre voor skool wys. Dan sal julle sien wat ’n oulike affêrinkie dit is.”

      Saartjie en Lina moet maar tevrede wees hiermee.

      Die aand voor sy aan die slaap raak, dink Saartjie weer aan Anna se pakkie. Sy wonder wat dit kan wees.

      Lomerig lê Saartjie in haar bed. Haar oë is toe. Die maanlig deur die venster val sag op haar. Daar speel ’n glimlag om haar mondhoeke. Hulle het groot pret met die sersant en die weduwee gehad, en dit alles omdat sy die grap vir die tydskrif gaan pos het. Sy wonder of hulle die grap gaan publiseer en haar honderd rand daarvoor gaan gee. As hulle dit nie doen nie sal dit darem bitter onregverdig wees. Die grap is nie watwonders nie, maar dis beter as daardie ander een wat sy in die tydskrif gelees het.

      Saartjie wens die nag wil nou gou verbygaan. Sy sien uit na môre se skool. Hulle gaan haar span se netbalkaptein kies. Sy wonder of sy ’n kans het...

      Boonop gaan sy môre uitvind watse affêrinkie Anna het wat kastig so oulik is. As sy nou net vinnig aan die slaap kan raak en môre wakker word...

      Saartjie se asemhaling word reëlmatig en al dieper. Daar is nog steeds ’n soet glimlag om haar mondhoeke. Sy wonder nou nie meer of sy as netbalkaptein gekies gaan word nie. Nee, sy droom sy is al klaar die kaptein. Almal het net vir haar gestem en hulle drom nou om haar saam om haar geluk te wens. Dit voel goed om as kaptein verkies te word!